Wandeling in het Müllertal

De bedden waren uitstekend! Twee keer vannacht kwam Hiko even langs met zijn neus in mijn gezicht. De tweede keer was na blaffen van Tora die reageerde op de geluiden van de huiseigenaar die naar zijn werk ging. “Toetje, stil!” zei ik zachtjes, waarna ze er na een beetje heel zacht gemopper (op het laatst hoor je niets, maar zie je alleen de lippen nog op en neer gaan) er gehoor aan gaf.
Ik stond op, haalde de kaas uit de koelkast en maakte koffie en thee. Een douche lijkt hier op een Wasserfall, maar hij was wel warm!
Vanmorgen liep ik het rood/oranje gestreepte rondje van de gemeentelijke wandelingen. Je kunt hier echt alle kanten op en wat is het hier mooi! Je zit eigenlijk vlak bij huis, maar het is landschappelijk een hele andere wereld. Eerst liepen we over een weggetje onder het dorp langs, daarna via weides en akkerbouwgrond een prachtig beukenbos in.
Daar was de zon doorgebroken en dat gaf sprookjesachtig effect. Het had niet gevroren, maar onze adem verdween als wolkjes in de lucht.
Weer terug in het huisje porde ik Har uit bed (“het is tien uur, Har, en prachtig weer. Kom je er uit?”) en dronken we eerst een bakkie. Daarna was het ontbijttijd. Na de douche bleek dat Har zijn kam was vergeten. Ik gaf hem de keus tussen mijn borstel en de hondenkam. ;-)
Vandaag gaan we een wandeling maken in het Müllertal bij Beaufort in Luxemburg. Het dal is bekend om zijn prachtige rotspartijen, en dit deel van Luxemburg wordt de Luxemburgische Schweiz genoemd. Bovenop de rotsen staat een beukenbos, dat juist nu prachtige kleuren heeft. Met een vorige generatie honden zijn we hier in een voorjaar geweest en toen al hebben we gezworen hier een keer terug te komen. Laatst bij Jaco en Lilian zag ik foto’s van hun vakantie in Luxemburg en dat bracht de herinnering weer levendig boven.
Er is een pad uitgezet van 4 kilometer, gemarkeerd met een vogeltje. Het is echt hufterproof gemarkeerd, dus zonder kaart kun je de wandeling prima maken.
Hiko was helemaal verliefd op de beek die in het dal stroomt. Hij wilde er steeds maar in, en dan stokjes oppakken, graven in de bagger… Hij leek wel een malamute!
Het was een waterig zonnetje, maar die was genoeg om de herfstkleuren extra mooi te maken.
De heenweg was in het dal, langs het riviertje, de terugweg hoog boven op de rotsen in het beukenbos.
Aan het einde was er een weggetje naar beneden, maar het vogeltje wees nog rechtdoor. We werden door het dorp geleid en moesten nog een stuk klimmen voordat we bij het kasteel Beaufort kwamen. Har had het helemaal gehad. De volgende keer nemen we de afsteker naar beneden!
Vlak voor het kasteel raakte ik aan de praat met een Luxemburgse aanwonende die de honden zo mooi vond. Haar taaltje leek qua accent meer op Zwitsers dan op Hoogduits, dus ging automatisch mijn Zwitserse accent aan. De vraag of ik uit Zwitserland kwam, kwam dan ook vrij vlot. Mijn antwoord: “Ach, wir sind in den Luxemburgische Schweiz, und man muss sich anpassen!” rolde er vlot achteraan…
Weer terug bij de auto schonken we koffie en thee in en reden we weer naar het huisje dwars door de fraaie herfstkleuren. In Jünkerath, een stadje voor het dorp waar we zaten, deden we boodschappen en daarna reden we naar het huisje, waar de honden gevoerd werden. Daarna was het de beurt aan ons. Het vlees was ondertussen ontdooid en Har had er de jagersaus bij gemaakt met bloemkool en gekookte aardappels.
’s Avonds keken we naar de foto’s en zapte Har nog wat voor de TV. Een laatste rondje met de hondjes voordat we naar bed gingen, en toen sliepen we vrij snel.