Rondvaart en voetbal kijken

Vandaag was Har het rijden zat en hadden we een rustig dagje gepland voor hem. Er waren boten die over de Brienzer See vaarden, en we zouden lekker ons laten vervoeren. De honden mochten ook mee, dus wat lette ons… Om 12.50 vertrok de fraaie raderboot dus we moesten er op tijd zijn, want een parkeerplek vonden op zaterdag zou wel eens een klus kunnen zijn.
Prachtig ruim op tijd reden we richting Brienz, maar Har zou Har niet zijn als hij na zijn ochtendkoffie zich niet in een bosje moest terugtrekken. Ik suggereerde dat hij links af kon slaan, een boerenweggetje naar boven. Het weggetje had nog een afslag naar rechts richting het dorp Falchern en het was prachtig rijden. Je had schitterend uitzicht over de steile rotsen en het vlakke dal bij Meiringen. We vonden een bosje, en Har besloot nog een stuk door te rijden. Uiteindelijk liep de weg dood en keek je recht de afgrond in. We draaiden terug, deden nog een paar boodschappen in Meiringen en toen begon de tijd serieus te dringen. Het was bijna kwart over toen we Brienz inreden en wat bleek: er was daar een soort festiviteit met allerlei stoomvoertuigen. Hartstikke leuk, maar snel een parkeerplaats vinden was er natuurlijk niet bij. Dat gaf een serieuze aanslag op Har zijn humeur. Ik wist dat een uur later nog een boot vertrok, maar dat was geen raderboot… Har verdween met de camera tussen de stoomtreintjes en stoomwalsen en ik kocht kaartjes. Toen ik de honden te drinken gaf, vloog Hiko een andere hond aan, en ik (stom, stom, stom) greep in de zoeflijn die als een mes door de boter zich door mijn wijsvinger brandde. Ja hoor, natuurlijk… Ik zeg altijd tegen iedereen dat ze niet in een zoeflijn moeten grijpen en wat doe ik? Precies! Het zag er akelig uit, maar deed eigenlijk nauwelijks pijn. De andere hond had niets, gelukkig… Har had het gezien en had het toen helemaal gehad. Hij sommeerde me om de kaartjes in te leveren, naar de tent te gaan en de wond te verzorgen. Nu laat ik me niet sommeren en na mijn tegengas kreeg ik hem zo ver dat we naar de auto gingen, waar ik een pleister op mijn vinger plakte en we gingen terug en scheepten ons in in de boot van 13.50 uur, in een zwaar bewolkte stemming…
Op de boot trok alles echter weer snel bij en het was warm, maar lekker op het water met een zacht briesje. De boot zigzagde over de Brienzer see naar Interlaken Ost. Achtereenvolgens legden we aan in Giessbach bij een duur hotel en waterval, Oberried, Iseltwald, Bönigen, Ringgenberg en Interlaken. In de stad Interlaken hadden we een uurtje om rond te lopen en daarna namen we de boot weer terug.
Interlaken ligt tussen het Thuner- en het Brienzermeer en aan de voet van de drie bekende bergtoppen van Eiger, Mönch en Jungfrau. Het is een mondain vakantie- en congresoord van internationale betekenis. De componist Felix Mendelssohn schreef ooit: «Wie het landschap van Interlaken niet heeft gezien, kent Zwitserland niet.» Het mondaine en niettemin landelijke vakantieoord met z'n uitgestrekte parken ligt op 570 m tussen Thuner- en Brienzermeer ingebed met een fantastisch uitzicht op het Jungfraumassief. De Höhenweg, een 700 meter lange boulevard, is de flaneermijl van Interlaken. Hier lokken etalages van exclusieve boetiekjes, horlogezaken, juweliers en luxehotels. Grappig is dat bij de horlogewinkels werkelijk ieder horloge gelijk loopt! Kom daar in Nederland maar eens om!

Terug in Brienz reden we naar de camping. Harry had in Meiringen een eetcafé op het oog waar hij voetballen wilde kijken. Het was vanavond Nederland-Rusland en kwartfinale in de EK. Basel was intussen al oranje gekleurd (moet een shock voor de nette Zwitsers zijn geweest om onze landgenoten met hun uitdossingen te zien… ).
Na een douche voor ons en een stukje badderen in een zijtak van de Aare voor de hondjes reden we naar Meiringen. We vonden een parkeerplaats voor de deur van café Kristall en we nestelden ons voor een grote breedbeeldbuis. De ober was een Nederlandse knul die ging studeren bij de hotelschool. Harry kon dus gewoon zelf bestellen en ik hoefde het woord ineens niet meer te doen…
Naast twee Duitse echte voetballiefhebbers keken we naar de wedstrijd en zagen hoe Rusland in de verlenging verdiend won van de Nederlanders.
Harry had Gerrit nog even gebeld, en praktisch als hij is kwam Gerrit met de opmerking dat morgen duizenden Nederlanders met hun maffe kop achter het stuur zouden kruipen om terug naar Nederland te rijden. Har zag de ellende al helemaal voor zich:”Ja, en dan rijden een paar zich te pletter, en wie staat er dan in de file??? Ja hoor, ik!” Ik stelde voorzichtig voor om dan via Frankrijk te rijden. Hij moest dan alleen de col de Bussang over, maar daarna rijdt het vlot door via Nancy, Luxemburg en Luik. Het verkeersbeeld is ook rustiger dan in Duitsland en qua kilometers zou het niet veel uitmaken. Alleen de col kostte wat tijd. Har moest er nog even een nachtje over slapen, maar had er wel oren naar.
Op de camping likten de Nederlanders hun wonden na de voetbalwedstrijd. Wonderlijk fenomeen: mensen kijken in hun caravan achter gesloten deuren en met gesloten ramen naar de wedstrijd en komen de volgende ochtend triomfantelijk de uitslag doorgeven aan de arme sloebers zonder TV….