Emoties

Maandag ging eigenlijk alles zijn gangetje. Harry bracht de honden en mij naar de praktijk, Tora gedroeg zich weer fantastisch.
Arme Betty en Peter... Kort na Boefie was het nu de tijd voor Mevrouw Wijdbeens om het tijdige met het eeuwige te verwisselen. Ze was 20 jaar en nu echt op.
Betty en Peter hebben voor altijd mijn hart gestolen toen ze twee oude katten in hun warme hart en dito thuis opnamen die naar het asiel moesten ivm. het overlijden van hun eigenares, wiens dochter ze niet meer kon verzorgen. Betty en Peter hebben zich toen liefdevol over de oudjes ontfermd die nog 4 heerlijke jaren gehad hebben bij hen.
Jan is terug van vakantie en nam tijdens de lunchpauze Tora mee naar zijn huiskamer, voordat ik de langte kreeg haar buiten te laten plassen. Kort daarna kwam Jan weer met haar naar beneden met de mededeling dat ik niet meer naar buiten hoefde... Ze had het al op zijn kleedje gedaan... Hij stak dapper zijn hand in eigen boezem en ik ging alsnog met haar naar buiten waar ze weer een plas deed en ik prees haar uitbundig.
Heel bijzonder vandaag was het prachtige licht rond zonsondergang. Er was een gelig-oranje gloed in de lucht en daardoor over alles heen. Dit kwam door polaire stratosfeer wolken die kunnen ontstaan omdat het in de ozolaag kouder is dan -80 c op 22 km hoogte, en de zon er langer op kan schijnen, waardoor het langer rood blijft. Het was in ieder geval een mooi kado van moeder natuur en intens genieten dat ik juist op dat moment buiten was! Later bleek Har in de bus er ook van genoten te hebben!
's Avonds kwamen Joan en Marco langs op de praktijk, want Lisa had een gebroken nagel. Na alles op deze site gezien te hebben konden ze Tora nu in levenden lijve ontmoeten. Dus dat werd knuffelen, natuurlijk! :-D
Hiko werd later tijdens het avondspreekuur onrustig en ik hoorde hem rommelen in zijn bench. O-o… als hij maar niet… Jawel, hij moest er uit en snel ook. Met een rottweilerpup en een zieke hond in de wachtkamer heb ik hem snel naar buiten geloodst en al op het gras voor de praktijk ging hij lossen… Arme Hiko, het was waterdun wat er uit kwam. Nog 2 x ging hij zitten en perste er nog wat slijm uit. Toen moest ik weer naar binnen.
De eigenaren van de rottweilerpup kwamen voor een gedragsconsult en terwijl ik bezig was kwamen Hiko en Jan de trap af vanwege hoge nood van Hiek. Ook op weg naar de bushalte gingen de sluizen open zal ik maar zeggen… Gelukkig ging het in de bus goed! We hadden een gezellige rit naar huis in de streekbus. We waren de enige passagiers, dus de chauffeur kon niet zeggen dat er geen hond in de bus zat! De chauffeur is trotse huisgenoot van een Siamese kat en zeer gek op hem. Ik hoefde niet op het knopje te drukken en werd op de juiste halte er uit gelaten.
En toen kwam de nacht… Elk uur kreeg ik een natte neus in mijn gezicht, met daarboven een wanhopige blik. Aanvankelijk in de vrieskou en dichte mist, later in optrekkende mist en hogere temperaturen liep ik met Hiko buiten. Hij moest zo nodig dat hij niet eens 10 minuten van huis hoefde te zijn om te poepen. Het arme jochie was echt van slag.
Harry had late dienst, dus ging om kwart over 6 mijn wekker. Oempf… er uit dan maar…
Bij de bushalte was het een gezellige boel. Natasja is aan haar laatste werkweek begonnen en we kletsten en wachtten, en wachtten, en er kwamen alleen maar bussen naar Nieuwegein. Ja hoor, er was een bus uitgevallen. De volgende bus een half uur later zat natuurlijk propvol en zo kwam ik net te laat op mijn werk waar alles nog opgestart moest worden. Blèèh, ik heb daar zo’n hekel aan, dat alles nog moet gebeuren terwijl de klanten al komen… Je blijft dan nog een tijdje achter jezelf aan lopen. Bij sport noemen ze dat een valse start, en mag je het over doen, maar nu was het even doorbijten. Gelukkig kwamen de darmen van Hiko weer tot rust.
Op de praktijk kreeg Tora knuffels en een mooi piepkluifje van Bea en Piet de Jong, en ook Geeske kwam even langs met Djoeke en Frouke om te socialiseren en Tora gedroeg zich zowaar voorbeeldig naar haar hondjes!
