Markt en bermbloemen

De dag begon met een mooie verstilde mist. Zelfs de kikkers waren er stil van. De honden werden uitgelaten tussen de mooie mistige wijnranken. De omringende bergen leken van de aardbodem verdwenen en het was een verkwikkend frisse ochtend.
Nu was er dan eindelijk tijd voor de vergeten eieren van zondagochtend. Het de dag van tevoren bestelde brood werd rond 8 uur gebracht en een nog warme baguette nam ik mee naar de ontbijttafel. De zon was nog in gevecht met de wolken, “mais il va gagner” verzekerde de eigenares van de camping me. De zon zou winnen. Daar zag het er in ieder geval wel naar uit! Langzaam maar zeker trok de mist op en tijdens ons ontbijt kwamen de eerste zonnestralen door.
De baguette… ik weet het niet. Hij leek wel van Albert Heijn… Hij smaakte niet Frans in ieder geval. Harry verdacht hem van een afbakbroodje. Afijn, hij was wel lekker warm en we hebben lekker rustig de tijd nemend ontbeten en wel mèt de eieren ;-).
Vandaag was het markt in Cucuron, het dorp om de hoek. Toen we een prachtige schaduwrijke parkeerplaats voor de auto hadden gevonden, liepen we richting het dorp, en kwamen een man tegen wiens oude auto het even had begeven. Har vroeg mij om tegen hem te zeggen dat hij wel wilde duwen. “Ja, maar hij is zwaar, hoor!”zei de Fransman. Toch wilde Har dat hij achter het stuur ging zitten, want…
Het was een gezellige markt, lekker rustig en gemoedelijk. Centraal in het dorp is een door mooie oude platanen omzoomde vijver, l’étang, en daar omheen was de markt opgezet. Er waren groenten, fruit, een pottenbakker, een pizzaboer in een leuke oude renault, honing, kleding, een muzikant, frutsels voor in de keuken, tafelkleedjes, kortom: de duvel en z’n ouwe moer.
Na de markt reden we een stukje dwars door een uitloper van de Lubéron bergrug. Daar ontstond een nieuw project: de flora in de berm fotograferen. “Dat is leuk voor Desirée”, zei Har. En zo gingen we aan de slag. Eerst kwamen we prachtige velden vol klaprozen tegen, later reden we over een mooie slingerweg door het in de zomer zeer droge, en nu mooi groene gebergte heen.
De Lubéron ligt ingeklemd tussen de Vaucluse in het noorden, de Alpes de Haut-Provence in het oosten en de vallei van de Durance in het zuiden. De westelijke helft is laaggebergte, terwijl de Haut Lubéron in het oosten tot een hoogte van 1200 meter oploopt. Daartussen vind je alle variaties die je kunt bedenken. Met bovendien aan de zuidzijde de Garrigues (een soort steppelandschap) met een heel eigen flora en fauna. De Lubéron staat bekend als een relatief klein park. Alhoewel, we hebben het nog altijd over een gebied van 130.000 ha en 90.000 inwoners. De doelstelling van het Parc Régional du Lubéron zijn hooggestemd en bepaald niet kinderachtig. Het voornaamste doel is - net als bij alle Franse natuurparken - "de bescherming van het natuurlijke milieu, de vergezichten en de landschappen in al hun verschijningsvormen en de instandhouding van de oude plattelandscultuur". Daarnaast streeft men ernaar de Lubéron zoveel mogelijk open te stellen voor toeristen, zonder voor de bewoners het leven te verzuren.

Bijna thuis moesten we nog wat boodschappen doen. Bij de hyper U in Pertuis was een garage met een doorrijhoogte van 2 meter! Daar konden we onderdoor! Dit is in Frankrijk echt een unicum, want alle balkjes bij parkeerplaatsen hangen op 1.90 m en daar past onze bestelwagen niet onderdoor.
Als voorgerecht namen we een stukje tomme noire des Pyrénées, een heerlijke milde kaas. Wel geheel tegen de regels van de kunst, want kaas eet je toe, zeker hier in Frankrijk. Het was echt een geval van: ”Stom hè. ‘k Vind het gewoon lekker” , en we aten pasta ai funghi met (uiteraard) champignons en broccoli en tonijn.
Na de afwas lieten we de honden uit en we zagen het regenen tegen de berghellingen van de Lubéron. We waren net op tijd terug om een nat pak te voorkómen en er kwam een milde onweersbui, gelukkig zonder wind. We konden dus lekker onder ons luifeltje zitten kamperen. Het heeft altijd wel wat, die donkergrijze luchten, maar deze donkere hemel haalde het niet bij het Duitse onweer van een paar dagen terug! Uiteindelijk werd het droog en koos Harry toch voor de douche van de camping. Dat was voor hem best een gedoe, want hij paste er niet helemaal onder, waardoor hij steeds met pijn in zijn kop terugkwam van een douchebeurt. Ook de spiegel voor het scheren hing veel te laag voor die lange van mij. Toen het stortregende suggereerde ik of die douche niet praktischer was: dichter bij, hij kon er rechtop onder, en het was niet eens echt koud… Het voorstel werd verworpen, en hij koos voor de campingdouche.