Via Kronenburg en de Hoge Venen naar huis

Na een goede nachtrust werd ik wakker in een natte Eifel. Het miezerde en de lucht was effen grijs, dus geen mooie zonsopgang deze morgen hier. Hiko had zich gisteren waarschijnlijk verstapt en was licht kreupel links voor, en het plan was eigenlijk om ze apart uit te laten.
Tora moest er echter uit, dus ik nam ze toch maar allebei mee voor een rondje in het mooie beukenbos. In het begin liepen ze samen achter me aan te sloffen met de oren op stand kwart voor drie (geen zomertijd meer, dus!) en toen ik omdraaide konden ze wel ineens doorlopen. Stelletje…
In het huisje aangekomen maakte ik alles klaar voor het ontbijt en Har kwam ook zijn bed uit. We hadden nog wat groentesoep over van gisteren, en die aten we nu ook maar op. Weggooien is zonde, en gelukkig had ik er al wat uurtjes opzitten!
Nog even de witte tornado door het huisje gehaald en toen reden we naar Kronenburg. Dit stadje, uiteraard met een ruïne van een burcht, is een prachtig oud juweeltje om te bekijken. Het in de buurt liggende Monschau is veel bekender en toeristischer, maar Kronenburg is juist daarom het bekijken zeer waard!
Toen we het stadje uitreden klaarde het weer ineens flink op, begon de zon te schijnen en kwamen de herfstkleuren vol tot hun recht. Het werd een prachtige rit door Eifel en Ardennen!
De Hoge Venen vormen een hoogvlakte en natuurreservaat in noordoostelijk België plus een stukje aangrenzend Duitsland en is ca. 4500 ha. groot. Het Belgische deel ligt in de Oostkantons (de Duitstalige Gemeenschap plus de gemeenten Waimes en Malmedy) die tot 1919 bij Duitsland hoorden. Met toppen tot net onder de 700 meter is het het hoogst gelegen gebied van België, waaronder ook het hoogste punt van het land, het Signaal van Botrange (692 meter boven NAP). Ook ontspringen de riviertjes Roer, Vesdre (Duits: Weser), Gileppe en Helle (Duits: Hill) in de Hoge Venen.
Er valt gemiddeld zo’n 1500 tot 1700 mm. neerslag per jaar. Door een aantal stuwmeren in het gebied wordt dit water gebruikt als drinkwater en voor stroomopwekking. Het landschap bestaat uit hoogveengebieden, heideterreinen, schrale graslanden, weiden en veel bossen. In en om de verspreid liggende dorpjes zijn karakteristieke boerderijen te vinden.
We waren duidelijk niet de enigen die in de Hoge Venen wilden gaan wandelen. Jeetje, wat een volk was daar op de been! Het Signaal van Botrange reden we al voorbij, maar bij Barraque Michel was het ook nog hartstikke druk. Over het vlonderpad midden door het veen ging het nog wel, maar de drassige paden was bijna een avondvierdaagse-idee qua drukte. Het was dan ook prachtig licht op de venen, en bij terugkomst op de parkeerplaats was er een friterie. De vrouw was echter niet van het type doorwerken, dus Har besloot om verderop een friteke te vatten.
We daalden af via Jalhay waar de plaatselijke friterie fermé was. Het zag er zelfs uit alsof het langdurig dicht was met een gebarricadeerde deur en zo. In Spa was ie wel open, maar kon Har zijn auto niet kwijt. Mooi om te zien waren de fin de siècle kuurgebouwen met daarachter op de heuvel mooi gekleurde beukenbomen in de zon.
Spa was tot ongeveer 1980 het belangrijkste toeristische centrum van de Ardennen. De geneeskrachtige werking van het ijzer- en koolzuurhoudend water was al in de 16e eeuw bekend. In 1764 werd de eerste badinrichting gebouwd en kreeg de stad bekendheid als kuuroord. In 1774 werd er het eerste casino van Europa geopend. In de 19e eeuw werd Spa zo bekend dat in het Engels "spa" een soortnaam voor kuuroord werd. De welgestelde bourgeoisie liet er kasteeltjes bouwen. Talrijke gekroonde hoofden, componisten en schrijvers verbleven in Spa.
Koningin Maria-Hendrika woonde van 1893 tot haar dood in 1902 in de Villa Royale; daar ontvluchtte ze de problemen van Laken. Keizer Willem II van Duitsland vestigde in 1918 zijn hoofdkwartier in Spa. Hij ondertekende er ook zijn troonsafstand. In 1920 hielden de geallieerden in Spa de naar de stad genoemde conferentie over herstelbetalingen, als vervolg op de conferentie van Versailles.
De dienst voor toerisme is gevestigd in de Galerie Leopold II uit 1878. Het is een indrukwekkend geheel, bestaand uit twee paviljoenen die met elkaar zijn verbonden door een overdekte wandelgang. Het gebouw van William Hansen is een typisch voorbeeld van de 19e-eeuwse monumentale metalen constructies met gietijzeren zuilen en kapitelen. Het bevindt zich in het Parc de Sept Heures, dat zijn naam dankt aan het uur waarop de kuurgasten het park bezochten om te wandelen.
Nee, in Remouchamps wist Har nog wel een friterie en daar kon je ook je auto kwijt. Nou, mooi niet dus. Ook die was dicht en toen reden we naar huis terug nadat de honden eerst gevoerd werden. Onderweg werden we nog getrakteerd op een fraaie zonsondergang en toen was het weekend echt afgelopen.