Overdonderd door Bonifacio

Vandaag, dinsdag, werden we wakker op ons plekje in de speeltuin van de giga-camping. We hebben de boel opgepakt en met een snelle hap in de auto waren we gauw in Bonifacio. De stad heet hier Bunifaziu, en dat laten ze duidelijk merken. Net als op andere plekken op Corsica is er op naamborden geschoten of strepen ze de Franse versie gewoon door…
Bonifacio is de meest zuidelijk gelegen stad van Corsica. Onmiddellijk valt de prachtige landtong op met de hoge kalkrotsen. Daaronder zijn er grotten gevormd die je per boot kan bezoeken. Vanuit de rondvaartboten heb je een mooi zicht op deze landtong, want je krijgt de gelegenheid om hem van alle kanten te bekijken. Boven op die kalkrotsen ligt de middeleeuwse oude stad. Ze werd in het jaar 828 gesticht door Bonifacio, markies van Toscane, toen hij op thuisreis was van een veldtocht in Afrika. Totaal verscholen in de inham ligt de jachthaven, en dat is een veilig onderkomen. Op de boulevard bij de haven liggen tal van cafeetjes en restaurants. Het meest karakteristieke beeld van de stad wordt gevormd door het “Bastion de l’Etendard” uit de 16de eeuw, die er hoog boven uit torent.
We vonden een parkeerplaats onder een boom en namen in eerste instantie Hiko mee om Kaat niet te overbelasten. Er was een meer dan 2 meter hoge brugmansia in de haven. Dat is nog eens wat anders dan wat ik thuis in potten heb staan…
Nou, een rondvaart… dat zou leuk zijn! Harry vroeg of ik het even ging regelen. Nou, dat was snel beklonken! Over 10 minuten zou er een boot vertrekken die helemaal rond de stad zou varen en een stukje langs de krijtrotsen. De honden mochten mee dus het kwam allemaal mooi uit.
Terwijl we op ons bootje wachtten lag Kaat nadat ze opgehaald was prinsheerlijk in de haven, ze heeft nog een autochtone reu besnuffeld en we hebben haar in de boot getild. Hiko sprong gelukkig zelf. Ik moet er niet aan denken om 40 kilo hond in zo’n bootje te tillen…

Nou, daar gingen we dan… we vaarden de haven uit met links de stadsmuren en rechts de rotswanden. Toen we de inham uit kwamen gingen we om de vuurtoren heen rechts en een grot in (de 2e inham na de vuurtoren).
Na nog een stukje langs de rotswanden gevaren te hebben draaiden we om en gingen we voor de stad langs tot de “zandkorrel”, een rots die los uit het water steekt (op de foto bovenaan rechts vaag te zien) en weer terug. Het was fascinerend om te zien. Er zitten daar gaten in de rotsen waardoor je vanuit zee zo met veel geklim in de stad kunt uitkomen!
Eén grot in de rotsen heeft de vorm van de hoed van Napoleon. Ach, Nappie is een Corsicaan, dus wie weet heeft hij zijn hoofddeksel wel geïnspireerd op enkele natuurfenomenen …
Van de "zandkorrel" gingen we nu met de boot terug langs de stad. Het was een adembenemend schouwspel! Ongelooflijk dat het er al eeuwen zo ligt, op het randje! Via de vuurtoren “Phare de la Madonnetta” gingen we weer naar de haven.
Sardinië ligt op 12 kilometer afstand, en het hoeft niet eens echt helder te zijn om het te zien liggen!
Alle bezienswaardige gebouwen en kerken bevinden zich in de oude stad (Haute Ville) op de landtong. De stad ligt op een hoogte van 64 meter boven de zeespiegel en is de meest bezochte plek van Corsica en dat is niet verwonderlijk. De oude (boven)stad, die reeds in 833 is gesticht, torent hoog uit boven de krijtrotsen en kenmerkt zich door gezellige en pittoreske straatjes met winkeltjes. De mooie witte krijtrotsen stammen uit het Mioceen tijdperk en zijn door de eeuwen heen door de branding en de heftige golfslag al behoorlijk uitgedund en op diverse plaatsen afgebroken.

