Op vakantie

Vandaag reden we richting Noord Beieren. Mensen, mensen, wat was het een rotweer. De hele week al stormde en regende het en ook nu sloeg de regen tegen de auto. Harry had (bleek achteraf) het idee dat hij 600 kilometer moest rijden terwijl het er 800 waren. Ook is hij niet zo’n held in wakker worden (lekker tijd nemen, met rust laten, koffie er in, douche er over en dan is íe helemaal het heertje;-) ) en reden we dus wat later weg dan hij in zijn overmoed de avond er voor had gepland. Niet dat dit een nieuw fenomeen is: hij kijkt ’s avonds altijd lichtzinniger aan tegen opstaan dan ’s morgens, hahaha!
Maar goed, we reden dus iets over negen Houten uit en met ruitenwissers aan, koffie en thee bij de hand, Hiko in de bench en… een vol verwachting kloppend hart. Jawel: op 6 december klopte mijn hart nog steeds vol verwachting want de pup die beloofd was, was nog niet geboren. Hiko’s zus Shinju was uitgerekend rond Sinterklaas (gedekt op dierendag, da’s nog eens een mooi kado!) en wij hadden in het begin van het jaar gewoontegetrouw onze vakanties gepland, niet wetend dat er een nest op komst zou zijn nu. Har was al bang dat ik niet op vakantie wilde, maar we moeten wel reëel blijven, nietwaar? Dus: we reden lekker richting Duitsland, boven de Ruhrpott langs en via Kassel en Erfurt naar Mähring. Dat ligt ten oosten van Bayreuth op 1 a 2 km. van de Tsjechische grens.
Ergens in Thüringen stopten we vlak voordat het donker werd. We vonden een plekje bij een bos met een niet zo heel erg modderig pad dat iets naar boven liep. Harry stond erg te rommelen bij de auto in de regen. Hij kwam bij me en zei pseudo dreigend: “Als je niet raadt wat ik gevonden heb maak ik je af”. Nou, ik net doen alsof ik stond te beven natuurlijk. Wat in ’s hemelsnaam had hij gevonden? Zijn bril had hij op, dus die zou het deze keer niet zijn, dus maar zijn zakdoek gokken. Die is hij het vaakst van alles kwijt, dus procentueel had ik met dat antwoord de meeste kans om het er levend vanaf te brengen. Helaas… het waren zijn sleutels. De sleutels die hij een dag van tevoren had laten namaken omdat het niet helemaal verantwoord was om met slechts één autosleutel 10 dagen op pad te gaan… Zucht… Daar stonden we in de stromende regen en schoten maar in de lach. Wat moest je anders?
We lieten ons allemaal even uit en rekten de stramme spieren. Lekker om even te lopen en uit de autostoel te zijn, ook al werden we behoorlijk nat.
De dagen zijn kort en we reden dus al vanaf Erfurt in het donker. Arme Har, het was een echte aanslag. Tweehonderd kilometer verder rijden dan de verwachting bleek een hele opgave in dit #@* GRRR –weer. Daarbij is onze bestelauto behoorlijk zijwindgevoelig dus het gaf nou niet helemaal het vakantiegevoel…
Als Tom Tom (Harry’s zoon noemt me ‘Lisette Lisette go’), koffiejuf, dame d’animation kon ik niet meer voor hem doen dan ik al deed. Zonder rijbewijs en rijervaring moest Har zich er doorheen worstelen en dat heeft hij goed gedaan.
In Mähring werden we hartelijk ontvangen in Haus Gänseblümchen (=madeliefje) door mevrouw Beer. Het was een huisje op de begane grond (vroeger waren 2 oude honden een mooi excuus om geen trappen te hoeven lopen, maar Har vindt het zoooo heerlijk om geen onnodige inspanning te hoeven leveren) en inderdaad is het ook wel praktisch dat je niet met een hond met modderpoten door een half huis hoeft voordat je op eigen territorium bent.
Het huisje had een kleine woonkeuken en een grote slaapkamer. Je kon er heerlijk in de buurt wandelen en als je iets doorschoot zat je in de Tsjechische bossen. Het was een echt boerendorp met koeien, schuren, houtkachels, een kerk en een bakker.
Ik ben toen de keuken ingedoken en we hebben tomatensoep met brood, kaas en koolsalade gegeten. Lekker, simpel en gauw klaar. Nog wat olijfjes er bij en een vruchtenyoghurt toe.
In de stromende regen heb ik Hiko ’s avonds nog uitgelaten en heeft Har nog even voor de TV gehangen. We zijn daarna lekker in ons bedje gekropen en Hiko vond onder de wastafel een mooi zacht kleedje waar hij precies op paste.