Nog meer nattigheid en mooi Bergues

Wat een verrassing: het was droog! Wel was het mistig en vrijwel windstil. Ik trok mijn wandelschoenen aan en begon met een rondje van ruim een uur met de hondjes. De boer van de camping passeerde me met zijn tractor en achter hem liep zijn labrador. Ik dook weg in een zijpaadje totdat ze voorbij waren, maar de hond kreeg het commando : “Allez, à la maison!”, dus wachtte ik tot de lab voor de tweede keer langs kwam. Tergend langzaam slenterde de hond voorbij met een borstel op de rug van kop tot kont. Daarna konden we verder gaan. Tora keek natuurlijk nog twintig keer achterom, terwijl Hiko al lang weer voor me uit huppelde en geurtjes her en der opsnoof.
We liepen het rondje dat Irma en ik gisterenmiddag hadden gelopen, maar dan met een tussendoorpad dat voor de rolstoel onmogelijk was. Zowel de koeien als de paarden kwamen kijken en Tora vond het heel spannend. De rest van de ronde geen bijzonderheden, behalve dat er een bordje met de aankondiging van een gîte naar een bunker in een weiland wees. Humor hebben ze wel, die franco-vlamingen (Framands?)!
Met het warme en vochtige weer zie je de hop bijna groeien. Nog even en de bovenkant van de touwtjes is bereikt.
Terug bij de tent was Irma in haar hangmat het ontbijt aan het maken. Het is zo’n luxe dat ik bij terugkomst van een wandeling een bak thee krijg! Heerlijk! De eitjes werden gekookt en het Belgische brood gesneden met abdijkaas, avocado, tomaat en komkommer. Het was lekker, en we namen er de tijd voor. Na het ontbijt hing Irma in haar hangmat te breien en jawel: het babyvestje voor de kleine van Niek en Maaike is af!
Iets na twaalven vertrokken we richting Bergues. Het stadje wordt hier aangekondigd als: “Het andere Brugge van Vlaanderen”.
Rond de 10de eeuw gingen talrijke missionarissen, in de streek die we nu Noord-Frankrijk noemen, het evangelie verkondigen. De Heilige Winoc uit Bretagne was hierin succesrijk en krijgt het recht een abdij te stichten in Wormhout, die echter door de Vikingen verwoest werd. De abdij werd heropgebouwd maar deze keer boven op een heuvel, om op die manier de vijand beter te zien aankomen, vandaar de Vlaamse naam St. Winoc Bergen. Uit angst voor invallen werden in St Winoc Bergen meteen vestingen gebouwd in de12e eeuw en was in 1740 werd de bouw afgerond.
De opbouw gebeurde in verschillende stappen. Eerst bouwden ze een defensieve ring om zich te verdedigen tegen nieuwe invallen van de Vikingen. Deze ring bestond uit een grachtengordel versterkt door een omheining van palen. Later werd de omwalling van de stad vergroot zodat ook de Sint-Winoksabdij beschermd werd. De omwalling vormde een achtvorm. Later voerde Vauban nog aanpassingswerken (o.a. de bastions) uit, waardoor de stad nog beter beschermd werd tegen invallen.
St Winoc Bergen was ondertussen een welvarende stad omwille van de handel en textielnijverheid. Daardoor werd het stadje al vlug onafhankelijk en bouwde het haar eigen belfort. Na de Franse revolutie (1789) veranderde men de naam in Bergues.

Op een gegeven moment stopte een auto met een vrouw er in. Ze was gids en vroeg zich af of we met de rolstoel goed uit de voeten konden in de stad. Uit de achterbak kwam een plattegrond tevoorschijn en ze tekende een route uit. Zo kon Irma toch nog bij de resten van een oude abdij komen, die eerst alleen via trappen toegankelijk leken. Wat attent en aardig van de vrouw om zo tijd te nemen voor ons terwijl het zachtjes begon te regenen. Het avondrood had toch gelijk gekregen… Terwijl we de route liepen die ze had uitgestippeld begon het geleidelijk steeds harder te regenen. Tot overmaat van ramp reed Irma ook nog door de hondenpoep met de rolstoel. De wielen draaien rond en in het profiel van de band zit de poep geprakt. Voor je het weet zit alles onder en dat is enorm smerig. Gelukkig brachten de vochtige schoonmaakdoekjes enige uitkomst, maar het bleef shit... Irma vindt dat dit nog heel zachtjes is uitgedrukt. Vroeger toen ze nog met haar handen de wielen aandreef zat ze regelmatig onder de poep met de muis van haar duim. Dan moest ze de rolstoel nog uit, hij moest in de auto en ze moest ook nog sturen met die poephanden. Natuurlijk krijg je dan net jeuk op je hoofd en zo… Daar word je echt niet blij van!!! (en heb je handschoentjes aan gebeurt er niks!)

De moraal
van dit verhaal?
Als je je hond uitlaat,
ruim zijn poep van de straat!

Afijn, de wielen waren door op nat gras rijden, gepeuter met een stokje in het profiel van de band en de vochtige schoonmaakdoekjes weer gekuist en proper en de stoel kon de auto weer in. Irma en ik waren behoorlijk nat geworden en we reden eerst een stuk over de snelweg naar Bailleul om op te drogen in de auto. Bij de Leclerc was alleen gesneden brood te krijgen en lichtbruin het hoogst haalbare. De pain complet was op en naast witbrood was er pain de campagne en ik nam een pain de son mee, het bruinst haalbare.
Op de camping bouwden we in de miezerregen de luifel snel op. Irma had de auto perfect gehalteerd: het voorwiel stond op 3 cm. van de drinkbak, die ik ter markering van de juiste plek had neergezet. De haringen met scheerlijnen zaten nog in de grond en lagen klaar dus het was zo gepiept.
De pot schaft vandaag gebakken aardappelen met de rest van het potje vleesch van gisteren, maar nu warm. Daarbij een salade met tomaat en feta. Het was lekker iets warms naar binnen te krijgen.
Na het eten was Irma begonnen aan een nieuw babyvestje, nu in het wit met blauw. Zelfs de breipennen zijn in stijl: blauw. We zaten heel voorzichtig te overdenken om een dagje eerder naar huis te gaan ivm. al die nattigheid. De mist kwam en ging om ons heen maar helemaal weg ging die vandaag niet meer.