Kerstwandeling met No Yukimigatakennel

Al weer een aantal jaren is er een traditie van de No Yukimigatakennel om gezellig met zijn allen te wandelen op 2e kerstdag en even de opgeprikte kerstboel de rug toe te keren. Dat dit een succes is bewijst al enige jaren een flinke opkomst. Kerst is toch een familiefeest en de honden zijn familie, dus…

De ontvangst was vanouds hartelijk en in de openstaande achterklep van het vrouwtje van Aïda (nestzus van Sakakkù die weer Hiko’s moeder is) stonden schalen met gesneden en met boter gesmeerde kerststollen die Aïda zo maar liet staan. Wat een ontzettend knappe hond. Je zou niet zeggen dat ze familie is van mijn ettertjes, want dan zou er in het kleine momentje dat ik even wegkijk toch wat stukken kerststol een “raadselachtige” verdwijning ondergaan. Niet alleen ik, maar ook menige malamute-eigenaar keken met bewondering naar Hiko’s krasse bejaarde tante (11 ½ jaar).

De weergoden zijn ons weer enorm goed gezind. Hoe flikken jullie dat toch, Ricardo en Bernadet... Altijd is het mooi weer als jullie iets organiseren! Het was echt rode-konen-en-strak-bekkie-weer!
Gelukkig had ik geen dienst, alleen het openbaar vervoer en op tijd er zijn zou wel eens een probleem kunnen zijn. Nu draagt Ricardo altijd een reden aan om mee te lopen, namelijk: ‘als je je schoonouders wilt ontlopen’. Ik heb even gevraagd of ik dan wel mijn vader en zijn vriendin mee mocht nemen. Het zijn per slot van rekening geen schoonouders, ze wandelen graag en veel (ware het niet op malamute-aan-de-gordel-tempo) en… last but not least: ze hebben een auto!!! Harry zat op de bus (mooi excuus om niet te hoeven lopen ;-) ) en kon me niet brengen en zo konden we toch gezellig meelopen! Wel hadden we de kleinste auto van allemaal! Tora zat voor het eerst van haar leven op een achterbank, moest het even bekijken maar legde zich er braaf op neer.

We kregen allemaal een tasje met voor de honden een buffelhuid en een kauwstaaf; voor de vrouwtjes een muts en voor de baasjes een stropdas. Een hele bijzondere kerststropdas, maar daar kom ik nog op terug!

[i]Het Leersumse Veld was in de 15e eeuw één groot heideveld met vennen, waar mensen heide maaiden en turf staken. Door het uitvenen zijn de Leersumse Plassen ontstaan. De drie vennen worden omsloten door heidegebied en gemengd bos. Om de vennen heen ligt zowel droog, arm grove dennenbos met wat eiken als wat rijkere beukenlanen. Er zijn ook nog wat percelen productiebos met sparren. Rond de vennen staan veel jonge, dicht op elkaar aangeplante berken. Een statige eikenlindelaan en oude rododendronstruiken herinneren aan de tijd dat hier een buitenplaats was. Ook is er dennenbos gekapt om het open karakter te herstellen. Jac. P. Tijsse zag hier 100 jaar geleden Duinpiepers, Grauwe Klauwieren en Zwarte Sterns. Zowel het Leersumse Veld als het er naast gelegen Breeveen worden licht begraasd door Piemontezer koeien, die we overigens niet gezien hebben.
In de zomer trekken de plassen veel libellen en vogels, die je kunt observeren vanuit een vogelkijkhut bij de derde plas. Op de vennen vind je dan Dodaarzen en in sommige jaren Geoorde Futen. Ondanks de hoge recreatiedruk komen er veel broedvogels voor, waaronder Boompieper, Boomleeuwerik, Roodborsttapuit, Boomvalk, Wespendief, Groene en Zwarte Specht en Geelgors. In het voorjaar van 2005 werd er een roepende Draaihals gehoord. Ook Raven broeden succesvol op het Leersumse Veld. In de winter is er altijd een Klapekster te vinden. Geen trekkende Klapekster die de telpost passeert zonder kort of lang te gaan zitten. Er zijn stukken van het gebied in het broedseizoen niet toegankelijk en honden moeten aan de lijn.
De reptielen worden onder andere vertegenwoordigd door de Zand- en de Levendbarende Hagedis, Ringslang en Hazelworm. In juli en augustus bloeit eerst de dopheide, gevolgd door de struikheide. [/i]

De honden van Ricardo en Bernadet werden verdeeld, alle andere honden werden uit de auto's gehaald en we konden starten! Er was een korte- en een langere ronde, en na enige tijd zou er een splitsing zijn. Het strijklicht van de opkomende zon gaf prachtig licht in het bos en de vennen. De achterhoede werd al gauw gevormd door Aïda en haar vrouwtje, mijn pappie en zijn vriendin en Hiko en Tora huppelden ook mee met mij. Hiko was in het begin helemaal over de rooie. Wilde alles regelen en kon nergens bij vanwege de lijn Van pure stress had hij geloof ik niet zo door dat Tora zijn eigen meisje was en vloog haar tot 3x toe aan. Geen verwondingen hoor, zo erg was het ook weer niet, maar de kerstgedachte was ver te zoeken en en vrede op aarde ook al niet direct in zicht… Ben toen helemaal achteraan gaan lopen, dan had hij in ieder geval geen honden meer achter zich. Dat hielp, en al gauw wist hij weer wie wie was.

Opa Jan hield Tora vast, maar haar puberbokkesprongen lieten zich niet zo heel goed combineren met opa's gladde handschoenen. Drie keer schoot ze uit zijn handen, rende naar een hond, zei: "woef", en keek toen wat ze nu met de situatie aanmoest. Was weer een groot leermoment. De grote bek heeft ze dus vooral aan de lijn!

Bernadet wachtte ons op een gegeven moment op met haar Ryoku en wees ons de weg die we moesten lopen. Een eindje verder kwamen Angelique met Kisu en Tirza en d’r pappie er achter dat de splitsing al was geweest. Wij wisten van niets en kachelden ondertussen rustig door.
Het was prachtig licht over het ven en we genoten met volle teugen. Ook kwamen we een paardenbus tegen, en alle dieren deden het keurig rustig met elkaar!
Toen we op de parkeerplaats aankwamen waren de drie anderen van hun korte ronde er al en namen we nog een bakkie en een plak kerstbrood. We kletsten nog gezellig na met een bakkie en de honden werden geknuffeld en er werd uitgerust en gekletst.
Ondertussen zag de voorhoede 2x een ree!
Even later ieder ons weegs, weer de opgeprikte kerstboel in…