Even naar Tsjechië en poesje vangen

Het was nog donker toen ik wakker schoot nadat de wekker om 7 uur afliep. Hoe zou het met het poesje zijn? Ik schoot meteen in de kleren en liet Harry en Hiko nog even liggen. In de keuken pakte ik wat voer mee voor de kleine en hup, naar buiten. Het vroor een graad of zes maar was behalve wat poedersuikersneeuw niet echt gaan sneeuwen gelukkig. Normaal was ik blij geweest met een pak sneeuw, maar nu waren er andere belangen! Achter de waterzuivering aangekomen riep ik het klein rode katje. Ja warempel, hij mauwde heel zachtjes terug. Het eten van gisteren was bijna op en het restje was stijf bevroren. Ik zat lekker tegen het beestje aan te leuteren en hij mauwde terug. Het eten heb ik eerst omgeroerd om de geur vrij te laten komen (onderweg in mijn zak was het mooi opgewarmd!) en zette het bakje neer. Toen ik weg wilde gaan begon hij harder te mauwen. Blèh, dat snijdt echt door je ziel, maar hoewel we steeds dichterbij elkaar kwamen was hij nog te schuw om te pakken. Arm beessie, wat moest hij het koud hebben... Ik ging nog even terug, maar als hij zich niet liet pakken dan moeten we het maar vanavond proberen. Eerst verblinden met een zaklamp en dan een netje over hem heen of zo, maar dan moest hij deze dag nog wel zelf doorkomen. Nu had hij al bewezen een vechtertje te zijn, en met wat nieuw eten was het hopen dat het allemaal zou lukken.
In het huisje aangekomen maakte ik koffie en thee en ging met Hiko uit. Na een ontbijtje waarbij ik uitgebreid verslag moest uitbrengen over het klein rode katje (Har was er ook erg mee bezig, hoewel hij het niet zo wilde laten blijken);-) gingen we op pad. We zouden een klein rondje in Tsjechië rijden en dan een visnet kopen ergens om het katje te vangen. Vervolgens moesten we maar bidden dat het lukte. Per slot van rekening was Resl van Konnersreuth (die van hier om de hoek vandaan kwam) al zalig verklaard, dus baat het niet dan schaadt het niet!
We reden naar Tsjechië en de grenscontrole stelt niets voor. Wederom werden we doorgewuifd. Nog even tanken nu we hier toch waren (morgen gaan we naar huis) en we reden naar Plana.
Plana had een mooi plein, waarvan de omliggende huizen mooi waren opgeknapt. Echter: als je een straat achter het plein keek dan zag je dat er nog veel opknapwerk gedaan moest worden.
Har durfde de auto niet te parkeren, was als de dood dat hij er niet meer zou zijn als hij terugkwam. We reden dus door naar Tachov.

Al in de 12e eeuw na Christus werd Tachov voor het eerst in een document genoemd. In de 13e eeuw werd de met stadsmuren omgeven koningsstad vorm gegeven.
De stadsmuren zijn nog steeds aanwezig en behoren tot de best bewaarde stadsmuren van Bohemen. Niet alleen de stadsmuren zijn zeker het bezichtigen waard. Het hele historische centrum is tot monument uitgeroepen.
In het voormalige franciscanerklooster bevindt zich het Regionale Museum waarin interessante cultuur- en natuurhistorische exposities te bezichtigen zijn.
Door de Hussieten en hun katholieke tegenstanders werd hier in de turbulente 15e eeuw 3 maal fel gevochten. Tegenwoordig word de overwinning op de katholieken nog een maal per 5 jaar herdacht in een Hussietenfestival in Tachov. Ook het Hussietenmonument herinnert aan deze periode.
In 1945 werden alle duitssprekenden verdreven uit Tachov. De stad werd later, door de vondst van uranium, in korte tijd weer bevolkt door avonturiers uit diverse landen zoals Roemenië en Oekraïne. Hierdoor is in Tachov een smeltkroes van diverse culturen ontstaan.

