Oker en verrassende ontmoeting

Het onweer van gisteren had alle regen opgemaakt zodat we vandaag de dag ontwaakten met een stralende zon. Toen ik terugkwam van een rondje met de hondjes was Harry zowaar al op! Ik voerde de honden en ging naar de receptie om het gisteren bestelde pain de campagne op te halen. Eens kijken of dat ook een afbakbroodje was. De bakker had het brood wel geleverd, maar de pains de campagnes moesten nog nageleverd worden. Vergeten… Na 5 minuten kwam een puber op een brommer de broodjes brengen en ook die was nog heerlijk warm. Het ontbijt kon beginnen! We openden de pot rozemarijnhoning die ik gisteren op de markt had gehaald. De natuur in de Luberon is één grote kruidentuin. Overal ruik je de thijm en de rozemarijn. Heerlijk! In zo’n omgeving smaakt die honing dan ook opperbest.
Het brood was beter dan de baguette van gisteren maar toch… er was wat mee. Wat kon Harry (als vakman met bakkersopleiding!) niet precies achterhalen, maar weldra zouden we er achter komen wat het euvel was.
Via Lourmarin reden we dwars door de Lubéron naar het mooie dorpje Roussillon. Het dorp is bekend om het oker dat hier in de grond zit.
De Lubéron, waarvan gezegd wordt dat het is opgebouwd uit duizend landschappen, is eigenlijk samengesteld uit drie streken. Ter plaatse noemen ze het wel het water, het vuur en het licht. Het water slaat op 'Le pays d'Aigues' aan de zuidkant grenzend aan de Durance met in het bijzonder de talloze bergbeken die hun natuurlijke loop vanaf de Haut Lubéron naar de Durance hebben. Hier liggen schilderachtige dorpjes als Cucuron (beroemd om zijn heerlijke meloenen) en Ansouis met zijn magnifieke kasteel. Op de punt ligt Pertuis op de kruising van de handelswegen tussen Marseille en de Alpen. Het is in dit gedeelte dat je - met zeer veel geduld en geluk - bevers aan kunt treffen, maar hun bouwsels zijn te zien. De zuidkant van de Lubéron heeft bovendien het meest mediterrane klimaat en de mooiste kastelen. Er is zelfs een afzonderlijke Route des Châteaux, die je ondermeer langs de burchten van Lourmarin, Ansouis en la Tour d'Aigues voert. De streek van het licht is het 'Pays Forcalquier', waar de Haut Lubéron overloopt in de Hautes Alpes de Provence. Hier tref je een woest en verlaten middelgebergte aan van een onvergetelijke schoonheid. Dit is het domein van de haviksarend ('aiglo' op zijn Provecaals en de slangenarend (Circaete Jean le Blanc). Er zijn veel schitterende bergwandelingen (randonnées) uitgezet, zodat je toch kunt genieten van dit unieke stuk natuur. En dan de derde bergstreek van de Lubéron, die van het vuur: "Le Pays d'Apt ". Dit gebied beslaat de gehele midden- en bovenkant. Hoewel je in het Parc Naturel du Lubéron niet kunt spreken van de mooiste streek, trok dit gebied ons het meest. Het vuur heeft betrekking op het gedeelte ten noorden van Apt bij plaatsen als Rousillon en St. Saturnin d'Apt. Het is het gebied van de oker en het wordt niet voor niets de 'Colorado-Provence' genoemd. Rood, paars, oranje en geel tref je in alle denkbare kleurschakeringen aan in de kloof- en keteldalen en de rotsformaties doen je echt in Colorado wanen. De okerafgravingen, maar vooral die woeste bergformaties zijn uniek en nergens in Frankrijk vind je ze zo.
Gele oker is een geel pigment dat behoort tot de aardkleuren. De kleur is afkomstig van gehydrateerd ijzer(III)oxide, Fe2O3.H2O. De kleur kan worden omschreven als dof goud, of bruingeel. Oker, ook wel oxidegeel genoemd, kan synthetisch bereid worden uit ijzerchloride en calciumhydroxide. Als gele oker verhit wordt verdwijnt het water eruit, en ontstaat rode oker.
Het natuurlijke mineraal bestaat uit silicium en klei, maar dankt zijn kleur aan het genoemde ijzeroxide. Het komt over de gehele wereld in verschillende kleurschakeringen voor, vanaf geel tot bruin en zelfs zwak blauwachtig.
Het pigment is goed dekkend en uitstekend lichtecht in alle schildertechnieken. In olieverf is oker een snel drogende kleur en is daarom nuttig bij gebruik als onderschildering. De gele kleur van een onderschildering met oker zal door het hele schilderij heen schemeren en het een bepaalde warmte geven.
Het woord oker stamt van het Griekse woord ochros dat geelachtig betekent.
