Verkassen met een religieus tintje

Vannacht had het geregend en de tent was nog doorweekt. We zouden vroeg opbreken en besloten nu de tent zo nat was om heel even te wachten toen de zon er even op kwam te staan. Hiko bleef kijken waar de autoluifel was, ook al hadden we hem afgebroken...
De damp steeg van het tentdak en met een nog iets vochtige tent waren we toch nog vlot op weg. In het boekje hadden we een boerencamping gevonden bij Hopfen am See, iets boven Füssen. Via Reutte reden we de snelle weg naar Hopfen, waar we alleen een camping met veel sterren, toeters en bellen vonden. Het boekje bleek diep onder Tora’s ligplek te zijn en bij een schuur zette Harry de auto stil en in gebroederlijke samenwerking kregen we het boekje boven water.
Wat bleek? We waren de camping al voorbij gereden, want met minder sterren, toeters en bellen val je ook minder op!
Het was een mooi boerenweitje op een helling waar de boer onderaan terrassen had aangelegd voor campers en waar de tenten hogerop in het gras mochten staan. Van die hogere plek had je ook een beter uitzicht!
Het was prachtig weer en de tent droogde onder je handen op. De dekbedden lagen even later ook te luchten over het tentdak en wij namen de tijd voor een lunch voor de tent.

Vandaag was het plan om naar de Wieskirche te gaan, een rococokerk die op de UNESCO-lijst van werelderfgoed staat. Op weg daar naar toe kwamen we wat andere attracties tegen. Allereerst waren daar de Königsschlösser.
Het tegenwoordig gele slot Hohenschwangau is in neogotische stijl gebouwd en dateert van 1836. Hohenschwangau werd eerder, in de 12e eeuw, gebouwd door de ridders van Schwangau. Het kasteel werd in de 16e eeuw geheel verbouwd en na het uitsterven van de ridders van Schwangau verviel de burcht tot een ruïne. In 1800 en 1809 werd het door de oorlog met Napoleon Bonaparte nog zwaarder beschadigd. Koning Maximiliaan II kocht de bouwval in 1832 en liet het geheel opnieuw opbouwen tot 1836. De vier markante hoektorens en ommuring met kantelen laten het middeleeuwse riddertijdperk herleven.
In het kasteel Hohenschwangau heeft de latere koning Ludwig II van Beieren, een groot deel van zijn jeugd doorgebracht. Hier ondertekende Ludwig II in 1870 de beruchte Kaiserbrief, waarin Bismarck aankondigde dat Wilhelm I keizer zou worden van het ééngeworden Duitsland.

Slot Neuschwanstein in Beieren is een kasteel in vlak bij Hohenschwangau dat in opdracht van (de later krankzinnig verklaarde) koning Ludwig of Ludwig II van Beieren is gebouwd. Het is het beroemdste bouwwerk van Ludwig II en een van de bekendste toeristische attracties van Beieren. Het kasteel is genoemd naar burcht Schwanstein, en daarbij waren zwanen de lievelingsdieren van de koning. Van zijn nicht Elisabeth kreeg hij een grote porseleinen zwaan cadeau die nu nog in het kasteel staat.
Het kasteel is nooit helemaal afgebouwd, doordat Ludwig II overleed voordat het af was en de bouw sindsdien is stilgelegd. Het kasteel dat voorzien is van de modernste snufjes (o.a. warm water in de keukens), kostte een fortuin. Het staat vol met prachtige neogotische meubels en op de muren zijn fresco's geschilderd, van mythen en sagen, die als inspiratie dienden voor de opera's van Richard Wagner. Vooral het verhaal van de zwaanridder Lohengrin staat hier centraal. In dit kasteel werd de koning afgezet toen de Beierse regering hem onbekwaam had laten verklaren. Zes weken na zijn dood werd het kasteel geopend voor toeristen, en sindsdien is dit kasteel een Europese topattractie. Het kasteel van Assepoester in the Magic Kingdom en Tokyo Disneyland zijn gebaseerd op Slot Neuschwanstein; ook in Legoland werd het kasteel nagebouwd.
Bij het plaatsje Steingaden in de streek Pfaffenwinkel werden we verrast door een premonstrantse kloosterkerk met nog een stukje kloostergang. Het klooster is gesticht in 1147 en de beschermheilige is Johannes de Doper. De romaanse bouw zie je duidelijk nog aan de buitenkant. De twee torens met zadeldak, de kloostergang en de soberheid zijn een enorm contrast met de barok en rococorijkdom binnen in de kerk. In 1803 volgde de secularisatie, en veel van de omliggende kloostergebouwen werden verwoest. De kerk en een klein stukje kloostergang bleven behouden en werden in de vijftiger jaren van de vorige eeuw grondig gerestaureerd.