Geschiedenis
------------
Bonifacio was vanwege haar gunstige zuidelijke ligging, direct aan zee waarschijnlijk al bewoond in de prehistorie, maar de overgeleverde geschiedenis van de stad gaat terug tot het jaar 828 toen de graaf van Toscane uit Lucca, genaamd graaf Bonifacio, hier een citadel liet bouwen als verdediging tegen de roofzuchtige Saracenen. Enkele eeuwen daarna is de geschiedschrijving van de plaats niet bekend, maar waarschijnlijk leefde de stad van piraterij. Tot omstreeks 1200, toen Genua de macht greep over Bonifacio. De toenmalige inwoners werden gedeporteerd en hun plaats werd ingenomen door kolonisten uit Ligurie. De sporen van deze mensen ziet men nog steeds terug in het huidige dialect dat veel inwoners van Bonifacio spreken: een dialect met Ligurische kenmerken, dat verwant is aan her Genuees uit de 16de en 17de eeuw. Veel mensen uit naburige plaatsen kunnen dit niet eens verstaan, zo bijzonder als het is. De Genuezen bouwden Bonifacio om tot een vesting met maar liefst 8 bastions, met dikke muren, een ophaalbrug en een ondergronds waterreservoir.
In het jaar 1420 werd de stad Bonifacio gedurende 5 maanden belegerd door koning Alfons van Aragon, die de haven blokkeerde waardoor de stad Bonifacio geen voedsel meer kreeg. De bevolking hield binnen de vesting stand en uiteindelijk kreeg de stad hulp van de Genuese vloot en zo werden koning Alfonso en zijn troepen weer verdreven. Uit deze tijd herinnert de trap “Escalier du Roi d’Aragon”, die volgens een legende zou zijn uitgehakt in de rotsen door koning Alfonso om zodoende de bevolking van Bonifacio tijdens de belegering te verrassen.
In 1528 stierven veel inwoners van de stad aan een pestepidemie. In 1554 werd de stad Bonifacio voor korte tijd veroverd door de Turken, die hulp kregen van de Fransen, maar in 1559 kwam de stad weer in handen van de Genuezen. Vervolgens kwam Corsica en dus ook Bonifacio in 1769 in Franse handen.
In de 19de eeuw stond Bonifacio in het teken van veel criminaliteit van Corsicaanse en uit Sardinie afkomstige misdadigers. De misdadigers pleegden op beide eilanden misdaden en verdwenen dan snel weer de zee op om zowel de justitie van Sardinie alsook van Corsica te ontvluchtten. Zo ontstond een druk zeeverkeer van criminelen tussen de beide eilanden, het stuk kuststrook, de zogenaamde straat van Bonifacio. Op een gegeven moment hadden zowel de Corsicaanse en Sardinese overheden er genoeg van en sloten in 1843 een verdrag. Zodoende werd er tussen beide eilanden veelvuldig gepatrouilleerd door oorlogsschepen en de situatie veranderde direct.