Oker is in de Luberon aan het einde van de 18e eeuw ontdekt. Deze krachtige kleurstof werd geëxploiteerd in okergroeven tot aan de helft van de 20e eeuw. Dankzij deze exploitatie en de natuurlijke erosie kunnen we nog altijd genieten van een kleurrijke natuur. Een variëteit van rood- en geeltinten verlichten de landschappen van Roussillon en Rustrel. In Gargas bevindt zich de enige overgebleven okergroeve. Oker is een natuurlijke kleurstof en wordt gebruikt voor decoratie, stucwerk, muurschilderingen en voor het verven van meubels, aardewerk en stoffen. Het grote voordeel van oker is dat de kleurstof heel goed bestand is tegen hitte en zonlicht. Tegenwoordig wordt oker veel gebruikt voor het restaureren van de oude muren van de Provençaalse dorpjes.
In een oude okerfabriek in Roussillon is het Conservatoire des Ocres gevestigd. Hier kun je van alles leren over oker en de verwerking ervan. We hebben daar rondgelopen en veel foto’s gemaakt. Het zijn prachtige kleuren en het overlopen van geel naar rood of andersom in de omliggende rotsen is fascinerend om te zien.
Het dorpje ligt op een heuvel en is vol van de kleuren uit de rotsen in de om- en onderliggende heuvels. Dit wordt gecombineerd met vrolijk gekleurde luiken en biedt een betoverende aanblik. Als je in de buurt bent is dit echt een aanrader!
Hierna reden we naar Apt, en we liepen door het stadje en hoorden ineens met een onvervalste Utrechtse tongval: “Harry! , HARRY!” roepen. Het was Nol, ook GVU buschauffeur, die met zijn vrouw onderweg was naar Dauphin, waar ze twee weken zouden blijven. De tom tom had hem tot hier gebracht, en of we wisten waar ze waren. Har legde uit dat we in Apt waren en we schoven even bij hen aan op een terrasje. Met nostalgische overwegingen bestelde ik een orangina, en dat de Fransen een groot gevoel voor nostalgie hebben bewijst wel dat het op het terras nog steeds geschonken wordt uit het buikige flesje met sinaasappelschilmotief aan de buitenkant…We hebben gezellig even gekletst en gingen even later weer ieder ons weegs. Bizar, dat je elkaar hier tegenkomt, maar wel gezellig!
Nu wilde Har rust op de camping. In Apt hebben we nog even boodschappen gedaan bij Leclerc en reden daarna bijna linea recta terug naar de camping. De enige stop was bij een helder kabbelend beekje en dat gaf de hondjes een heerlijk moment om te badderen. Har moest al zijn overredingskracht inzetten om Tora weer mee in de auto te krijgen, want dat beekje is zoooo leuk!
Bij de Leclerc had Har 2 gepaneerde geitenkaasplakken gescoord die hij ging opbakken. Ik maakte er een komkommersla bij en wat stukjes pain de campagne. Harry had daarna nog trek en nam nog witte bonen in tomatensaus met pesto, knoflook en makreel.
Lilian had ons nog doorgegeven dat 5 km. Naar rechts een meer was waar ook de honden in mochten. We waren nu vroeg klaar en tegen de tijd dat de Nederlandse campinggasten allemaal de dampende piepers op tafel zetten vertrokken wij richting meer. Na even zoeken hadden we een ingang gevonden, maar ja… zo’n meer kabbelt lang zo leuk niet als zo’n beekje, dus denk maar niet dat onze Japjes daar nou natte voeten in gingen halen… Nou, dan reden we nog maar even naar het buurdorpje, Ansouis. Bij het dorpje aangekomen bleek dit één van de “plus beaux villages de la France” te zijn.
De Luberon ver- en herbergt een groot aantal kleine dorpjes en meer of minder grote stadjes tussen de beschermende plooien van het massief, terwijl andere openlijk worden getoond, "hangend" aan de hellingen van het massief. De huizen van Ansouis zijn in een halve cirkel tegen de heuvelzijde aangebouwd die beschutting biedt tegen de mistral, aan de voet van een middeleeuws kasteel. Dit is door de eeuwen heen verbouwd en nu de buitenwoning van de familie de Sabran-Ponrevès.
De Luberon is bewoond sinds het Paleolithicum en heeft in de loop van de geschiedenis langzaam vorm gegeven aan het landschap. De voornamelijk landelijke architectuur is er specifiek en maakt vandaag de dag de schilderachtige dorpjes zo aantrekkelijk, karaktervol en gevarieerd. Maar liefst vijf ervan staan op de lijst van "de mooiste dorpen van Frankrijk" en zijn zeker het ontdekken waard.
Ansouis was betoverend mooi, en het avondlicht versterkte de geelachtige tinten ven de huizen en gaf alles een warme aanblik. Er was niemand te bekennen op straat: alle Fransen zaten aan tafel en de toeristen waren hun piepers al aan het verteren.
Alles liep natuurlijk lekker uit, en het was al bijna donker toen we de honden uitlieten. Voor de tent waaide het kaarsje steeds uit, dus zijn we maar gaan slapen…