Corsica, inleiding

Ter oriëntatie van mijn hele verhaal begin ik bij het begin en laat ik de kaart van het eiland zien. Op 5 oktober kwam Harry ineens met het idee dat als we naar Noorwegen met de boot konden, dan konden we ook wel met de boot naar Corsica… En zo geschiedde!
Op de weg is alles anders in Corsica. Allereerst moet je het aantal kilometers per dag dat je denkt af te leggen flink omlaag schroeven. De wegen hier, zelfs als ze net zijn aangelegd, laten geen hoge snelheden toe, en de weggebruikers al helemaal niet! Er zijn veel onverwachte obstakels op de weg, zoals: grote voertuigen aan de verkeerde kant van de bocht, dieren zo als varkens, koeien, ezels die kuieren of slapen op de weg, of er zijn ineens rotsblokken op de rijbaan. De wegen hebben plotselinge vernauwingen, al of niet aangekondigd, of er ligt op een steile helling zand op de weg… Verder is het landschap adembenemend. Corsica kent bijna alleen maar bochtige bergwegen. Behalve op de hoofdweg langs de oostkust komt de gemiddelde snelheid er amper boven de 40 kilometer per uur. De wegen zijn er weliswaar redelijk, maar bochtig. Zelfs op hoofdwegen komen nog kleine stukjes voor waar twee auto's elkaar niet kunnen passeren.
Neem wat Alpen en gooi er een flinke partij Cevennen doorheen. Lardeer het resultaat met wat imposante kliffen (calanques) en zandstranden, wat bos en vooral veel struikgewas (maquis) er op. Dat is Corsica, een eiland met eigenzinnige bewoners, dat miljoenen jaren geleden nog gewoon aan de Alpen vastgeplakt zat.
De meeste plaatsen van Corsica liggen langs de kust. Niet vreemd, want het binnenland is bergachtig. Bastia en Ajaccio zijn de twee grootste en belangrijkste steden. De andere plaatsen op Corsica zijn in verhouding een stuk kleiner.
Eigenlijk begon de vakantie al op zaterdag 14 oktober, toen we al gingen inpakken. Kaat werd helemaal vrolijk en blij: we gingen de tent inpakken. LEUK!!!! Ze was onrustig en liep door het huis te drentelen, zei uf uf uf, keek ons doordringend aan alsof ze wilde zeggen: “Wat doen jullie hier nog? Kom, we gaan!” .
Voor we op vakantie gingen had ze het moeilijk. Het koelere en vochtige weer deed haar gewrichten geen goed, en even twijfelde ik zelfs of ze het wel zou halen om mee te gaan. Die zaterdag kwam ze pas tot rust toen ik haar na een dartel wandelrondje in de auto tilde. Ze lag daar met een bijna triomfantelijke trek om haar schalkse bekkie en keek me aan van “Zo, dat heb ik voor elkaar. Nu kunnen ze me niet vergeten!”
Wat een verschil met Hiko. Bij hem komt het niet eens in zijn kop op dat we wel eens zonder hem weg kunnen gaan. Hij ligt heel rustig te kijken wat we aan het doen zijn en alles is oké. Ach ja… hij heeft ook niet twee baasjes voor ons gehad… Weet hij veel, en zo hoort het ook!