Helemaal overdonderd door de schoonheid van de stad reden we verder naar Porto-Vecchio, of “oude haven”, en in het Corsicaans Porti-Vechju.
Porto-Vecchio is een havenplaats in het zuid oosten van het Franse eiland Corsica en heeft ongeveer 10.500 inwoners. De plaats is een belangrijke toeristenplaats en ligt in een mooie diepe en beschutte baai op een hoogte van ongeveer 70 meter. In de omgeving liggen talrijke stranden en de badplaats Porto-Vecchio biedt veel vakantieaccommodaties zoals campings, appartementen, vakantiehuizen, een zeer grote jachthaven en villa’s. Er zijn in de plaats voldoende eetgelegenheden, barretjes, cafés, restaurants en ook discotheken die men mag verwachten van een romantische vakantieplaats.
Porto Vecchio betekent: “Oude haven” en de geschiedenis van de plaats gaat terug tot 833, toen hier de Grieken de haven Portus Syracusanus stichtten. Daarna verloor de stad aan betekenis, tot aan de Genuese tijd. De Genuezen koloniseerden de stad, maar ondervonden in de beginjaren veel last van de malaria, die in de drassige gebieden heerste, maar uiteindelijk lukte het de Genuezen toch om er een succesvolle havenplaats van te maken. De haven ligt in een beschutte en strategische baai en vormde zodoende na de oostelijke kustplaats Bastia, de enige goede haven aan de oostkust.
De plaats PortoVecchio heeft een boven en een benedenstad. De benedenstad wordt uitgemaakt door de twee aanwezige havens, een voor de pleziervaart en veerboten en een voor de visserij vloot. Vanuit de havens ziet men de grote en beschutte heuvels rondom, dit is een machtig aanzien. De oude bovenstad ligt op deze heuvels en wordt gevormd door de voormalige citadel, aangelegd door de Genuezen en bedoeld als verdediging van de stad. In de bovenstad vindt men voornamelijk oudere gebouwen en smalle straatjes met terrasjes. De beneden stad biedt meer modernere gebouwen.
De omgeving van Porto Vecchio is bijzonder natuurrijk met daarin moerassen, zoutpannen (hieruit wordt zout gewonnen), wijngaarden en mooie bossen met kurkeik. Uit deze bossen wordt ook kurk gewonnen.
We maakten nu kennis met een nieuw fenomeen op dit eiland: er is een rechte weg! Het is dan ook de enige en hij loopt parallel aan de oostkust van Porto Vecchio naar Bastia. Nu waren we niet van plan om zo ver te rijden, en gezien de ervaring van gisteren moesten we de eerste de beste camping die open was maar nemen… Het zou anders nog een lange dag kunnen worden!
Iets verderop zagen we een fraaie Genuese toren, de Tour Anse de Fautea. Het was inderdaad een strategische plek met zicht op zowel de zuid- als de oostkust van Corsica.
Aléria is de oudste bekende nederzetting van Corsica. Tegenwoordig is het niet meer dan een dorpje, maar heeft echter een eeuwenoude geschiedenis. In de zesde eeuw voor Christus stichtten de Grieken de stad nadat ze door de Perzen waren verdreven . De Grieken kwamen van Phocae aan de kust van Klein-Azië. De haven lag beneden aan de lagune, le Lac de Diane, maar de nederzetting werd wat hogerop gebouwd, omdat die plaats gemakkelijker te verdedigen was. Want ook hier werden de Grieken voortdurend aangevallen. Tenslotte gaven ze het op. Ze trokken naar Marseille en gebruikten de stad nog uitsluitend als een soort steunpunt voor hun handel. Ze haalden hier lood, koper en ijzer, maar ook hout en wijn.
Rond 300 vóór Christus veroverden de Carthagers dit gebied, maar ze konden er nooit echt een stempel op drukken, want in 259 werden ze al verdreven door de Romeinen. Er werd wel een nieuwe stad gebouwd, maar een echt grote culturele vlucht nam het gebied nooit. Het werd eerder beschouwd als een verbanningsoord, vooral omdat de levensomstandigheden er niet goed waren.
Door de vele moerassen tierden de muggen en ander ongedierte er welig en dit gaf aanleiding tot allerlei ziektes, waaronder malaria. Het is feitelijk pas na de Tweede Wereldoorlog dat die plaag onderdrukt werd en wel door Amerikanen die hier tonnen DDT uitstrooiden.
En ja hoor, daar was hij dan: een camping die open was, en wel 50 km. noordelijk van Bonifacio. Gelukkig! Grappig was dat de camping direct aan het strand grensde. Kaat werd er ontzettend blij van en kon hier ook zo maar het strand op zonder eerst door duinen te ploegen. Heerlijk!
Er waren veel vissers daar op het strand. Prompt dachten ze dat wij met ons groene koepeltentje ook kwamen vissen… Nou nee, liever niet!
Kaat ging echt helemaal uit haar dakkie en liep vrolijk over het strand te banjeren. Heerlijk hoe ze liep te genieten! Ze nodigde zelfs Hiko uit voor een pak-me-dan als-je-kan spelletje, maar dat heb ik maar niet door laten gaan. Kaat is zo gammel en Hiko zo lomp… Toen ben ik maar met haar gaan spelen, want als collega manke was ik een betere partij! ;-)

’s Avonds toen we de honden nog even op het strand uitlieten was er een mooie zonsondergang. Heel bijzonder voor Nederlanders: de zon ging niet in zee onder maar achter de bergen. We spraken af dat we de volgende ochtend de zonsopgang uit zee zouden bekijken.

Na het zand tussen onze tanden uit gepoetst te hebben vielen we als een blok in slaap, vol van alle indrukken van vandaag!