Limburg a/d Lahn en Montabaur

Vanmorgen was er een verrassing: bij het uitlaten van de honden stond er een groot bord bij de bosingang: HEUTE JAGD. Hmm… leek me niet slim om het bos in de gaan en dan een meute jachthonden op onze nek te krijgen. Dan maar een rondje door het dorp.
Toen ik terugkwam kwam ik Kreidel tegen. Hij waarschuwde voor de jacht en zei dat we echt niet het bos in moesten gaan. De meute zou alles verscheuren wat op hun pad komt… Ik dacht dat ik lekkere hondjes had, maar dit kan dus ook nog! ;-)
Ze hebben hier grote problemen met de wilde zwijnen. Sinds de winters minder koud zijn krijgen ze twee nesten per jaar (vroeger slechts één), en neemt hun aalntal behoorlijk toe. De gemeente organiseert een paar keer per jaar een drijfjacht en per dood zwijn wordt 20 euro uitgekeerd.

We reden na ons ontbijt richting Limburg aan de Lahn. Het maakt niet uit vanuit welke kant je Limburg nadert, zodra je de stad binnenrijdt, springt het optische hoogtepunt onontkoombaar in het oog: de Limburger Dom met zijn zeven torens, die zich verheft op een steile rots hoog boven de rivier de Lahn en de oude binnenstad.
Bij de belangrijke kruising van de wegen Keulen-Frankfurt en Hessen-Koblenz en de overgang over de rivier de Lahn, kwam in de 9de eeuw de stad Limburg tot ontwikkeling. Op een bergachtige hoogte boven de Lahn heeft vermoedelijk al in de 9de eeuw een kerk gestaan. De huidige kerk is in 1235 gewijd en was in het midden van de 13de eeuw geheel voltooid. Grote vroeggotische Franse kerken (o.a. St.-Rémy in Reims) en beroemde Rijnlandse kerken (o.a. St. Gereon in Keulen) waren de voorbeelden. Me¬debepalend voor de vorm was de wens dat de kerk nauw verbonden zou zijn met het landschap. Kenmerkend voor de dom is het kleurige exterieur dat te danken is aan de restauratie (1968-1972), waarbij men is uitgegaan van de kleur van gevonden resten van de oorspronkelijke 13de-eeuwse bepleistering. Van alle kanten geeft het bouwwerk met de zeven torens een ander beeld te zien. Alhoewel de dom laat Romaans is, kondigt zich in de vele arcaden en geledingen, spits- en klaverbladbogen en knoppenkapitelen toch de gotiek al aan. Het sacramentshuisje, een slanke sierlijk gelede, vijfhoekige toren, dateert uit 1496, de stenen koorafsluiting uit omstreeks 1235. Bijzonder is ook de zeer waardevolle stenen doopvont (1235), die thans in de kapel van het zuidelijke zijschip staat.
Achter de dom staat het slot. De bijna vierkante woontorens zijn het oudste deel van de voormalige burcht (midden 13de eeuw), die op de oever van de Lahn steil oprijst. De burchtkapel was in 1298 voltooid, de rest van de gebouwen dateert uit de 14de-16de eeuw.
De sprookjesachtige kronkelige straatjes in de historische binnenstad met vakwerkhuizen en romantische pleinen zijn uniek in Duitsland. Limburg heeft namelijk geen pak slaag van de geallieerden gehad en is één van de weinige niet platgegooide steden in Duitsland. Je ziet er heel veel vakwerkhuizen uit het eind van de 13e eeuw, die tot de oudste vakwerkhuizen in Duitsland behoren.

Elke keer als we over de rechts Rheinische Autobahn rijden en de afslag Montabaur zagen vroeg ik me af waar die naam vandaan kwam… Het was zo on-Duits en inderdaad bleek dat de naam uit het Latijn komt. De heuvel waarop het huidige slot staat was eerder door een burcht getooid. Die was verwoest en bij de wederopbouw noemde men de plaats naar de berg Tabor (Mons Tabor), en dit verbasterde tot Montabaur.
Tijdens de late Middeleeuwen ontwikkelde Montabaur zich aan de belangrijke weg van Trier naar Thüringen gele¬gen plaatsje zich tot een druk handelscentrum. Sindsdien is het stadje een bescheiden plattelandsgemeente met 12.000 inwoners en de nodige charme. Het gele Schloss Montabaur (niet toegankelijk) is het herkenningsteken van het stadje. De Trierse aartsbisschop Von Orsbeck verving het oorspronkelijke 13e-eeuwse bouwwerk in 1686 door een nieuw slot. Dit door hofarchitect Sebastians ontworpen gebouw bestaat uit vier vleugels in eenvoudige barokstijl rond een binnenplaats. Elementen als de ronde torens werden stilistisch ontleend aan het oude kasteel.
In het oude stadscentrum krijg je een goede indruk van de betekenis van het plaatsje in de Late Middeleeuwen en de 17e en 18e eeuw. Rond de Grosse Markt staan veel oude vakwerkhuisjes.
We vonden nog een lekkere warme wurst en nee… we redden het niet voor het donker thuis te zijn. Har laveerde ons vakkundig door de duisternis naar het dorpje toe. En… na twee dagen wachten eet ik vanavond toch echt… römmegröt!!!
Har had een voorgerechtje gemaakt waar Hiko al erg zijn zinnen op had gezet: een broodje raclette van onder de grill, wat ook Hiko erg lekker vond ruiken! Hij kreeg niets er van vanwege zijn koemelkeiwit allergie, maar ik nam ook niets van zijn brokken en zo stonden we helemaal quitte! Har had nog wat witte bonen in pesto-tomatensaus en bakte nog wat aardappeltjes er bij, en ik had het helemaal naar mijn zin met mijn Noorse prakkie! Dit is winter!!