Nu reden we weer naar Duitsland. Hoewel ik niet snel met uit het veld laat slaan wat weg wijzen betreft, toch zat ik nu even te klooien. Er was nauwelijks bewegwijzering en zo kwamen we op hele smalle boerenweggetjes uit. We draaiden terug naar Tachov en na enig zoeken vond ik de weg naar Duitsland. We zagen de fraaie stadsmuur liggen en gingen terug, op zoek naar een visnet.

Om Tirschenreuth waren allemaal kweekvijvers voor vis, de Tirschenreuther Teichpfanne, dus dat leek de aangewezen plek om een visnet te halen. Dat viel nog niet mee. Bij navraag bleek er in een smal achterafstraatje een dierenwinkel te zijn. Het was een arbeiderswoninkje eind 19e eeuw en in het kamertje van 3.5x3.5 meter waren er ongelofelijk veel dingen gestouwd. Har en ik konden er maar net bij. Voor de ongebruikelijke dingen en grote zakken voer was er nog een schuur in de tuin. Ondanks de beperkte ruimte had de man wat we vroegen: een schepnet!
Blij verlieten we de winkel en dan nu naar het poesje!
Onderweg zat ik al te plannen: als ik hem nu geen eten gaf, was hij vanavond wat meer verzwakt en misschien kon ik hem dan gemakkelijker vangen.
Het katje leefde nog. Hij zat op wat gedroogd gras in elkaar gedoken en klaaglijk te miauwen. Hij was al wat trager in zijn bewegingen geworden. De tijd begon te dringen had ik het idee. Hij had wel gegeten, en het restje was weer bevroren.
Ikmkletste tegen hem en beloofde hem straks te halen. Toen ik naar de auto liep bleef Harry nog wat dralen met het net in zijn hand. Hij riep me terug, want het katje vond het niet leuk als ik wegging.
Ondanks al mijn mooie plannen begon ik toen het restje voer te ontdooien met mijn handen en roerde het wat los. Het katje kwam in beweging en leek met interesse te volgen wat ik deed. Wat had hij een snotneus en allemaal puskorsten rond de ogen. Hij kneep zijn ogen half dicht, want dat brandde natuurlijk, die ontsteking! Ik zette het voer neer en hij begon te eten waar ik bij was. Wauw!
Dit was voor het eerst dat hij ging eten waar ik bij was. Ik sprak hem bemoedigend toe terwijl het van binnen juichte. Rustig strekte ik mijn hand naar hem uit en raakte zijn oortje aan. Hij schrok en vluchtte, maar kwam terug. Ineens voelde ik dat het ging lukken. Ik bleef tegen hem praten, en ging langzaam met mijn hand richting nekvel. Het moest in één keer goed gaan, want ik zou geen tweede kans krijgen. Rats, daar had ik hem. Hij klemde zich meteen aan me vast en kon dus geen echte wilde kat zijn. Hij was met mensen gesocialiseerd, dat kon niet anders!
In de auto bleef hij zich aan me vastklampen en ook ik had hem stevig vast. Stel je voor dat hij nu nog zou ontsnappen... In het huisje aangekomen heb ik de praktijk gebeld hoe ik de niesziektelijder het best kon behandelen. Nou dat kwam dik voor elkaar! Zijn oogjes werden gezalfd met antibioticumzalf en hij kreeg meteen het begin van een antibioticumkuur. Nu maar hopen dat hij gauw zou opknappen.
In de badkamer stookten we de verwarming goed op en had ik in de lege brokkenbak van de hond een fleecetrui van mij gelegd, dan had hij een zacht en warm plekje. Har was bang dat die kleine zichzelf in de WC-pot zou storten dus klep dicht en EHBO-doos er op. Gauw lekkers neergezet: blikje tonijn, slagroom, water. Nou, dat liet hij zich best smaken. Hij vrat zich bol en rond en ging toen lekker slapen in de warmte.
Om de beurt gingen we even kijken hoe het ging en dan werd hij even wakker, keek je met die zompige verkouden oogjes aan en ging dan weer lekker verder maffen.
Dat is nou geluk... genieten van zo'n beestje dat helemaal bijkomt van alle ellende, eenzaamheid en kou!
Wijzelf hebben pasta met tonijn gegeten, en naar de laatste aflevering van onze kooksoap gekeken.
We waren zeer voldaan over de laatste echte vakantiedag.