Spelen met kinderen en nachtdienst

“Het is Pasen, het is Pasen…Alleluia!” Zo kwam mijn opa vroeger op 1e Paasdag altijd de kamer binnen en waren dat zijn eerste woorden van de dag.
Ondanks alle buien en neerslag die ze hadden voorspeld begon de dag prachtig en in een lekker zonnetje en de bijna tintelende frisheid liepen Hiko, Tora en ik ons rondje. Het bleek echt tijd voor Oosterse honden om uit te gaan. Eerst kwamen we rode chow Bolke tegen. Bolke is best sociaal, en woont bij mensen die nog nooit eerder een hond hebben gehad. Ze hadden Bolke als proef naar een pension gebracht om te oefenen voor de zomer en waren verrast dat hij daar zo lelijk deed. Nou is de chow er erg om bekend dat hij een andere hond is als de baas er niet bij is (vooropgesteld dat de eigenaar de baas is, natuurlijk!), en dat ze dan lelijk kunnen doen, dus ik gaf aan dat er in Drente een pension is dat door chow-eigenaren en –fokkers gerund wordt. Daar kan de hond in ieder geval onderdak krijgen bij echte kenners van het ras! Jee, Drente, dat was wel een eind weg, vond ze. Afijn, ik had mijn best gedaan. Een wijk verder kwamen we een nieuwe chow tegen: Taico, een reutje van 11 maanden. Dat was een leuk vriendje voor Tora! Ze hebben samen heel leuk gespeeld, en het klikte hartstikke leuk! Zo zie je maar: het kan best, een Japanner en een Chinees!
’s Middags gingen we naar Tilburg, naar Jaco, Lilian, Lotte, Wouter en Australian cattledog Djinga. Omdat het spoor tussen Utrecht en Den Bosch verdubbeld wordt was er weer eens geen treinverkeer tussen die steden en gingen we met de bus van Houten naar Geldermalsen en daarna met de trein naar Tilburg Reeshof. Harry was zo lief om ons in Houten af te zetten zodat ik geen bijna 15 kilo pup de trap over het spoor hoefde te slepen.
In de bus begon Hiko al wat windjes te laten. O,o hij leek wel een Franse Bulldog zo erg…
In de trein kreeg het al een aardig vervolg: hij wilde niet zitten, hij wilde niet liggen en was onrustig. Ik stelde hem de vraag:”Moet je poepen?” en hij werd meteen erg enthousiast. Ja dus… Hoe moesten we dat oplossen in een trein die zo’n 100 km. per uur voortraast???
Op station Den Bosch kwam de oplossing. De trein stopte daar 5 minuten alvorens richting Breda te rijden en we liepen naar het einde van het perron. Hiko sprong dolgelukkig van het perroneinde af en poepte keurig tussen de stenen die normaal tussen de rails liggen, en dat de nodige meters van de rails af zodat het wel veilig was. Hij maakte van station ’s Hertogenbosch ook een soort “Reeshof”, zeg maar… Met een soepele sprong stond hij opgelucht op het perron en we haalden de trein nog met gemak. Nu had hij weer rust, en ging lekker liggen.
In Tilburg was er gelukkig een groot grasveld naast het station en daar lieten Lilian, die met van het station ophaalde, en ik de honden nog even uit.
Nu was het tijd voor de socialisatie met kind en cattledog. Lotte en Wouter vonden het hartstikke leuk om Tora te zien na zo veel verhalen gehoord te hebben. Ik vond het genieten om te zien hoe geweldig ze met de pup omgingen.
Lotte is grandioos. Ze ging mee met Lilian Hiko en Tora uitlaten. Hiko, die even in de schuur had gezeten, was zo blij om me te zien dat hij in het donker tegen me opsprong. Zijn harde kop kwam precies tegen mijn neus aan en dat was een bloedneus. Dat was een mooi voor schut: een bloedneus van je eigen hond… Lotte schrok, maar na een uitleg van Lilian dat Hiko alleen maar blij was, was alles weer goed. Ze moest even aan de grote Hiko wennen, maar deed dat zo mooi onverstoorbaar… Kanjer, net als d’r mamma!
Wouter gaf een kong met een beetje kruidenkaas aan Tora. Dat was natuurlijk wel in de roos! Ook deed Wouter een apporteerspelletje met Tora. Hij is ietsje terughoudender, ook al door de scherpe puppytandjes, die ze vandaag is begonnen te wisselen.
De terugweg ging rustig, met alleen in Geldermalsen een sanitaire stop. In Houten rolden we de bus uit en daar was een witte wereld! Wat een verrassing! Hiko en Tora werden er helemaal jolig van en Tora hapte de vlokken uit de lucht. Het was een leuke wandeling naar huis waarbij ik er niet helemaal in slaagde om te voorkómen dat de honden sneeuw aten. Dat heb ik geweten.
’s Nachts, net toen ik wegdommelde kreeg ik een neus in mijn rug. Hiko moest er uit. En nog 3x meldde hij zich. Morgen zou ik nachtdienst hebben en ik zat er niet op te wachten, maar toch ben ik heel erg blij dat hij zich meldt en niet het ergens binnen neerlegt…