Ook heeft ze nu helemaal door hoe het klapdeurtje van de balie werkt. Ze springt er tegenaan en wandelt achter me aan. Gelukkig zijn er vaak hulpvaardige klanten die als ik wegmoet het deurtje dichthouden en kijken of ze niks sloopt als ik er niet bij ben!
Ondanks een nacht niet slapen ging het goed en had ik er geen last van. Het was ook een lekkere werkdag, en niet te stil gelukkig!
Woensdag had ik na een nacht goed slapen de terugslag van de slapeloze nacht. De hele dag had ik een soort wattig hoofd en leek ik niet lekker wakker te kunnen worden. ’s Avonds was dat gelukkig weer verdwenen.
’s Morgens had ik me maar eens gekieteld en was ik op het aanbod van Har ingegaan om me te laten wegbrengen naar mijn werk. Kon ik nog even blijven liggen :-) ! Dacht wel aan Natasja, die nu bij de bushalte stond, maar dat kon ik donderdagochtend nog wel goedmaken.
’s Middags hebben we een traditie dat we bij de Turkse bakker Lamacun halen, Turkse pizza. Ik was aan de beurt en nam Tora mee. Wat een bekijks in het winkelcentrum! Een mevrouw kwam een uitzendbureau uit achter ons aan en wilde alles weten wat het voor hondje was. Ook een wat angstige vrouw wilde haar aaien, durfde niet goed maar overwon haar angst en Tora deed het prima! Ze schrok niet van het schrikken van de vrouw en liet zich keurig aaien. Zelfs bij de bakkerij vonden ze het een lief hondje!
Hiko gaat weer goed in zijn vel zitten en kan weer meer hebben van Tora. ’s Avonds kregen ze rijst van Jan en beide Japjes lieten zich dat heerlijk smaken! En zoals hondenvriend Jan D al schreef: "Jan was dus net op tijd terug van vakantie om zich ook nog even over deze patiënt te kunnen ontfermen! Het bekende recept, hè? Geef een zieke Jap een bakje rijst, en hij knapt meteen weer op!"
Sanne had haar prachtige rode kater Elmo meegenomen en Tora en hij stonden bijna neus aan neus. Twee dappere rode dieren die beiden niet zo heel goed wisten wat ze met elkaar aan moesten... Elmo hief zijn pootje en gromde zachtjes, Tora maakte een spelboog. Prachtig en klassiek misverstand tussen kat en hond!
Vanmorgen vroeg, donderdag, ging ik vroeg op voor een vrije dag. Omdat ik vanavond nachtdienst heb is het de laatste kans om Natasja nog even te zien. Ik heb even zitten dubben. Wat kun je iemand nu meegeven die gaat emigreren… Het mag niet groot en zwaar zijn en toch een leuk aandenken… Ja! Een kattenspeeltje! Ze heeft het al jaren over een kat en die gaat er zeker komen in Engeland! Met het speeltje ging ik snel op de fiets naar de bushalte, en daar was ze al. Ze schoot helemaal vol en da’s niet gek natuurlijk. Ik had het definitieve afscheid in gang gezet, en toen stonden er 3 meiden te tranen bij de bushalte. Na haar alle goeds te hebben gewenst reed ik naar huis, blij dat ik haar nog getroffen had.
Toen was het doggytime. We hebben lekker gewandeld en na het eten gingen de honden zo ontzettend leuk spelen dat ik voor de tweede keer vandaag volschoot. Als je niet beter zou weten zou je denken dat die kleine door de gehaktmolen gaat of dat er een nieuwe "Jaws"film in de maak is... Toch is het fantastisch om te zien en Har en ik hebben samen intens genoten van het spelen van die twee. Geweldig wat de pup allemaal mag en als ze te ver gaat wordt ze op haar plaats gezet door ome Hiko. Soms is Hiko te lomp en laat Tora dat onomwonden weten en dan dimt Hiko ook in!
's Avonds hadden we nachtdienst. Tijdens het avondspreekuur zat ik in de kelder op de praktijk met de twee honden om Tora aan haar uiteindelijke plek hier te laten wennen. Het was wel een beetje piepen in het begin, maar toen ze even stil was werd ze beloond met een open benchdeur. Na het spreekuur kwam Jan en die dook ook de bench in met zijn doktersjas en al! Dat is nog eens benchtraining!
Later mochten ze mee naar boven en toen er klanten kwamen zat Tora in Hiko's bench boven en dat ging prima. Geen gejank gelukkig.
's Nachts hebben we lekker geslapen. Ze kende de praktijkbench natuurlijk goed, en past er nog net in. Dat de bench op een ander plekje stond was geen probleem, gelukkig.