Hondenschool, wandeling en spannende busrit

Op de hondenschool deden we iets nieuws: de hond moest een spoor uitwerken. Door de sneeuw konden kijkdieren als wij mensen nu ook zien of de honden het goed deden. Hoe mooi Tora in het bos een wildspoor uit kan werken, mensenspoor was lang niet zo interessant...
Tijdens het wachten op de andere speurders speelde hondentante Irma even met Tora door sneeuwballen te gooien. Opeens verstapte Tora zich en gilde als een speenvarken. Irma trok zo wit weg dat ik haar bijna niet zag in de sneeuw. Tora zette haar ene achterpoot raar neer en Irma dacht minstens dat hij gebroken was. Nu wist ik van Tora dat ze enorm kon gillen van plotselinge pijn/schrik. Shiba's hebben daar ook een handje van, en zelfs Japanse ministers janken en pleine public als ze boete moeten doen. 's Lands wijs, 's lands eer, nietwaar? Ik nam Tora in mijn armen, hield haar stevig vast, praatte rustig tegen haar en ze ontspande en werd stil. Zo, en dan konden we nu kijken naar de poot. Ik pakte de voet, kneep in elke teen, bewoog verschillende gewrichten door en ze gaf geen krimp. Het zelfde met de hak en de knie (opluchting! Met die steile knieën van akita's ben je altijd bang voor een kniebandje of zo) en ook de heupen waren niet pijnlijk. Dramaqueen... Nu was er niets meer aan de hand en gingen we over tot de orde van de dag.
Bij het hierkomen moesten we ons achter een standbeeld verstoppen en de hond roepen. De juf hield de hond vast en het baasje verstopte zich achter het standbeeld. Nu is dit Tora's favoriete juf (ze heeft zelf twee West-Siberische Laika's en snapt Akita's). Tora overtrof zichzelf en galoppeerde richting standbeeld. De verbaasde juf aan de andere kant van de lijn was grappig, omdat de vorige keer Tora wel kwam, maar op haar eigen elf en dertigste tempo. “Ze kan rennen!”, zei de juf! Van de pijnlijke poot was totaal niets te merken in ieder geval!

Na de hondenschool maakten we een wandeling in het aanlijngebied van het Noorderpark. Het was heerlijk weer. Het dooide licht en de zon scheen.
Irma heeft haar eigen rolstoel weer terug met een knuppeltje en een batterij. Dit systeem reageert veel directer dan het systeem dat op een leenrolstoel zat en is ook veel stiller waaroor Irma zich weer aangenaam gezelschap voelt (in plaats van een zeurderig iehiehiehie... dat om haar aanwezigheid heen zoemt en waar ze zelf ook lichtelijk mesjogge van werd...).
Toen het voor Irma wat fris werd suggereerde ik dat ze een stukje achteruit moest rijden. Zo zou haar voorkant door de zon verwarmd kunnen worden. Het werkte wel, maar achteruitrijden was toch wel raar en niet fijn rijden. Je ziet niet wat je achter je hebt aan hobbels, fietsers, kindjes en zo.
Hoe veel moeite we op de hondenschool ook moeten doen om Tora aan het spelen te krijgen... op wandelingen is het altijd prijs. Irma heeft onder de schapenvacht altijd een Tora-neet-speeltje liggen en daar kan ze zich op uitkuren.
Na de wandeling van anderhalf uur deden we nog een bakkie bij Irma en toen gingen we huiswaards.

