Markt, aquaduct en wijngaarden

Vanmorgen was er tumult rond de receptie. De bakker was te laat en de mevrouw van de camping moest het allemaal uitleggen aan de gasten die geen Frans spraken. Ze keek me licht wanhopig aan. Vorige jaren was alles perfect verlopen, maar deze winter was de vrouw van de bakker bij hem weggegaan en sindsdien vergat hij van alles. Ik opperde dat het voor haar erg vervelend was, en dat de bakker waarschijnlijk de veel aan zijn hoofd had. Ik vertaalde het verhaal in het Nederlands, Engels en Duits waardoor de rust weer terugkwam. Uiteindelijk werd alles geleverd en liep ik met de pain complet (volkorenbrood) naar de tent en konden we eten. Dit was dus mogelijk ook een verklaring voor de afbakbaguettes die zo on-Frans smaakten...
Na het ontbijt reden we naar La Roque d’Anthéron. Daar was markt, en hoewel de plek mooi was, was het lang niet zo sfeervol als in Cucuron. Maar ja… die locatie rond die met platanen omzoomde vijver is natuurlijk wel uniek!
De planning was om daarna naar de abdij van Silvacane te gaan. Dit is een cisterciënzerabdij, langs de oever van de Durance, vlak bij La Roque-d'Anthéron, in het departement Bouches du Rhône in Frankrijk. De naam is afgeleid van Silva Cana: Woud van riet.
De abdij van Silvacane wordt ook wel de jongste van de drie ‘cisterciënzerzusters’ in de Provence genoemd (de andere twee zijn de abdij van Sénanque en de abdij van Le Thoronet). Ze is omstreeks 1144 gesticht als dochter van het klooster Morimond. Eerst na grote schenkingen op het einde van de 12e eeuw door Guillaume de Fuveau en Raimond de Baux kwam de abdij tot bloei. De abdijkerk kwam tot stand tussen 1175 en 1230. De rijkdom van de abdij in de 13e eeuw wekte de afgunst van de benedictijnen van de Abdij Montmajour bij Arles. In 1289 werd de abdij Silvacane door hen bezet en de cisterciënzers werden in gijzeling genomen. Na een miniconcilie kwamen de monniken weer vrij. In 1358 werd de abdij geplunderd door de troepen van de heer van Aubignan. Mede door misoogsten raakte de abdij aan het einde van de 14e eeuw in financiële problemen. In 1443 verlieten de monniken het klooster. Het beheer van het gebouwencomplex kwam in handen van het kapittel van de kathedraal van Aix-en-Provence. De abdijkerk fungeerde sindsdien als parochiekerk voor La Roque-d’Antheron . In de 17e en 18e eeuw raakte de abdij in verval. Na de Franse Revolutie werd de abdij verkocht. Het was enige tijd in gebruik als boerderij. In 1846 kwam het in bezit van de Franse staat en werd begonnen met de restauratie van de kerk. De overige gebouwen van het complex werden eerst na 1945 gerestaureerd.
Hoewel de abdij van Silvacane naast romaanse ook gotische stijlelementen vertoont, is de Romaanse stijl overheersend. De op de basilicavorm gebaseerde kerk heeft een spitsboog-tongewelf. Op de viering is een kruisribgewelf geplaatst. De kloostergang is van grote romaanse eenvoud. Ze werd gebouwd in de tweede helft van de 13e eeuw. Ze bestaat uit met tongewelf overdekte galerijen. Achter de oostelijke vleugel liggen de later gebouwde kapittelzaal, de refter en het dormitorium.
We vonden een parkeerplaats in de schaduw, maar het was windstil en de temperatuur liep snel op in de auto. We waren het er helemaal over eens dat het niet verantwoord was om de honden hier te laten wachten en reden verder. Op de kaart stond een Romeins aquaduct aangegeven, dus wij er op af. Nou, dat was me zoeken eer we dat gevonden hadden… Het dorp dat er inmiddels vlak bij ligt was vol verkeersdrempels en hoewel Har ze met aandacht en gevoel wilde nemen was het voor mijn rug niet voldoende. Uiteindelijk vonden we het aquaduct achter een flatwijkje in een wei met veel bloemen.
Har was het meest mobiel en hij nam de foto’s van het aquaduct. Ook vroeg ik of hij wat foto’s van mij en de hondjes wilde maken. Er moest immers nog een leuke foto van mij met de honden op de website van mijn werk komen, en deze bloemenwei had wel wat! Har is er goed in geslaagd in ieder geval!
Hierna had ik het helemaal gehad. Het gehobbel over de drempels had me totaal gesloopt en via de hyper-U in Pertuis reden we terug naar de tent.
Eerst ging ik al wandelend met de honden proberen mijn rug weer in het gareel te krijgen. Bij een karrespoor tussen een wijngaard en een olijfbomengaard stond een informatiebord. Het bleek dat hier vroeger alleen olijventeelt was, maar dat in de strenge winter van 1956 heel veel olijfbomen doodgevroren waren. De akkers werden opnieuw beplant, maar hoofdzakelijk met wijnranken. Heel af en toe zie je wel olijfboomgaarden, maar inderdaad geen mooie oude stammen, zoals je die iets noordelijke bij Nyons en westelijker in de Alpilles wel ziet. Ook zie je hier enorme hoeveelheden kleine witte slakjes. Over de wijngaarden was er een mooi zicht op Cucuron en de Montagne St. Victoire.
Har maakte ondertussen alle rauwe groenten klaar: wortel, paprika, tomaat , komkommer en sla er bij. Daarbij hadden we lekkere kaasjes gekocht: een corsicaanse schapenkaas, roquefort (blauwschimmel schaap), brie en een saucisson sec (zo’n lekker gekruid Frans worstje).
We maakten er een tzatziki bij en een dipsaus van yoghurt, mayo en pesto met mijn pittige kruidenmengsel. Met brood er bij was het een heerlijke maaltijd.
’s Avonds maakten we alles klaar voor een vertrek naar het noorden. Harry wilde de 1200 km. Naar huis het liefst over 3 dagen spreiden. We waren toch met vakantie, nietwaar? De koffie en thee werden gezet, het gasje ontmanteld, de kledingtassen vast in de auto, het tafeltje onder het foedraal van de tent en zo klooiden we lekker wat aan. Het weer leek in de Bourgogne wel redelijk te zijn, dus was de camping municipal van Savigny-lès-Beaune een mooie optie.