Mulhouse en Col du Bonhomme

De dag begon met een wandeling langs het geasfalteerde spoorbaantje van Maxonchamp naar Hielle en terug. De abri van stationnetje Hielle valt bijna van ellende in elkaar. Er zit nu duidelijk een gat in het dak en het verval zet nu serieus door.
Terug bij de tent maakte ik het ontbijt klaar en praatte Harry uit bed. Nog wat opgevouwen kwam hij aan tafel en de koffie streek de plooien weer glad.
Ik bleek even later het allerlaatste beetje gas verbruikt te hebben in de lauwe douche in de caravan. Voor Harry restte alleen een koude douche. Ochèrrum! Hij besloot dat een natte lap hem ook wel schoon kreeg !
Het weekend was voorbij, dus kon ik Mami Geschäft bellen: een doortastende vrouw die al van dochterlief had gehoord dat ze haar tas kwijt was. Ze was erg blij te koren dat de tas terecht was. Ik kreeg het adres, wat door het stevige Saksische accent lastig te ontcijferen was, maar na spellen lukte het wel. Ja, ik zou na thuiskomst het tasje opsturen.
De regio Alsace staat bij ons bekend als de Elzas. Vroeger is de streek vele malen toneel van zware strijd geweest tussen Duitsers en Fransen. Je kunt er in de Elzas dan ook niet omheen dat de streek wisselend Pruisisch- en Frans gebied is geweest. Er zijn dan ook op vele plaatsen herinneringen te zien aan de oorlogen die hier gestreden zijn.
De Elzassers hebben een sterke eigen identiteit . Dit komt omdat men een sterk gevoel heeft voor familie- en verenigingsleven en daarnaast veelal een eigen dialect spreken, het Elzasserdietch. De bewoners zijn ook trots op hun eigen streek en tradities en doen er alles aan om dit in stand te houden. Van buitenstaanders hoor je wel dat zij gesloten zijn, maar als je met ze in gesprek komt dan valt het reuze mee!
De stad Mulhouse was door ons nog nooit goed bekeken, dus dat was een mooi doel voor vandaag.
De stad Mülhausen wordt voor het eerst vermeld in 803. De stad had in het Heilige Roomse Rijk de status van vrijstad; zij was eerst toegetreden tot de Tienstedenbond van de Elzas en later tot het Zwitserse Eedgenootschap. Daardoor bleef het een zo goed als onafhankelijke republiek tot de annexatie door Frankrijk in 1798. Mulhouse werd opgenomen in het departement Haut-Rhin. Toch hoort Mulhouse thuis in de lijst van voormalige zelfstandige landen op het huidige Franse grondgebied. Van 1871 (Vrede van Frankfurt) tot 1918 en van 1940 tot 1945 was Mulhouse in Duitse handen, net als de rest van Elzas-Lotharingen.
Twee zijrivieren van de Rijn, de Doller en de Ill (Frankrijk), stromen door de stad. Mulhouse heeft veel oude gebouwen en smalle straten. Het stadhuis dateert uit de 16e eeuw.Bekend is de Place de la Reunion, in het Elzässisch Rothussplatz genoemd. Het stadhuis is op zijn Duits beschilderd met een knipoog naar de Lüftlmalerei van de Alpenrand onder Beieren.
De Elzas heeft een prima keuken en natuurlijk niet te vergeten uitstekende wijnen. Er loopt een wijnroute van 170 km door de Elzas die je op de mooiste plekjes, idyllische dorpen met pastelkleurige huizen en wijndomijnen brengt. Bij Wittenheim zagen we nog wat overblijfselen van de mijnbouw die hier rond 1900 is gestart.
In de Vogezen lag nog sneeuw op de Ballons, hoewel het niet genoeg meer was om op te skiën. We reden over de Col du Bonhomme en onder de Roche du Diable door. Het was weer een dag met veel variatie geweest!
De honden werden op het spoortje nog even lekker uitgelaten, en na eten, afwassen en uitbuiken was het al weer snel bedtijd. Morgen is het weer de laatste dag en dan gaan we opbreken en naar huis.