Via de Ardennen naar de Eifel

We waren in september 2x met een jarige ouder een lang weekend op pad geweest, en nu gingen we een lang weekend met zijn viertjes op pad: Harry, de honden en ik. Vorig weekend had ik in overleg met Harry een huisje besproken en daar reden we nu naar toe. Har had weinig geslapen, en we moesten alles nog inpakken, maar om 11 uur waren we op weg. De herfstkleuren beginnen nu erg mooi warm te worden. Ondanks het grijze weer was het mooi om te zien.
Bij Eindhoven waren ze klaar met de nieuwe ring om de stad. Er stond een bord langs de weg:”Navigatie uit”, en Har zei met een knipoog: “Houd je bek dus maar!” Bij Luik was het kruip door-sluip door en even later deden we de klim richting Aken/Verviers. De huidige diesel klimt moeiteloos tegen de helling omhoog. Hoe anders was dat 13 jaar geleden, toen we met een volgeladen fiat seicento (twee Duitse herders, want de herder van mijn ouders logeerde ook bij ons, een chow chow en een volledige kampeeruitrusting en daartussen met vakkundige origami Har en ik er in gevouwen) de zelfde klim reden. “NGNGNGNGN!!”, zei de motor van de arme sei… Toch hebben we het toen gered, al werd de auto wel uitgewoond.
Bij Malmedy hielden we een pauze. Jaren geleden hadden we hier een keer een kamer gehuurd voor een nachtje, maar Har wist er niets meer van. Wat hij wel wist te herinneren was een frietkraam rechts van de weg als je van de snelweg naar Malmedy reed. Dat kon ik niet meer bovenhalen. Motivatie is een wonderlijk ding! ;-)
Doordat we thee en koffie onderweg hadden gedronken moesten we plassen, dus reden we niet de stad in. We vonden een plekje zonder huizen in het groen bij de rots van Falize, iets boven Malmedy. Er was een paadje een bos in, en nieuwsgierig liep ik er heen. Vrij snel zag ik een rots met een mooi uitzicht over het dal. Gauw een paar foto’s gemaakt en opgelucht liep ik terug naar de auto waar Har ook al opgelucht zat. Hij had al een vermoeden dat ik weer eens wat verder had gekeken.
Terug in Malmedy stopten we bij de friterie Chantal en namen een echte Belgische friet. We kregen hem keurig in bakpapier ingepakt mee en het smaakte als vanouds. Terwijl de friet nog zwaar op de maag lag deden we bij de plaatselijke supermarkt nog wat inkopen. Ik had vlees uit onze vriezer meegenomen en daar moest nog wat bij. Het werd bloemkool, aardappels, boter om het vlees in te braden en een jachtsaus. Ook kwam ik een Belgische abdijkaas tegen en lekker brood. We rekenden af en gingen verder over tweebaanswegen richting de Duitse grens. Als je in Wallonië de Frans-Duitse taalgrens over bent veranderen de huizen, hebben de straten minder gaten en ziet alles er meteen ordelijker en Duitser uit. Na het passeren van de Duitse grens konden we lekker doorrijden vanwege het prachtig gelegde asfalt en waren we vrij vlot op de plaats van bestemming.
Het huisje is lekker ruim en in de badkamer kun je de polka dansen. Er is een ligbad en een douche er naast. Ook de slaapkamer is ontzettend groot. Na aankomst hebben we onze spullen uit de auto gehaald en naar binnen gedragen en de boel een beetje eigen gemaakt. Op de plavuizen vloer liggen kleden, en de hondjes lagen lekker op hun gemak.
In het huisje lag een wandelkaartje met drie rondjes om het dorp. We besloten een rondje te gaan lopen van ongeveer een uur. Har had de kaart en Hiko en ik had Tora aan de lijn. We liepen door een prachtig beukenbos, misten een afslag naar rechts en liepen het pad langs het spoor een stuk af tot het volgende dorp en weer terug. In het bos was een rotspartij die “Gönnersdorfer Leyen” genoemd wordt. Mede door de korte nacht en het stuk rijden was Har moe. Door de friet hadden we nog geen honger, dus keken we op de TV naar een korte film over de Hurtigruten, een boottocht langs de westkust van Noorwegen. Het vlees dat vanmorgen uit de vriezer kwam was nog flink bevroren. Gelukkig had ik nog alternatieven bij de hand: een blik choucroute d’Alsace (Elzasser zuurkool) en Münchener weisswurst die niet bevroren waren, en dat was heel erg lekker. We hebben geen aardappelen er bij gemaakt, want de friet voelden we nog zitten en het scheelde weer gedoe.
De afwas was snel gedaan en daarna hing Har nog een tijdje voor de TV terwijl ik het verslag van vandaag typte.
Een donker rondje met de hondjes maakte een einde aan de dag.