Regen, sneeuw en specie

Het was nat… heel nat… We moesten in de regen opbreken en namen een risico door de tent nat in te pakken. Het zou een natte rit worden volgens het krantje dat we in Gignac bekeken bij de intermarché. We moesten in ieder geval tot een stukje boven Clermond Ferrand rijden, want anders konden we het wel vergeten om de tent te laten drogen.
De werknemers van Eiffage demonstreerden al deze hele week voor betere werkomstandigheden en hoger loon. Door de regen lieten ze zich zelfs niet ontmoedigen, maar het was wel een aanslag op het moraal... :-(
Weer reden we langs Roquefort, en wie o wie had nou toch de penicilline uitgevonden… Sir Alexander… sir Alexander… @*%#Grrr…
Langs de weg zagen we een fraai roodkleurige brug, het Viaduc de Garabit. Het is een van de meesterwerken van de Franse ingenieur Gustave Eiffel en gelegen bij Ruynes-en-Margeride in het departement Cantal in Frankrijk. Het is gebouwd van 1880 tot 1885, en toen deze spoorbrug over de Truyère-rivier in 1885 geopend werd, was het de grootste en hoogste van zijn tijd. Het is een revolutionair ontwerp, zijn tijd ver vooruit, minimalistisch van constructie en tegelijkertijd zeer elegant van vorm. Het viaduct is 565 meter lang en de grootste hoogte boven de rivier is 122 meter. Er is o.a. 41 ton staal, 23 ton gietijzer en maar liefst 678.768 klinknagels in verwerkt.
De snelweg was gratis tot Clermond Ferrand (behalve het viaduct van Millau dat er onder de donkergrijze lucht weer heel anders uitzag) en na de hoogvlakte van de Aubrac klaarde het weer zowaar een beetje op. In de Aubrac zelf was een sneeuwbui en harde wind. Blij dat we daar niet onze tent op hoefden zetten…
Het Aubracplateau ligt in de Auvergne in het departement Cantal en is een ruige, zeer dun bevolkte hoogvlakte. De stad Laguiole is algemeen bekend voor de Laguiolekaas en de beroemde Laguiolemessen. De monniken van de abdij van Aubrac ontwikkelden en verbeterden het plaatselijke runderras tot de abdij tijdens de Franse revolutie ten onder ging. Voor er in 1975 een definitief reddingsplan voor het ras kwam, was het een trekdier en na de tweede wereldoorlog gaf men prioriteit aan de melkproductie.
Het Aubracrund is erg sierlijk. Een koe weegt 500 tot 700 kilo, een stier 900 tot 1250 kilo. De bouw is bijna rechthoekig met afgeronde heupen en een korte snuit. De hoorns zijn lang, gekruld en gebogen. De vacht is heel mooi en meestal blond-bruin, soms tot vaalrood getint. De binnenkant van de neusgaten en het uiteinde van de staart zijn zwart, net als de buitenrand van de oren. De omtrek van de snuit en van de ogen is wit met een zwart randje. Net alsof ze mascara dragen. De Aubracs kunnen heel goed lopen en zijn echte graseters. Ze stellen zich tevreden met grof voeder en zijn erg reproductief (vruchtbaarheid rond 98%).
Het vlees is van uitzonderlijke kwaliteit, gezond en lekker. Sommigen beweren dat een Aubrac het beste rundvlees voortbrengt. In Frankrijk is het vlees van de Aubrac een gastronomische delicatesse en wordt het onder het AOC label verkocht.
Eén van de hoofdroutes van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella gaat vanaf Le Puy en Velay en dan over de Aubrac naar Conques. De Aubrac kan een ware beproeving zijn voor de pelgrims, maar ook betoverend mooi, ruig en eenzaam.
In die ruigte is er ook echte boerenpot: ze maken hier een streekgerecht van aardappelpuree met o.a. kaas: aligot. Je kunt het vergelijken met metselspecie en het is onwaarschijnlijk machtig! We hebben een pakje gekocht in de supermarkt vanmorgen, om vanavond op te eten.

