Net niet naar Italië

Wat was het weer schitterend weer vandaag! Ik begon de dag (terwijl Harry zich nog even lekker omdraaide in bed) met een wandeling rond de Hopfensee, in de hoop dat het nu minder druk is dan rond 5 uur ’s middags. In plaats van joggers is het nu het domein van de vissers. Ik snap het fenomeen vissen niet zo goed. Je huwelijk moet wel heel slecht zijn om rust te vinden in het opzettelijk verwonden van een dier en hem dan weer in zijn leefomgeving terug te plaatsen. Om het voor zichzelf goed te praten zeggen vissers dat vissen geen pijn voelen. Me hoela! Vijftig jaar geleden zeiden ze dat van honden, katten en koeien ook. Waarom eigenlijk zouden ze geen pijn voelen? Wat zou daar het nut van zijn in de evolutie? Oké, ik zal niet verder doordraven.
Tora zat lekker te klieren en trok aan de riem van Hiko, ongeveer een meter van zijn gentle leader (het “tuigje aan de kop”) vandaan. Hiko is veel te tolerant en grijpt niet in. Ik wel, en hupsakee... Als ze dan niet aan Hiko’s riem mag trekken, dan trekken we toch gewoon de stok onder het vrouwtje vandaan? Net zo makkelijk!
Bij de tent zette ik thee en koffie, want dat was er gisteren niet van gekomen door ons uitstapje naar Füssen. Har en ik namen een douche en deden boodschappen in Füssen. We reden over de Fernpass achter een vrachtwagen met open laadbak. De chauffeur reed flink door en de wintersporters waren op hun plaats van bestemming, dus deze keer kwamen we vlot over de pas. In het dal van de Inn namen we een stukje snelweg en de bedoeling was om via de Reschenpas naar Italië te rijden. Ik was benieuwd naar een camping in St. Valentin auf der Heide uit de kleine campinggids en de rit er heen zou prachtig zijn! Bij Landeck vervolgden we het Inndal richting Merano (I), en doken we een flinke tunnel in.
Har was moe en toe aan een lunch. Langs de Inn vonden we een plekje en daar streken we neer. Ik zette Har neer met een bak koffie en maakte de sla aan en dekte de tafel: eieren, kaas, tomaat, broodjes en de sla. We keken elkaar aan en Italië was vandaag een stukje te ver. Je moet ook nog terug, nietwaar?
Lekker in alle rust hebben we gegeten en we trakteerden onszelf op een prachtige terugrit via Kaun, Piller, Wenns en Arzl. Het zicht op de Lechtaler-, Ötztaler- en Stubaier Alpen was prachtig. Een paar oudjes spraken ons aan of we wisten welk bergmassief daar lag. Ze hadden duidelijk een stevige discussie gehad en iemand moest zijn gelijk halen. De kaart bracht uitkomst, en de dame die iets te duidelijk (het klonk vet gedrukt en onderstreept, zeg maar) zei:”Ah, das sind die Lechtaler!” keek triomfantelijk haar wandelgezelschap aan. Gelijk hebben is een kunst, gelijk krijgen is een gunst! ;-)
Via mooie dorpjes reden we terug naar de camping. Harry plofte neer en was snel vertrokken in zijn vliegtuigblaadje.
Ik ging nog even met de honden uit, maar niet langs het meer! Gisteren had ik mijn lesje wel geleerd en we liepen achter de camping het bos in. Richtingbordjes wezen naar Burg Hopfen en dus namen we de weg naar boven. De oorsprong van de burcht is onduidelijk. In ieder geval was de burcht van 1172 tot 1191 bewoond door een familie die zich sindsdien ook naar de burcht vernoemde. Aansluitend ging de burcht over naar het bisdom Augsburg en tot 1322 woonden er de hoge geestelijken van Füssen. Door de nieuwbouw van het Hohe Schloss in Füssen werd deze bucht overbodig en begon te vervallen. Toen het Füssense klooster St. Mang verbouwd moest worden gebruikten ze de stenen van de burcht als bouwmateriaal. Vanaf 1999 begon men de resten van de burcht te conserveren en te bewaren voor het nageslacht. Boven aangekomen was er een prachtig uitzicht over het meer en de Alpen!
Toen ik bij de tent terugkwam zat Harry er terneergeslagen bij. “Ik heb slecht nieuws”, zei hij. Ik zag al voor me dat we de boel moesten inpakken omdat er één van onze ouders niet goed was geworden. Het viel mij dus reuze mee toen hij met het “slechte nieuws” op de proppen kwam: ”Het wordt enorm slecht weer! Kom, we gaan een krantje halen en dan kijken we wel wat we doen." Ik voerde eerst de honden en daar gingen we dan, naar de supermarkt waar ook een krant was. Harry kon dan meteen het vliegveldje bekijken, waar hij uit de verte zweefvliegtuigen had zien staan. We vonden een krant en er kwam inderdaad een front over het land trekken. Vanaf morgen kon het gaan regenen hier, en de meeste kans op mooi weer was tegen de Tsjechische grens aan, een stuk noordelijker dus. Het vliegveldje was moeilijk te vinden en toen we er eenmaal waren was er niets te beleven. Al mopperend draaide Har weer richting camping waar we de boel zo veel mogelijk klaarmaakten voor vertrek.
We zaten nog best vol van de lunch en hadden eigenlijk niet veel trek. Terwijl de zon onderging aten we Oostenrijkse soep (rood-wit): bouillon met ui en rode paprika met een schep pesto rosso er in. Met brood, ei en kaas was het compleet voer.
De honden werden ineens zeer alert: In het weiland naast ons liepen twee reeën, ze staken over naar de wei achter de tent, Tora wilde in de jachtstand en o... wat zat de riem haar dwars! Ze werd boos, beet in de riem, keek wanhopig naar de lekkere reeënboutjes die zo maar weg konden komen en: "Wra-oe!", riep ze wanhopig en gefrustreerd!
Aan de hemel trok het dicht en toen weer open. Er kwam duidelijk ander weer aan, maar wanneer? “Morgenvroeg gaan we om 6 uur weg!”, kwam er dapper uit Har zijn mond. Met dit voornemen kropen we de tent in.