Van föhn en regen naar de zon!

Het waaide flink vannacht. De föhn was weer op komen zetten en zorgde voor een prachtig droge tent. Harry had slecht geslapen, en wilde zich nog even omdraaien toen het smsje van Lilian binnenkwam: “Innertk. emringen 55-70% regenkans. Enjoy! X” Onze Marjon de Hond in vakantietijd heeft ons al voor vele natte dagen behoed, en zo ook vandaag. Ik las het smsje voor en Har schoot overeind:”Dan moeten we hier weg!” En zo geschiedde. We braken snel de tent af (en waren zo blij met de föhn! Alles was kurrekiedraug, op ze Haags gezegd!) en deden nog wat boodschappen in Meiringen. Ik nam een Bündner Nusstorte mee (verplicht als ik in Zwitserland ben), Har nam ander snoepwerk mee en aardbeien, melk, tomaten en brood. Lilian had ons mooi op tijd gewaarschuwd: voorbij Thun kwamen de spatten regen al, en bij Bern werd het serieus nat!
Het fraaie Avenches lieten we links liggen, met zijn mooie Romeinse ruïnes (waaronder een Romeins theater van toen het nog Aventicum heette) en mooie oude binnenstad.
Toen ging Harry’s mobiel. Het was Jan van de dienstindeling of hij morgen een dienst wilde draaien. Ik gaf aan dat dat moeilijk gaat, want de chauffeur zit nu in Zwitserland… Het personeelstekort wordt duidelijk nijpend bij het GVU! ;-)
In Divonne-les-Bains wilden we een Frans krantje kopen. De Aujourd’hui was uitverkocht, maar de meneer van de presse was zo vriendelijk om ons een mondeling weerbericht te geven: Grof gezegd: voor wat zon moesten we in ieder geval tot onder Valence rijden. Zo gezegd, zo gedaan. In Annemasse hebben we in de krant Dauphiné Libéré het weerbericht nog even gecheckt, en ja hoor, het klopte!
De temperatuur was prima. De kachel kon uit in de auto maar het bleef maar donkergrijs. In de Alpen (wat is het mooi rijden van Génève naar Valence!) verbaasde ons dat niet, maar na Valence besloten we toch om verder naar het zuiden af te zakken omdat we nog door een stevig front met onweersbuien moesten. En ja hoor, na Avignon knapte het op. We kwamen uiteindelijk uit in de Lubéron.
De "combe de Lourmarin", de enige natuurlijke doorgang door het massief, verdeelt dit in twee ongelijke delen. De Kleine Lubéron in het westen vormt een geaccidenteerde hoogvlakte, diep ingesneden met ravijnen en kloven, die nergens boven de 700 m komt; de Grote Luberon strekt zich uit in het westen met meer massieve en glooiende hellingen, waarvan de Mourre-Nègre met zijn 1125 m het hoogtepunt vormt. Het bevat tevens een uitgestrekt "terras", de hoogvlakte van les Claparèdes. Net als de andere kleine Provencaalse massieven wordt de Luberon gevormd door de laatste plooiingen van de Alpen. De Luberon beslaat 60 km van Manosque tot Cavaillon en van Pertuis tot Apt, de vier voornaamste steden van het Regionaal Natuurpark van de Lubéron.
In Cucuron in de Lubéron was een camping uit de kleine campinggids waar we van onze weervrouw ook een goede referentie van hadden, dus daar sloegen we ons tentje op. Het was duidelijk dat het ook hier erg nat was geweest de afgelopen tijd. Het aanrijdpad naar de tentenwei was een baggerpad geworden en je voelde de auto wegglijden. Gelukkig is Har een goede chauffeur en wist hij geen schade aan het gras toe te brengen door heel rustig naar ons plekje te rijden.
We zetten onze tent op, op een plekje waar de ochtendzon kwam en we maakten een heerlijk avondprakkie klaar: Rijst met spinazie, kaas en ui met knoflook en zalm in mozzarellasaus. Daarbij een salade van sperziebonen met tomaat aangemaakt met een yoghurt-pesto-knoflooksaus. Mmmm!
Het was met honden uitlaten wat lastig: we mochten wel tussen de wijngaarden door, maar daar barstte het van de grasaren. Dan maar een stukje langs de weg, en dan een zijweggetje in bij de heuvel, en daar konden ze lekker wandelen.
Na een lekkere warme douche gingen we naar bed. Het was een lange dag, maar we hadden mooi weer èn bergen!