Recept: Aligot, voor 6 personen
• 1 kilo aardappelen, bijv. Nicola
• 500 g tomme d'Aubrac (of een andere verse kaas die voorhanden is)
• 200 g crème fraîche
• 200 g boter
• 2 - 3 teentjes knoflook, ragfijn gehakt of uit de pers
• zout en versgemalen peper

Snijd de geschilde aardappels in stukjes, en kook ze in iets gezouten water gaar. Snijd intussen de korst van de kaas, en snijd of schaaf de kaas in dunne plakjes. Let op: Raspen is verboden!!
Giet de aardappels af en stamp ze tot een puree. Zet de pan op een laag vuur en voeg beetje bij beetje, steeds roerend de fijngehakte knoflook, de boter en de room toe. Voeg in één keer de kaas toe en klop met een stevige houten lepel de kaas door de puree. Roer in één richting en til het mengsel steeds op, zodat er lucht bijkomt.
Als de kaas is gesmolten en de puree een dik lint vormt is de aligot klaar. Een beetje specieachtig spul dus en zeer machtig!!!
Neem voor een kleinere portie de helft van bovengenoemde ingrediënten.
Belangrijk: Serveer onmiddellijk!
Let op aanbranden!
(Kan me nog zeer levendig herinneren dat ik op een wandeltocht met mijn vader moe en hongerig in een eettentje neerstreek en een zeer aangebrande geur uit de keuken opsnoof. “O jee, als dat maar niet onze aligot is”, zei een van ons al, en jawel hoor, dat was het!)
Aligot maken wordt in de streek rondom Aubrac zeer serieus opgevat en er zijn vaak verhitte discussies over al of niet toevoegen van knoflook, meer/minder crème fraîche of boter etc.
In de kleine campinggids stond een camping “Domaine de soulisse” in Cérilly. De camping werd gerund door een Limburger met een net ontstane liefde. De vriendin wist totaal niets van de camping, leidde ons rond, keek wazig naar de FICC kaart (Wat is dat?) en zag dat het sanitair niet schoon was en geen water had. O jee, wat nu? Gelukkig hadden we 10 liter water mee, en Marijn, de Limburger, zou rond 17 uur thuis zijn.
O, ja de honden. Ze vroeg of ze wel lief waren. Har antwoordde:”Nee!, de grote niet maar we hebben wel een lief pupje”. Even later liet ze haar twee honden (labrador-jachthondkruisingen) los op het terrein en eentje poepte pontificaal midden op het kampeerveld, en Tora zat boos op de rug van de ander. Ik legde Har uit dat we geen lief pupje hadden, maar een wijf!
Ondertussen liet ik de honden uit, Har kwam bij van de autorit, de tent droogde, en later ook de slaapzak en zo kwam alles goed. Er kwam zelfs een zonnetje door! Hoe kregen we het uitgemikt om net daaronder de tent neer te zetten!
We aten tomatensoep en warmden daarna de aligot op. Ik wist nog dat het machtig was, maar het was machtiger dan ik me kon herinneren… Wat een specie!
Nou, toen Marijn thuiskwam wachtte hem een tegenvaller: er waren onverwachte kampeerders en de hoofdkraan bleek stukgevroren te zijnde afgelopen winter… Hij had er zijn handen even aan vol, maar was gelukkig een stuk handiger dan zijn liefde, dus even later hadden we water, en een schoon washok! Ook de hondendrol werd van het veld geraapt. De douche was lekker warm en ruim, en even later waren we schoon en hadden we vers water.
Nog even lekker lummelen en schemeren voor de tent, het kaarsje waaide steeds uit, dus daar hadden we niets aan, maar er was een mooie sterrenhemel. Wie had dat verwacht na al die grijze wolken! En het was hier stil, echt stil. Geen ruis van (snel)wegen en zelfs geen dwergooruil!