In groene weiden iets verderop ligt de Wieskirche, voluit: “Wallfahrtskirche zum gegeißelten Heiland auf der Wies“.
Het is een ovale rococokerk en werd gebouwd in de late jaren 1740 door de broers Johann Baptist en Dominikus Zimmermann. Die laatste leefde de laatste elf jaar van zijn leven in een boerderij de buurt.
In 1738 werden door de boerendochter Maria Lory tranen gezien op een oud houten beeld van de Gegeselde Verlosser. Dit mirakel leidde tot een toevloed van bedevaarders. In 1740 werd een kleine kapel gebouwd om het beeld te huisvesten, maar al snel bleek dat het gebouw te klein was in verhouding met het aantal pelgrims dat het aantrok. De abt van het klooster van Steingaden gaf de opdracht aan de broers Zimmermann om een afzonderlijke kerk aan het beeld te wijden.
Het interieur werd rijk gedecoreerd met stucwerk in de traditie van de School van Wessobrunn door Johann Baptist Zimmermann. De golvende lijnen van het ovale gebouw (concaven en convexen) geven een speciale dynamiek aan het gebouw. Met coulissen en nissen wordt een theatereffect gemaakt. In de koepel dragen het stucwerk en een imposante schildering bij aan dit effect. Het is een totaalkunstwerk waar architectuur, beeldende kunst en schilderwerk een harmonieus geheel vormen. De kerk, die gezien wordt als Zimmermanns laatste meesterwerk, werd ontwijd in het begin van de 19e eeuw. Protest van de lokale boeren zorgde ervoor dat dit juweeltje uit de rococo-architectuur werd gespaard van de sloophamer. De bedevaartskerk staat sinds 1983 op de lijst van Werelderfgoed en werd tussen 1985 en 1991 grondig gerestaureerd.
Toen we richting camping reden viel mijn oog op een bord waar de "Romantische Strasse" op werd aangeduid. Niet alleen in het Duits maar ook in het Japans! "Ach... het blijven vrienden!", zei Har met een knipoog!
Later werd duidelijk dat er veel Japanners zijn die in één dag de hele romantische straat er doorheen jagen, en daardoor veel missen van de mooie dorpjes. Gelukkig voor Hiko en Tora viel het mee... We hebben geen busladingen Japanners gezien die dan altijd met de honden op de foto moeten. Eén voor één (ze staan keurig en geduldig in de rij) willen ze dan met de honden op de plaat. Opvallend was in het verleden dat ondanks de vete die de Japanners en de Chinezen hebben dat ze ook met chows op de foto willen. Björn heeft dat altijd keurig over zich heen laten komen, terwijl de Duitse herder Gunn geen blik werd gegund...

Onder de indruk van alle engeltjes, versieringen en toch één geheel reden we terug naar de camping, waar ik de honden ging uitlaten over het pad van de Hopfensee. Hopfen am See is een Kurort, en het was er enorm druk op het pad met wandelaars, joggers, nordic walkers en ook nog een soort pausmobieltjes die als een waterfiets werden voortbewogen. Ik moest dus steeds heel alert zijn dat Hiko en Tora geen andere honden of trimmers schrik aanjoegen. Het uitzicht op de Alpen maakte alles weer goed, maar toch was ik doodmoe toen ik weer bij de tent aankwam, waar Harry verdiept was in zijn luchtvaartblaadje. Hij zette theewater op (scoorde daarmee een paar bonuspunten!) en ik voerde de honden en maakte een pasta met pesto, broccoli, zalm en champignons. Na de afwas kreeg Har een ingeving. “Zullen we naar Füssen gaan?”, stelde hij voor. Ik was best gesloopt en hapte niet meeteen toe, maar even later waren we op weg. Eerst werden we getrakteerd op de ondergaande zon boven de Hopfensee.
Füssen is een mooi oud stadje aan de voet van de Alpen, vooral bekend om zijn Königsschlösser. Het stadje zelf is zeker ook de moeite waard om te bekijken. Een oud kasteel torent hoog boven het centrum uit en geeft een sprookjesachtig effect, wat versterkt werd doordat het verlicht werd.
’s Avonds was het rustig aan de Hopfensee en het pad was richting het dorp verlicht. We lieten samen de honden uit en kropen daarna moe maar voldaan in ons kampeerbed.