Posthuum eerbetoon aan Kaatje

In 1998 zo tegen Sinterklaas voeg ik aan mijn moeder: "Wat wil je hebben van Sinterklaas?" Ze antwoordde:"Een hondje!". Haar herder was toen bijna een jaar geleden ingeslapen en het begon te kriebelen. Het moest een teefje zijn, dat goed mee kon in de auto, alleen kon zijn en zindelijk was. De herder was altijd erg gehoorzaam en nu wilde ze een hondje waar ze nog wat aan moest doen en die niet zomaar klakkeloos gehoorzaamde.
Nou, Har en ik gingen op speurtocht. Toch bleek het niet gemakkelijk om een hondje te vinden die aan de "toelatingseisen" voldeed. In de asiels zaten alleen maar reuen, en de teven die er zaten hadden allemaal iets wat niet in moeders plaatje paste.
Uiteindelijk heb ik de rasvereniging van de chow chows gebeld. Er was een teefje voor herplaatsing, en ik heb meteen gebeld. Kort daarop reden Har en ik in ons kleine fiatje naar Hallum (Friesland) om het hondje te bekijken. Op de achterbank zaten herder Gunn en chow Björn, want met hen moest het ook klikken!
Bij binnenkomst bleek het een angstige en terughoudende zwarte chow te zijn. Ze moest weg ivm. een scheiding. Nou, binnen de kortste keren hadden Kaat en ik contact, en ja... wat met mij klikt, klikte ook met mijn moeder! Dus: het was beklonken!
Met Kaat tussen mijn voeten reden we weer naar huis. Ze was wat nerveus in de auto, maar verder deed ze het prima! Ze keek naar buiten en vond het reuze spannend allemaal.
Ze paste zich snel aan en vond in rode chow Björn haar voorbeeld, grote vriend en redder in nood.
Thuis bleek dat ze heel wat had meegemaakt: ze was bang van handen, voeten en vallend aardewerk, en dat als je weg moet vanwege een scheiding... ik wilde het verder niet weten! Arm hondje...
Toch bleek dat als het klikte je snel haar vertrouwen kon winnen. Ze bleek een enorme knuffel, maar alleen voor mensen die ze vertrouwde.
Toen ze een week bij ons was werd ze een soort van loops, ondanks de prikpil. Hierdoor moest ze meteen naar mijn moeder toe, want meer dan 2 chows was niet in de planning! In Hengelo paste ze zich ook weer goed aan en het klikte heel goed met mijn moeder. We maakten wel de afspraak dat als er iets met haar zou gebeuren dat Kaat dan haar tijd bij ons zou uitdienen.
Op dat moment waren we nog onwetend dat het al zo snel zou gebeuren. Officieel vanaf mei 2001 kwam Kaatje bij ons te wonen, maar eigenlijk was ze al vanaf 2000 vaker bij ons dan in Hengelo, doordat mijn moeder ongeneeslijk ziek werd.
Kaat ontwikkelde zich tot een vrolijke eigengereide doorzetter met als grote passie: kamperen. Nou, dat kwam goed uit, want ze kon vaak mee. Bij het inpakken van de spullen bleef ze wel altijd bang dat ze niet mee mocht, en genoot als ze dan toch lekker in de auto met ons de hort op ging.

Toen mijn twee oudjes binnen 3 weken na elkaar stierven in 2002 heeft zij me er door heen geholpen. Stel je voor: als zij er niet geweest was, was ik hondloos geweest... Ondenkbaar!
Door haar was er nog de onvoorwaardelijke vriendschap, de dagelijkse routine en een natte neus in je hand, een kwispel en een knuffel.
Toen pup Hiko kwam heeft ze hem geaccepteerd, ook al nam hij op 13 1/2 week leeftijd al de leiding over. Kaat was wel slimmer dan macho Hiko. Ze was zo slim dat als ze een kluif wilde dan keek ze van kluif naar Hiko en weer terug. Ze wist dat Hiko haar de kluif zou afpakken en liep dan heel bewust naar een andere kluif en liet die afpakken. Heel triomfantelijk kon ze met de kluif die ze eigenlijk wilde dan weglopen!

Eerst bleken haar ellebogen niet goed te zijn. Ze had vooral van links voor last en op de foto bleek dat ze flinke artrose had. Er waren van bot haken gevormd die in het gewrichtskapsel prikten en dat deed pijn. Met pijnstillers, speciaal voer en niet te lange wandelingen meer was het allemaal goed op te vangen. Kaat was een harde hond, en kon veel pijn verdragen. Ze heeft er voor gevochten om zo lang mogelijk bij ons te blijven.
In maart 2005 klonk er bij elke stap een tik, zo'n enge bot-tegen-bot tik. Toen bleek dat haar heupen ook heel slecht waren. Met sterkere pijnstillers en af en toe een spierversterker heeft ze gevochten tot het niet meer ging.
Ik denk dat zij met haar spierversterkers toch nog een mooie Tour de France heeft gemaakt! Ze ging mee naar het Sauerland in de sneeuw, de Provence, de Bourgogne, naar Noorwegen en naar Corsica.
De laatste vakantie op Corsica heeft ze met volle teugen genoten. Het warmere klimaat gaf haar nog een oppepper. Ze heeft nog over het smalle strand gelopen en was zo gelukkig!

Ze heeft genoten van haar leven en er absoluut wat van gemaakt. Ik ben trots op mijn kleine meisje! Toen ze aangaf dat zij het genoeg vond mocht ze gaan.
Vandaag, 20 november 2006, was het zo ver. Ze is thuis ingeslapen door dokter Jan; een vertrouwd plekje en een vertrouwde dokter. Heel rustig gleed ze in slaap en snurkte als een ouwe vent, zoals ze zo goed kon. Toen ze de definitieve spuit kreeg stopte het snurken. Maar Kaatje zou Kaatje niet zijn als ze niet het laatste woord zou hebben. Toen Jan de stethoscoop op Kaatjes borstkas zette om te luisteren of haar hartje nog klopte kwam er nog een olijk laatste snurkje uit.

Doordat ze zelf er zo in berustte hebben we er vrede mee. Het is goed zo.