Col de Bussang, Hartmannswiller, Cernay

Vnadaag begonnen we wederom met een wandeling naar Vecoux over de voie verte, het groene spoor. Har moest er even inkomen en had een wat stijve linker voet. Ik moest helemaal nog los komen, dus we kachelden in het begin rustig over de spoordijk. Gaandeweg konden we beter doorlopen en toen we terugkwamen hadden we allebei een voldaan gevoel.
Het leuke is doordat de directe omgeving van het spoortje zo intact is gebleven, je weinig fantasie nodig hebt om een stoomtreintje met mensen in begin 20e eeuwse kleding voor je te zien!

Vandaag gaan we oostwaards. We hebben al bijna een week hier gestaan, en nu gaan we de bron van de Moezel bekijken. Ik vraag me altijd af waarom nu dat ene stroompje de bron van de rivier is, en niet het stroompje er naast, maar ik hield dat gezeur netjes voor me.
Eerst hebben we in le Thillot een broodje bij de bakker gekocht. Er zou ook markt zijn, maar die was nergens te bekennen. Na wat gedwaal door het dorp haalden we dus brood voor een brunch, een pain de campagne. Har nam een voorproefje en het brood was gevaarlijk lekker. Even goed opbergen dan maar!

De bron van de Moezel was omlijst door een illustratie/plattegrond, waar de rivier later allemaal doorheen stroomt. Was wel grappig gedaan, op zich.
In Storkensohn, een dorpje boven in het dal van het riviertje la Thur (duidelijk al in het Duitstalige deel van de Elzas) was een oude oliemolen, gebouwd in 1732. Tot 1960 heeft de molen gedraaid en er werd olie van walnoten, koolzaad en zonnebloempitten gemaakt. In 1991 werd de molen gerestaureerd door enkele betrokken en enthousiaste dorpsbewoners.
Nu draait hij weer, gevoed door het water van de Runtzbach, dat gedeeltelijk gekanaliseerd is en via een geul naar het rad gevoerd wordt. Zo heeft de molen vroeger ook gedraaid en is alles in oude staat teruggebracht.

We reden door richting de Grand Ballon, de hoogste berg in de Elzas. Op de Col Amic (828m.) besloten we om niet links af naar de Grand Ballon te rijden, maar rechtdoor richting Elzas/Rijndal over een smal weggetje bergaf.
We kwamen iets ten zuiden van Soultz uit, en reden richting Cernay. In Cernay heb je een mooie stadspoort, de Porte de Thann, in een echte Elzasstijl gebouwd..
Harry reed nog even een rondje door de stad voordat we verder gingen naar Thann.
We reden midden door de wijnvelden die net begonnen uit te komen na de winterslaap. Wel bloeiden andere fruitbomen rijkelijk en dat was een mooi gezicht.
In Thann staat een prachtige gotische kerk met een rijk versierde voorgevel vol beelden. We hadden de kerk al een keertje bekeken, dus reden we nu alleen een rondje door het stadje om het geheugen op te frissen.
Het was voor Harry even graven, maar bij het zien van een bepaald vakwerkhuis wist hij het weer: hier waren we eerder geweest.
Thann is het zuidelijkste stadje en zodoende begin- of eindpunt van de route du vin de l’Alsace. Dat is een toeristische route door allemaal mooie Duits aandoende dorpjes en steden met vakwerkhuisjes in pasteltinten. Al die dorpjes liggen aan de Rijn-kant (Oostzijde) van de Vogezen en mooi op de ochtendzon gericht. Gezien het feit dat ook de Bourgogne zo ligt, maar dan wat zuidelijker zal dat wel een goede voorwaarde zijn om lekkere wijn te maken.
We verlieten de wijnstreek weer en reden terug via de Col de Bussang naar de tent.
We passeerden de dorpjes in het Moezeldal met een langzaam iets breder wordende rivier, maar die blijft hier nog ver verwijderd van de grootte die hij in Duitsland heeft.
Ik heb Hiko nog een stukje langs het groene spoortje uitgelaten.
De dagelijkse gang van zaken nam weer een wending: na een douche aten we sla met asperges en ei en wat brood er bij.
Voor de warmte was het niet direct noodzakelijk, maar we gingen vuur maken. Van tevoren werd ons door een buurvrouw gevraagd of haar kleindochters mochten kijken. Ze hadden naast ons een hele familiereünie. Ach, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ze zijn met ongeveer de helft van het gezelschap langs geweest en hebben er even bij gezeten. Oma praatte nogal met haar handen en toen Har haar zijn stoel aanbood, moest ik Hiko wel even in bedwang houden. Dat lukte me beter dan dat zij haar handen bij het praten in bedwang kon houden, hihi.