Eindelijk naar de markt

Ietwat geradbraakt stonden we op. Het feest van de bootmensen had tot in de groter wordende uurtjes geduurd en was niet echt bevorderlijk voor onze nachtrust geweest. Een rondje met de hondjes en een bak thee en koffie maakte de boel iets beter en later dan gepland gingen we op pad. He twas de hele vakantie nog niet van een markt gekomen, en we hadden onze zinnen gezet op een gebraden kip met van die lekkere kruiden. In Marseillan zou er markt zijn volgens een A4tje op de camping. We zochten en zochten, maar nergens was er een markt te vinden daar. Geen nood: in Pézenas zou ook markt zijn, dus reden we daar heen.
Sinds de late middeleeuwen was Pezenas de zetel van belangrijke tentoonstellingen en beurzen in de Languedoc en trok kooplieden aan uit heel het Middellandse-Zeegebied. In 1261 werd de stad een koninklijk landgoed, wat een verdere uitbreiding van zijn drie jaarmarkten gaf. De koning verleende vele privileges en de handel in wol bloeide in Pézenas.
Molière kwam als 25-jarige acteur naar Pézenas en heeft tijdens zijn verblijf in de Languedoc inspiratie voor veel van zijn beroemde stukken opgedaan. Ook nu nog wordt de theatrale traditie in ere gehouden. De charmante huizen en geplaveide straatjes van de oude stad uit de vijftiende tot achttiende eeuw zijn als geheel tot "beschermd gebied" verklaard. Men probeert zo het beeld te behouden dat de stad had toen Molière en zijn gezelschap acteerden.
Hier was wel markt! Het was er gezellig ook en door de sfeervolle straatjes met de fraaie oude huizen liepen we langs de tafelkleedjes, groenten, kleding, olijven, matrassen, oesters, kazen, vis, mensen met mandjes aan de arm, bleke Engelsen en Hollandse VUTters, bruine Fransen en poedeltjes. In de café’s werd koffie of pastis gedronken en de kipjes bruinden heerlijk aan het spit. Het rook heerlijk en het water liep ons in de mond. Tegen twaalven liepen we richting auto, die nu wel eens in de zon kon komen te staan, en we stonden in de rij bij de kippenboer. Iedereen kwam een eerder gedane bestelling ophalen. Harry kreeg het er warm van. We zouden toch niet achter het net vissen? Gelukkig was er nog een kipje over voor ons, met ook nog gebakken uien er bij. Nu naar de auto en de hondjes. De auto stond nog net in de schaduw en de twee neuzen gingen al in de lucht. O grootmoeder, wat heeft u een grote neus, zeg maar…
Iets buiten de stad vonden we een veldje met wat lage bomen die genoeg schaduw gaven om op de kip aan te vallen. Tafel en stoelen werden klaargezet,. Honden aan de auto vastgezet en Har deelde de kip in tweeën. Geduldig wachtten de honden op de vellen en de kraakbeentjes, want daar hadden ze al eerder goede ervaring mee opgedaan!
Een helicopter cirkelde boven ons veldje en wat bleek? We stonden vlak bij een klein vliegveldje! Toch vond Har de kip belangrijker dan de vliegtuigen en konden we rustig eten. De honden ontfermden zich over de resten en nadat we handen en gezichten hadden gewassen gingen we even kijken bij het vliegveldje of er nog wat leuks stond. Jammer voor Har viel het tegen. Het was tussen 12 en 14 uur en dan eet Frankrijk. Er was niets te doen, dus reden we weer verder.
De bestemming nu werd Cap d’Agde, een bruine klif die uit de Middellandse Zee rijst, met daarnaast een vrij modern stadje en toeristische havenplaats. We keken even toe hoe de boten in en uit het water getakeld werden en naar de dikke auto’s van eigenaren van de jachten daar.
Thuis liet ik me door Harry een stukje voorbij de camping afzetten. Bij een huis zat een hond in een afgezet stuk tuin dat bestraat was. Ik had intens medelijden met het dier, want hij moest daar tussen de poep van een maand lang rondwandelen. Je zag de tegels bijna niet meer. Schande !!! Er was niemand thuis dus kon ik er ook nog eens niets aan doen.
Ik liet mijn honden wel uit, mopperde na over de eigenaar van het verwaarloosde hondje en even later zaten we dan toch heerlijk bij te komen op de camping.
De kaart van Frankrijk werd er bij gepakt en we zaten te wikken en wegen welke route we zouden nemen. Toch maar niet over de brug bij Millau omdat het nog steeds behoorlijk waaide. Nee, we zouden via Lyon naar de Vogezen rijden. Een vertrouwd campinkje langs de Moezel zou vast wel open zijn, en je kunt daar heerlijk met de honden wandelen.
We deden ondanks de herrie van de bootmensen die terug waren gekomen een poging om te gaan slapen. Het zou morgen een flinke rit worden!