Le Val d'Ajol en Luxeuil-les-Bains

De dag begon vandaag zoals de afspraak was met een vroege wandeling naar Vecoux. Heerlijk was het in de schaduw te lopen in de frisheid van de ochtend. Het is voor 10 uur lekker rustig op de voormalige spoorweg, en tegen tienen waren we bij de tent. Even een slok koffie en thee, en bijkomen en toen reden we een mooi groen dal in: le Val d’Ajol.
Leuk van Frankrijk is dat ze bezienswaardigheden aangeven aan de kant van de weg met een speciaal teken. Er werd een gotisch kruis aangegeven en toen we daarheen reden kwamen we en passant nog een ouder kruis tegen ook.
Het dorp midden in het gelijknamige dal had een leuk plek met jawel… een bakker die open was om kwart voor een!!! Da ’s echt heeeeel bijzonder in Frankrijk, waar ze normaal drukker zijn om brood te eten dan om het te verkopen om die tijd!
Ondertussen reden we richting Fougerolles. Dat bleek (zoals ze zelf zeggen) de hoofdstad van de Kirsch te zijn. Het was een prachtig gezicht: al die kersenbomen in bloei!
Weer werden we verrast door een bordje dat Luxeuil-les-Bains een mooie stad moest zijn. Nou, dat werd per ommegaande ons reisdoel. We reden langzaam de Vogezen uit en kwamen in een lieflijk heuvellandschap. De kersenbomen waren nog van die mooie oude boomgaarden met hoge bomen (niet die turbo-lilliput-boomgaarden van de Betuwe, dus!) en weldra kwam Luxeuil in zicht. Er was daar een oude toren, de Tour des Echevins waarin zich het oudste museum van Frankrijk bevindt, in 1673 gestart. Het museum was gesloten, en we weten nu nog niet wat het voor museum is.
Het zal wel te maken hebben met gallo-Romeinse voorwerpen. Er was een Romeins badhuis, dat in de kuuroordentijd aan het einde van de 19e eeuw stevig gemoderniseerd is. Alleen in de kelder zijn nog enkele delen uit de Romeinse tijd te herkennen.
Na Luxeuil reden we terug, waar ik al een bordje had gezien van iets heel bijzonders. Aangegeven stond: “Ermitage de Saint Valbert VIIe s”, en na het woordenboek geraadpleegd te hebben blijkt een ermitage een plek te zijn waar een kluizenaar zit.
Het was een kleine grot achter een dorpje met ook al mooi bloeiende fruitbomen: Valbert
In het dorp stond centraal bij de kerk een achthoekige wasplaats met fontein.
Voorbij het dorp werd je door borden naar de plek gestuurd. Wij hadden geen idee wat we ons bij ermitage moesten voorstellen, en we zagen het kleine huisje met een kruis op het dak. Zou het daar zijn? Nou, maar eens kijken, dan. Via de deuropening kwam je bij een steile trap naar beneden en daar was een grot, met enkele bankjes in de stenen gemetseld. Het plafond was een enorme rotsplaat, met daarin een duif uitgehouwen.
Een stukje naast het soort kapelletje was een bron. Er was een moderne plaat om de waterstraal gemaakt, maar het had iets sereens. Hiko had dorst en dronk van het water. Hij moest even puzzelen hoe dat moest, om zo van een straaltje te drinken, maar kwam er toch uit.
Na de totaal verstilde plek verlaten te hebben en nog onder de indruk er van, reden we door de bloeiende kersenboomgaarden weer terug richting tent.
Bij de tent was het tijd voor een douche. We hadden voor de koude douche van enkele dagen terug nieuwe muntjes gekregen en konden nu dus gratis douchen. Bij de supermarkt zagen we in de krant dat het voorlopig prachtig weer blijft, dus we hoeven niet te verkassen.
’s Avonds aten we rode kool met appeltjes en knakworst. De combinatie was niet je dat, maar dat weten we ook weer voor de toekomst.

Bij terugkomst van het rondje met het hondje kom je steeds langs een oud kruis.
Na het eten was het natuurlijk weer tijd voor een fikkie. We hadden mooi droog hout, bij de Champion gekocht. Dat fikte prachtig!
Voldaan en door en door warm schoven we later ons bedje in.