Met illegaal de grens over

's Morgens was er al vroeg bedrijvigheid: Eerst werd het poesje verzorgd: eten en slagroom gegeven, water ververst, in de huiskamer losgelaten en daar ging hij in een hoekje zitten plassen. Grote kerel! Plasje werd meteen opgeruimd (natuurlijk precies op het hoekje van het vloerkleed, zucht...). Ik heb met de vlooienkam van de hond zijn kapsel wat gefatsoeneerd en geen levende vlooien gevangen, maar wel wat vlooien"poepjes" gezien. Hiko kreeg meteen een pipet in zijn nek en de klein krijgt er ook snel eentje als ik er een in zijn maat kan bemachtigen. (had alleen voor 40 kilo hond mee...). Snel koffie en thee gezet met de kleine op mijn schouder, ontbijt gemaakt ("brokjes in saus"), en Har gewekt nadat ik de kleine weer in de badkamer had gezet. Hiko zat in de slaapkamer en was nog steeds slechts gastronomisch geïnteresseerd in het kleine rode kitten.
Nu was het tijd om de hond uit te laten en zelf een frisse neus te halen. Ik liep langs de voormalige "woonplaats" van het kitten en kon nog steeds geen spoor vinden van zoekende moederpoezen, mensen of wat dan ook.
Gisterenavond had ik bij het afrekenen het nog overlegd met de eigenares van het huisje. Ze begreep dat ik er mee in mijn maag zat, maar zag ook voor zich dat als ik bij een boerderij in de buurt zou gaan vragen of ze een katje misten, dat ze me zouden aankijken of ik "beklopt" was (mooie Duitse uitdrukking) :-)
We hadden afgesproken dat ik haar op de hoogte zou houden en dat anders de boswachter die kleine zou afschieten als die te wild was om te vangen. Gelukkig was dat niet nodig, en alle schuwheid is weg.
Nu moest het huisje nog schoon. Snel en doeltreffend ging de witte tornado door het huis terwijl Hiko al in de bench in de auto zat. Harry riep me ineens dat ik naar de badkamer moest komen. Het meurde daar namelijk... Wat bleek: de kat had een grote boodschap gedaan, keurig in de schoenendoos met bladeren op WC papier! Waar een klein katje groot in kan zijn... Stinken kon hij al als een grote kerel in ieder geval! :-)
Nog even een ronde door het huis of we echt niets vergeten waren, en we gingen rijden. Het kleine asielzoekertje zat op schoot. Aandoenlijk was dat hij helemaal begon te trillen en beven toen we langs zijn plekje reden. Hij herkende het en leek bang te zijn om teruggezet te worden. De eerste 3 uren zat hij vol interesse te kijken, daarna was hij helemaal gesloopt en viel in een diepe slaap. Hij moest duidelijk nog energie bijtanken van al die kou daarginds.
In Soest (Duitsland) hielden we een stop. We gingen daar even de kerstmarkt op en onze laatste Bratwurst van voorlopig eten. Hiko ging mee en de kat ging in de hondenbench.
Hiko wil nog wel eens bang zijn voor overhangende afdakjes, dus we waren benieuwd hoe hij het op de kerstmarkt zou doen. Nou, dat viel reuze mee! Hij stapte vrij rustig naast me en vond al vrij snel een Bratwursttent. Dat rook lekker! Har en ik namen er eentje en Hiko kreeg een stukje mee van allebei.
Soest is een mooie oude stad met veel vakwerkhuizen. We liepen nog wat rond, en na wat graven in het geheugen herkende Harry ook weer wat van een paar jaar terug toen we er ook waren.
Toen gingen we naar de auto terug, waar de kat verstoord opkeek. Hij lag net zo lekker te slapen.
Ik pakte de kleine en Hiko ging weer in de bench. Dankzij Schengen reden we vlot door en smokkelden we de kat het land in. Dokter Jan werd gebeld, en hij keek even naar de asielzoeker. Behalve snotneus en -ogen en een navelbreuk was hij in orde. Hij plaste nog keurig op een snel klaargezette kattenbak en dan konden we nu meteen door naar zijn nieuwe adres. Daar werd hij enthousiast ontvangen en alles stond ook daar klaar voor hem. Ook daar ging hij de bak op en toen wilde Har naar huis. Wat kan die kleine stinken, zeg...
Tevreden en gelukkig reden we weer naar ons eigen plekje.