Rémiremont en Lac de Retournemer

Vandaag liepen we wederom eerst ons stukje langs het groene spoor. We waren lekker vroeg vertrokken, iets voor 8 uur. Lekker in de ochtendfrisheid liepen we tot station Vecoux en terug, een kleine 8 kilometer. Omdat we zo vroeg waren was het nog lekker rustig op de voormalige spoorweg. We kwamen slechts een handvol fietsers tegen, en brommers mogen hier niet eens komen!

Snel namen we nog een bakkie bij de tent en we redden naar Remiremont, een stadje iets te noorden van waar we zaten.
Voor velen vormen de Elzas en Lotharingen een onlosmakelijke eenheid, hoewel het twee zeer verschillende gebieden zijn, gescheiden door het massief van de Vogezen.
Water is overal: vrolijk klaterend in rivieren en bronnen, dromend en spiegelend in de meren van Lotharingen en bruisend rond de boomgaarden in de Vogezen. In kuuroorden als Plombieres-les-Bains toonde het water zich van zijn heilzame- en wellicht ook van zijn commerciele kant. Verderop slingert de wijnroute zich over de hellingen en langs de stadjes van de Elzas.
Het eeuwenoude stadje Remiremont ligt tussen al deze werelden in en vormt de poort naar Lotharingen en de Elzas.
Als je de stad inrijd, kom je op vorstelijke wijze binnen door de Grote straat, la grande rue, met aan weerszijden huizen met boogjes er onder.
Het standbeeld van La Volontaire (de Vrijwilliger), is in 1899 gemaakt door beeldhouwer Paul-François Choppin. Het staat er ter gedachtenis aan de eerste vrijwilligers van het arrondissement die er op uit trokken om het vaderland te verdedigen. (1792)
In de geschiedenis van Remiremont is sprake van een berg (Mont) waarop een zekere Romaric in 620 twee kloosters stichtte die boven de donkere bossen uitstaken. Het vrouwenklooster werd later het vermaarde kapittel van de Dames de Remiremont, dat bekend stond om zijn bijzonder mondaine rekrutering.
Het stratenplan uit 1733 toont het stadje in haar bloeitijd. Aan de bovenkant van de kaart het klooster van de Dames de Remiremont (nummer 4) met links daarvan de Ferme Moncoeur: de boerderij die destijds ten dienst stond aan het kapittel. Later is daar Villa Moncoeur ontstaan.
Tegenwoordig is het in de straten van Remiremont leuk slenteren tussen de booggewelven, de bloemen en de sporen van de rijke abdissen uit het verleden.

ALs je in Rémiremont bent vergeet dan niet in de kerk te gaan. Onder in de kerk is een crypte, een van de oudste religieuze monumenten van de Vogezen. Rond 1040-1050 werd hij gebouwd en de crypte omvat bijna de totale oppervlakte van het koor van de bovenliggende kerk.
Er zijn tijdens recente restauraties muurschilderingen uit de 14e eeuw blootgelegd.

Nu werd het tijd voor wereldlijker zaken: er was markt! Nu is het zo dat in Frankrijk vaak bestelwagens met kippen aan het spit acte de présence maken, en daar maakt Harry graag gebruik van. Ook nu terwijl hij enorm aan het lijnen was, kon een kipje geen kwaad. Het is mager vlees, nietwaar? En Hiko eet de vette vellen wel op! Eens even kijken en ruiken... En ja hoor, daar was-ie! De kip! Na een mooi praatje met de mevrouw van de gebraden kipjes (dat mijn man al maanden droomde van een Franse poulet rôti van de markt) kreeg ik een mooie en goed gebraden kip mee, die door Harry vakkundig en zowaar onaangeroerd naar de auto werd gedragen.
We redden de stad uit op zoek naar een lunchplek. Via het stadje Vagney reden we richting Col de Sapois. Het was een mooi klein weggetje, rustig en daar kwam hij dan: de lunchplek! Prachtig in een weiland naast een kabbelend beekje streken we neer met de kip en Har verdeelde de buit! Met de hondenbak er bij voor de vellen, kraakbeen en organen gingen we de kip te lijf. Hij was heerlijk en paste zo maar in het rijtje: St. Mihiel, Tournus, en Crest waar we de lekkerste kippen hebben gekocht!

Nu de inwendige mens versterkt was, was er nog tijd voor koffie tegen de dip na de maaltijd en een kop thee voor mij. Hiko slobberde ondertussen de kipresten op die we voor hem hadden overgelaten. Hij was er meer dan tevreden mee, en wist dat hij op ons kon rekenen! Deze gang van zaken tijdens kampeervakanties kent hij maar al te goed en hij hoeft het niet meer met Kaatje te delen.
We reden verder richting lac de Retournemer. We hadden daar al eerder gewandeld en het is daar erg mooi. Ik wilde ook eens een ander wandelpad dan het groene spoor onder mijn voeten. Har protesteerde want hij had al een keer gelopen, maar bracht me er toch heen ook al vond hij het wandelen daar "gedoe".
In de weiden bloeiden veel narcissen en in de hoger gelegen gebieden kon je aan het gras zien dat de sneeuw nog niet zo lang geleden hier gesmolten was.
Ik vergat de afslag bij Xonrupt Longemer en we reden onder de bekende Roche de diable door. Zo’n rots is erg goed voor het vakantiegevoel. Ik wil maar zeggen: waar zie je nou zo iets in Houten of Utrecht??
Vanaf de rots is er een mooi uitzicht in het dal, de Vallee des Lacs, op Lac Longemer en lac de Retournemer.

Na een niet zo lange maar wel mooie wandeling reden we via Gerardmer terug naar de tent. Onderweg kochten we nog wat sla, sinaasappelsap, roquefort (een blauwschimmelkaas van schapenmelk, mmm!) en melk in de intermarche, met schaduw op de parkeerplaats. Dat is een soort unicum in Frankrijk met enorm grote zonovergoten parkeerplaatsen bij de hypermarkten. Met Hiko in de auto is het altijd wel even zoeken naar een geschikte parkeerplek, maar meestal slagen we er wel in!

Na een mooie rit waren we bij de tent, waar we gingen douchen en eten maken en opeten.
En ja… toen was er weer tijd voor het vuurtje!
Na een lekker warme avond bij het kampvuur lieten we Hiko nog even uit en gingen voldaan ons mandje in!