Wandeling en de kogel is door de kerk

Vanmorgen ben ik gaan wandelen. Eerst was het plan om bij de Amerongse berg te wandelen, maar vlak voor ik weg wilde gaan belde de fokster op of ik om 4 uur langs wilde komen. Ik had al gevraagd of ik dit weekend een keertje kon komen kijken, maar er moest een akitateefje uit Zwitserland gedekt worden door hun dekreu(Hiko's neefje en een volle broer van de pup maar uit een eerder nest), dus daar waren ze nogal druk mee.
Ik haalde nog net de bus naar Utrecht en daar bleek dat de 9292ov-site me verkeerd had voorgelicht. In plaats van 10.50 ging de bus om 11.10, dus dan moest ik nog 40 minuten wachten. Toen nam ik lijn 77 naar Bilthoven en heb daar heerlijk met Hiko gewandeld.

We begonnen bij het bos van landgoed Beukenburg, dat ten oosten van Groenekan ligt en direct aan de bosgebieden van De Leyen en de Ridderoordse Bossen in De Bilt grenst. Beukenburg is ongeveer 185 hectare groot waarvan grofweg de helft uit agrarische grond en de andere helft uit bos bestaat. Het bosoppervlak is opgebouwd uit hakhoutpercelen en uit opgaand parkbos met monumentale beukenlanen en oude beukenopstanden. Beukenburg is in de 17de eeuw ontstaan als herenboerderij met een uitgebreid landerijencomplex. In de 18de eeuw was al een groot deel van de gronden bebost voor de houtproductie. Rond 1810 ondergaat beukenburg een metamorfose: de herenboerderij maakt plaats voor een herenhuis en het park wordt in Engelse landschapsstijl aangelegd met slingerende paden, vijvers en bosschages. In de periode van 1890-1902 is het herenhuis verbouwd tot een groot landhuis, maar dit huis was geen lang leven beschoren. Na de Eerste Wereldoorlog bleek dat de opbrengst uit het landgoed te gering was om het grote landhuis in stand te kunnen houden. In 1925 werd het dan ook gesloopt. Zo’n 10 jaar later is het huidige huis gebouwd.
Beukenburg ligt in het grensgebied van de Utrechtse Heuvelrug, het Veenweidegebied en het Kromme Rijngebied. Door deze ligging vormt het een belangrijk ecologisch knooppunt. Het landgoed is nu reeds van belang als leefgebied voor de das, maar kan in de toekomst een uitvalsbasis worden van waaruit kolonisatie van andere terreinen in de omgeving plaatsvindt. In de nabijheid van het landgoed zijn al enkele faunapassages gerealiseerd, zodat dassen zonder gevaar van het ene gebied naar het andere kunnen trekken.

Dassen hebben we niet gezien, maar in de Ridderoordse bossen maakte Hiko wel een paar keer zijn befaamde muizenvangsprong.

Ik dacht niet al te veel tijd te hebben om te wandelen want als ik om 4 uur in Vleuten moest zijn dan moest ik eerst Hiko thuisbrengen en dan naar Vleuten toe. Met het openbaar vervoer is dat een langdurige onderneming en ben je er zo maar twee uur mee kwijt.
Toen belde Harry. Hij was om half vier klaar en dan kon ik met Hiko hem op Utrecht Centraal opwachten en dan samen naar Vleuten rijden. Zodoende had ik meer wandeltijd! Uiteindelijk heeft de wandeling 3 uur geduurd.
In het begin was het grijs en ietsjes druilerig weer, en later kwam er een waterig zonnetje door. Heerlijk wandelweer dus!

In Bilthoven nam ik de trein naar Utrecht en was keurig op tijd op het busstation. Daar kwam de bus na een kwartier voorrijden. Harry vond dat ik geen nette broek aan had om op visite te gaan, maar ja... de planning was juist dat ik Hiko nog thuis moest brengen en trouwens... met al die honden daar was het een prima broek, namelijk!
Grappig was dat Harry (die op zijn werk altijd op tijd moet rijden en er normaal een broertje dood aan heeft om in zijn vrije tijd op tijd te komen) uit zichzelf zei:"... en dan komen we ook eens een keer op tijd!" Nou, dat was een inkoppertje:"Bij honden heb je plaatsgebonden gehoorzaamheid. Dat zie je bijvoorbeeld bij honden die op een hondenschool wel luisteren en thuis niet of andersom. Jij hebt kleding-gebonden gehoorzaamheid. In je uniform kom je precies op tijd en in je gewone pakkie te laat!" :-)
Kortom: keurig op tijd kwamen we aan in Vleuten waar het Oeoeoe van de malamutes ons al tegemoet kwam. Daikibo en Onyx, 2 malamutes, stonden ons aan het hek al op te wachten. Ze mochten nog even los in de tuin voordat Ryoku nog een keer een kunstje mocht doen met zijn knappe Zwitserse teefje.
We mochten meteen door naar de pups die sinds gisteren in de kennel buiten zaten. Wat waren ze gegroeid, en wat een donderstenen! Meteen werden de veters van Harry's en mijn schoenen uit de knoop gehaald en ook onderling werd er flink gestoeid. Moeder Shinju zet er af en toe eentje goed op zijn plaats, en als er een pup gillend vlucht voor een aanvaller komt ze gauw even kijken of er schade is. Wat een prachtige moeder is ze toch!
Nou, ik heb me ook wat op de hals gehaald... Heb ik de vorige keer geschreven dat wij niet alleen de pup moeten willen, maar dat de pup ons ook moet willen. Nou, ze wilden alle vijf!
De twee meiden kwamen lekker enthousiast op ons af en het is de lichte met de stip in de nek geworden. Ze is behoorlijk onverstoorbaar, doet haar eigen ding. Als er een broertje of zusje in haar nek hangt biedt ze weinig weerstand, schudt zich uit als het over is ("Zo, klaar!"), en gaat verder waar ze gebleven was. Ze lijkt de rustigste terwijl de donkerder teef steeds conflicten met de andere honden uitlokt. Dat is wel een slimmerd, trouwens! Dat wordt me er eentje... Als je links kijkt haalt ze rechts wat uit. Grappig dat de (schoon)moeder van de fokkers zei dat de door ons gekozen pup een dondersteentje is... Nou, ze komt maar op, hoor! Past wel bij haar naam! :-) We zullen haar met open armen, maar ook met open ogen en de antennes uit ontvangen! ;-)
Intens tevreden reden we terug naar huis. Allebei waren we het er over eens dat dit hondje niet alleen het beste bij ons, maar ook bij Hiko zou passen. Hij houdt niet van druktemakers en haar incasseringsvermogen zou ook wel eens van pas kunnen komen. Ben zooo benieuwd hoe hij het gaat doen met de kleine pup!