Eerste vakantiedag: Hiko's kies getrokken

Vandaag op onze eerste vakantiedag moesten we met Hiko naar de Uithof. Met zijn gescheurde kies wilde ik geen risico nemen. Stel je voor… zit je voor je tentje in Zuid Frankrijk en krijgt je hond ineens een dikke wang. Ik moest er niet aan denken!
De doortastende hondentandarts (ook mensentandarts) zei meteen al: “Heb je speciale redenen om hem te behouden of kan ie er meteen uit?” Nou, hij kon er uit. Hiko is toch geen showtype en bij meer last dan gemak er van was de keuze niet moeilijk. De coassistent deed het pre-anesthetisch onderzoek en Hiko liet het keurig over zich heenkomen. Hij gedroeg zich werkelijk voorbeeldig, ook al hing de beste jongen over Hiek heen bij het hartje luisteren! Ik gaf hem wel de tip mee voor de toekomst om dat niet meer te doen bij karaktertjes zoals Hiko. Beter kun je omlopen en zonder overhangen luisteren bij dominante jongens, ook al hebben ze een muilkorf om.
Even later kreeg Hiekje intraveneus een narcose toegediend en zakte in mijn armen in elkaar. Ik kreeg het privilege omdat ik in het vak zit en omdat Hiko een “pas-op hond” is (zoals ze dat op de Uithof formuleren) om er helemaal bij te blijven bij de behandeling. Op verzoek van de anesthesist presenteerde ik Hiko voor intuberen (het inbrengen van het buisje voor de beademing bij de narcose) wat me een hele verbaasde blik opleverde. Zo’n eigenaar had hij nog nooit meegemaakt geloof ik!
Ik moest wel omkleden en kreeg een keurig operatiepakje aan compleet met een soort douchemuts. Vermomd als OK-zuster werd ik naar de OK gebracht en daar lag Hiko al gevloerd te zijn, en aangesloten aan ECG-apparatuur en inhalatie-anesthesie.
Er bleek ook nog een snijtandje afgebroken te zijn, dus die ging er ook uit. Het werd een geduldsklus. De kies heeft 3 wortels en eentje brak ook nog af. Die moest er stukje bij beetje uitgepeuterd worden. Gelukkig kreeg ze het voor elkaar en bleven er geen wortelresten zitten.
Het snijtandje gaf zich snel gewonnen. Nu werd hij van de narcose-apparatuur afgekoppeld en mocht hij bijkomen in de recovery. Het personeel kwam één voor één kijken en toen ze mij bij Hiko in het hok zagen liggen kreeg ik meerdere keren de vraag:”Zo, is dat die boef?” Ze waren in ieder geval goed gewaarschuwd.
Links naast Hiko lag een boxer bij te komen en rechts een labrador. Toen Hiko weer in de benen kwam dachten ze dat ik wel even weg kon lopen om me om te kleden. De bijkom-hokken hebben echter geen plafond, en ik zag al helemaal voor me hoe boxer en labrador een “facelift” van Hiko kregen. Heb toen maar gevraagd of ze Harry er bij haalden. Leek me toch een stuk veiliger! Gelukkig bleek dat geen probleem en Har wachtte met Hiko in de wachtruimte tot ik weer in mijn gewone kloffie tevoorschijn kwam.
Arme Har… Hij heeft uren moeten wachten terwijl ik bij Hiko bleef. Hiko kwam wel heel rustig bij uit de narcose doordat ik al bij hem was. Alleen in de wachtkamer bij Har werd hij erg onrustig, maar toen ik kwam was het ook gelijk weer goed.
Omdat het al heel bijzonder was dat ik mee mocht in de OK durfde ik niet meer te vragen of ik ook nog foto’s mocht maken, dus geen fotoverslag van deze dag. Sorry…
In de loop van de dag werd Hiko steeds zieliger, en piepte zachtjes voor zich uit. Onder zijn oog begon het te zwellen. Niet gek als je bedenkt hoe veel kracht er uitgeoefend was op die kaak! Met een extra sterke pijnstiller kwam hij gelukkig tot rust en hadden we een rustige nacht.