Nietsvermoedend pakten we de bus naar Houten. Meestal gaan we zitten op de rolstoelplek, omdat je daar lekker de ruimte hebt om de twee grote hondenlijven aan de kant te manoeuvreren. Die plek zit midden in de bus, naast de uitstapdeur. De deur hangt aan beugels waar Tora heel graag haar hoofd op legt (en geïrriteerd kijkt als de deur opengaat...). De honden waren moe na hondenschool en wandeling en lagen rustig te wachten tot ze er uit moesten. De rust werd echter onverwacht verstoord...
Wat bleek? Van 28 t/m 30 januari organiseert Stichting Oogfonds Nederland de 15e nationale beurs voor aangepast zien in Expo Houten. Deze beurs is voor iedereen die persoonlijk of beroepsmatig te maken heeft met een visuele functiebeperking. Op de beurs kun je kennismaken welke mogelijkheden er zijn om (ook met een visuele beperking) een zo onbeperkt mogelijk leven te kunnen leiden.
Bij de bushalte richting Utrecht (aan de overkant) stond een hele kudde blinden om naar het station gebracht te worden. Nu rijden de bussen van Houten naar Utrecht op zaterdag maar één keer in het uur en de mensen zouden nog een half uur moeten wachten. Ineens werd er een kloek besluit genomen en de hele meute kwam de bus in, compleet met vijf geleidehonden. (ik herhaal: compleet met VIJF GELEIDEHONDEN!!!)
Ook al doe ik mijn stinkende best om mijn honden zo sociaal mogelijk te laten zijn... Van jongs af aan heb ik ze meegenomen in het openbaar vervoer en nu kwam ik mede om hond-hondgewenning van de hondenschool vandaan! De welgemanierdheid naar andere honden is er echter nooit zo van gekomen vanaf dat ze vier maanden oud zijn.
Ze hebben honden waar ze minder heftig op reageren, en Hiko heeft zelfs een paar vriendinnen, maar retrievers is altijd een uitermate moeilijk hoofdstuk geweest. Retrievers vinden zichzelf namelijk lief en leuk en willen hun gelijk alsmaar bewijzen. Ook al grommen mijn honden naar ze, dan maken ze zich laag en klein en kruipen naar ze toe: “Ja maar... ik ben toch LEUK!?!” en ze lijken niet te begrijpen dat er rare Jappen zijn die dat niet vinden. Er zijn retrievers die in staat zijn op hun onderdanigst zo de bek van een agressieve hond in te kruipen.
Nu zijn geleidehonden gelukkig goed getraind in het negeren van andere honden in hun werktijd, dus dat scheelde! Ze kwamen de bus in,Tora gaf een grote bek en wilde Hiko aandoen wat ze de retriever gunde (aanvliegen, dus...). Ik riep “BASTA!”, en ze dimde meteen in. Met de honden dook ik achter in de bus, in de hoop dat de blinden niet zover zouden komen. Gelukkig, ze bleven in de eerste helft van de bus, met twee honden op het plekje waar ik altijd zit en waar mijn stok nog lag. Die blinden zagen die stok toch niet en hij lag op een veilig plekje waar niemand er over kon struikelen, dus maar even laten liggen!
Achterin de bus kwamen mijn twee Japjes netjes tot rust en ik besloot om maar te blijven zitten bij de halte waar ik er eigenlijk uit moest. Die blinden zouden vast de trein nemen op het station en dan kon ik mijn stok pakken en bij de gewenste halte er uit gaan. De bus moest toch weer terug! Na wat vijven en zessen bleek het inderdaad zo te gaan, maar een aantal blinden zonder hond reden mee terug naar Utrecht.
Hiko was zo murw geworden dat hij zich zelfs door een blinde liet betasten op zijn rug zonder te verstarren of grommen. Tasten is toch wat anders dan aaien. Mooi is dat! Ik was apetrots op mijn Hiek terwijl de blinde man onder de indruk was van Hiko's formaat. Tora liet zich zelfs aaien en de man vond deze honden wel heel lekker zacht aanvoelen in vergelijking tot de meeste geleidehonden. Opgelucht dat alles goed was gegaan drukte ik op het knopje dat we er uit wilden, pakte mijn stok en we liepen naar huis terwijl Tora afreageerde op van alles om de spanning van de busrit kwijt te raken…