Jonge hondendag NVAI

Op zondag 25 mei was de jaarlijkse jonge hondendag van de rasvereniging NVAI. Zoals ook eerdere jaren werd deze dag gehouden in de welbekende manege de Zilfia's Hoeve te Houten. Ja, organisatoren van dit soort evenementen hebben zelf een auto, en je ziet regelmatig dat niet-autobestuurders er veel tijd en wandelen voor over moeten hebben om op de locatie aan te komen. Er was iemand die zijn honden had thuisgelaten vanwege de reis met openbaar vervoer, en ik had het beter voor elkaar: de peettante van mijn pup (jawel, ze heeft een peettante Irma!) die heeft een auto en viste ons thuis op :driving: waar ik een picnicmand had klaargemaakt voor mens en hond. Keurmeesters waren de dames Vink en Hensema. De planning was dat als het weer het zou toelaten er buiten leuke spelactiviteiten zouden zijn, maar de ochtend begon grijs en nat. Na tienen (het startsein voor de jonge hondendag) bleef het grijs en dreigend, dus hadden ze een klein behendigheidsparcours binnen gebouwd, achterin de zandbak van de manege.
Het was een drukte van belang. Vooral veel shiba's en American Akita's waren van de partij. Heb voor het eerst van mijn leven langhaar american akita pups gezien.
Ik was zeer benieuwd naar Biko, Tora's broer, die ook zou komen. Ook hij had zich niet ingeschreven, maar zou gewoon voor de leut rondlopen, net als wij. Ik had me niet ingeschreven omdat ik ten eerste niet zo'n showloper ben (ik neem ieder zoals die is, en hoef niet zo dat uiterlijk vertoon. Excuses aan de showminnaars die dit zeker lezen ;-)) Ook ga ik veel liever een eind in het bos lopen dan in zo'n kermis als een show, met alle daar heersende vriendjespolitiek). Ten tweede had de kennel Nu Yukimigata zich niet ingeschreven, waardoor ook een niet te onderschatten gezelligheidsaspect ontbrak. Als er een nestkeuring daar was, had ik me ook ingeschreven. Helaas is het al enkele jaren zo dat de clubmatch van de AMCN en de jonge hondendag van de NVAI op de zelfde dag vallen. Je kunt je als kennel nou eenmaal niet in tweeen delen, dus moeten er keuzes gemaakt worden. No Yukimigata was dus bij de AMCN op de clubmatch, en ik liep hier Biko te zoeken. Gelukkig was hondentante Irma er om voor meer gezelligheid te zorgen.
Het behendigheidsparcours werd soms door een shiba gedemonstreerd, die er in vliegende vaart rondvloog. Ik probeerde het eerst met Hiko. "Wauw, wat een mooie brindle, en wat is ie groot!", hoorde ik om me heen. Ja, mijn ventje (die overigens net zo gek is op shows lopen als zijn vrouwtje) had een hoop bekijks! Hier is het wel prettig dat niet iedereen meteen de hond aait! Hiko sprong over de hindernis en tikte met zijn achterpoten de dwarsbalk er af. Ach ja... het is bekend dat hij wat lomp is... Hij vond het moeilijk om tussen de verticale staanders door te gaan terwijl ik dat niet deed. Hij is zo gewend om aan de goede kant van het paaltje er langs te gaan dat dit heel verwarrend voor hem was. De tunnel was grappig: Hij liep er in met zijn grote lijf en de tunnel werd een soort slang met een bobbel van een hele grote prooi er in die ook nog bewoog. even later kwam hij er op zijn gemakkie weer uit.
Het meest komisch was Mikkai, een dochter van Fushigi no Yukimigata. Ze liep de tunnel in, bleef met haar staart die boven de tunnel bleef uitkrullen achter de tunnel hangen en liep even later met een half ingeklapte tunnel aan haar kont rond met een kop vol onbegrip. Ik was net te laat voor een foto...
De paaltjes liep Hiko lekker rustig op zijn tempo, maar hij deed het maar mooi! Als toetje probeerden we nog even de sprong en ja! De balk bleef liggen! Toen ik omkeek zag ik dat die balk was vastgebonden. Ja, ja... dan kunnen we het wel, hoor!
Tora mocht toen ook even. Ze had een betere sprongtechniek dan haar oom en huppelde vrolijk achter haar lunch aan door het hele parcours.

Nog steeds geen spoor van Biko. Jammer, ik had hem zo graag gezien! Ik heb toch behoorlijk intensief met het nest opgetrokken en het is leuk om het opgroeien dan een beetje te volgen.

Bijna was er nog een klein incidentje: op de manege liepen 2 Jack Russells los rond. Natuurlijk liep de reu met een stoere houding op mijn Hiko af terwijl de eigenares als een zoutzak bleef staan zonder iets te doen. Irma greep de Jack bij de staart en de eigenares was totaal over de rooie dat haar hond bij de staart gepakt werd. We legden uit dat de hond anders in Hiko's gehaktmolen zou belanden en dat het misschien handig was als er zo veel Japjes rondlopen om haar hond aan te lijnen. Nee, ze was doof voor elk redelijk argument. Mensen zijn rare beesten...

De dag werd afgesloten met een barbecue, voor diegenen die zich daar voor opgegeven hadden. Wij niet, en als toetje liepen we nog een klein rondje in het bos bij Zeist (als tegenwicht tegen de showpoppenkast) en voldaan reden we naar huis waar de honden in een diepe slaap vielen en nog de hele avond nadroomden...