Nat Kronach en het Märklingefühl

Vannacht kwam de lang verwachte regen. Ik liet de honden uit, droogde ze af, zette de luifel op, maar de wind kwam van de verkeerde kant en blies zodanig dat Harry in de auto wilde ontbijten. Daarna gingen we rijden want Har had het even niet zo op met het buitenleven.
We reden door een grijs en nat Frankenwald naar Kronach. Onderweg viel onze blik op een stationnetje Nordhalben, wat zo uit Maerklin weggeplukt leek. Zelfs de seinpaaltjes herkende Harry. Het blijft levenslang mooi speelgoed, en daarom populair bij kindjes en pappies!
De stad Kronach is prachtig en met schilderachtige straatjes, vakwerkhuizen, fonteinen, poorten, torens en weergangen presenteert zich de door de middeleeuwen gevormde stad. Hoog boven al dit stadsschoon troont de vesting Rosenberg, die al van ver als typisch kenmerk van Kronach zichtbaar is. Met zijn oppervlakte van 23,6 ha. is het het grootste middeleeuwse burchtcomplex van Duitsland en geniet als belangrijk nationaal monument bekendheid. De burcht is een van de best bewaard gebleven vestingwerken in Duitsland. De oorsprong was het stenenhuis met toren, dat van 1128-1130 in opdracht van bisschop Otto I van Bamberg boven de stad tussen de riviertjes Kronach en Haslach gebouwd werd en dat overeen¬kwam met het huidige onregelmatige hart van het bouwwerk. In de tweede helft van de 14de eeuw werd het gebouw als hoeksteen van het Bambergse aartsbisdom aanzienlijk vergroot en van 1475-1487 tot een vesting gemaakt. De kernburcht werd in de 16de eeuw tot bewoonbaar slot verbouwd, dat in 1730 van B. Neumann de huidige vorm kreeg. Hier bevindt zich ook de 15de¬eeuwse burchtkapel. Tot 1866 heeft het geheel als vesting dienst gedaan, tegenwoordig biedt het onderdak aan het zeer bezienswaardige Frankenwald-Museum, de Fränkische Galerie van het Bayerische Nationalmuseum, het Duitsland-informatiecentrum van de Bayerische Staatskanzlei en aan een jeugdherberg.
Bij de vesting liet ik de honden uit met het idee dat ze in de auto konden drogen op de terugweg. Onverschillig zei Har dat hij wel bleef wachten, pakte zijn piloot en vliegtuig en begon te lezen. In de stromende regen liep ik met mijn twee Japjes langs de enorme vestingmuren. De oren stonden op kwart voor drie, en de ogen hadden een echt oosters spleetje. Doorweekt kwamen we weer bij de auto waar Harry zich afvroeg of dit nou leuk was. Hij reed nog een rondje door de stad en toen zaten we te discussiëren wat een goede aanpak zou zijn in dit natte weer. Ik dacht alleen maar: Hoe krijg ik die lange de auto uit? De oplossing bleek een stoomtreinmuseum.
Sinds 1977 is er het Deutsches Dampflokomotiv Museum gevestigd in Neuenmarkt en dat werd ons doel voor vandaag.Dicht op elkaar (en slecht te fotograferen) staan in een halfronde locloods bij het Deutsches Dampflokomotiv-Museum een dozijn historische stoomlocomotieven opgesteld. Op de voorgrond loc 98 307. Dit is een zogeheten "Glaskasten" (verkleinwoord: "Glaskastl"), een voor eenmansbediening geschikte Beierse lokaaltreinlocomotief uit het begin van de vorige eeuw, waarvan er bijna 50 zijn gebouwd. Een bijzonderheid is dat deze locs via een "Blindwelle" (blinde as) werden aangedreven, omdat er geen ruimte was voor lange drijfstangen. Twee locs zijn bewaard gebleven, waaronder 98 327 die men gedeeltelijk open heeft gesneden om de werking te laten zien. Deze loc is bij de brand op 17 oktober 2005 in Nürnberg zeer ernstig beschadigd.
Loc 86 283 is een vertegenwoordiger van een grote serie eenheidslocomotieven, bedoeld voor het trekken van personen- en goederentreinen op secundaire lijnen. Deze loc is geschilderd in "Photoanstrich" of "Fotografieranstrich": grijze verf die op nieuwe locomotieven werd gebruikt om alle details goed uit te laten komen op zwartwitfoto’s. Deze verf was op kalkbasis, zodat die er in de normale dienst snel afspoelde. De verf op deze museumloc was er met een natte vinger niet van af te krijgen, dus dat is waarschijnlijk gewone verf geweest.
Ik liep er met gemengde gevoelens rond. Hoeveel Joden zouden naar hun laatste station vervoerd zijn met deze loc´s? Veel locomotieven waren in de dertiger jaren gebouwd dus dan weet je het wel. Het bezoek aan dit museum maakte daardoor veel indruk op mij. Harry keek meer naar de technische details.
Goed voor de nostalgie was de kast met oude treinkaartjes. Hoe ouder je wordt hoe meer je moet uitkijken om zelf geen museumstuk te worden!
We verlieten het museum om in de regen te gaan koken. Harry zette de auto nu goed neer zodat de regen niet onder de luifel doorsloeg en we maakten een pasta di Mamma. Eenvoudig en lekker! Afwassen gebeurde in de daarvoor bestemde afwaskeuken van de kasteelcamping, die er ineens treurig uitzag. Iedereen zat binnen en ook wij gingen vroeg naar bed.