Naar de hondenshow...

Het was al vroeg dag vandaag, want Harry had weer een vroege dienst. Om 5 uur ging de wekker en dat was voor mijn gevoel echt nog midden in de nacht na de slopende dag van gisteren. De koffie was snel gemaakt (tegenwoordig met de handopschenk-methode, omdat ik op een ochtend vorige week uit pure vermoeidheid de glazen koffiekan uit mijn handen had laten vallen, en daar kon ie niet goed tegen…) en Har relatief snel gewekt. Samen een bakkie gedronken en ik heb binnen een uur een liter thee opgedronken, als aanvulling op mijn tekorten van gisteren.
De honden kregen een flinke ronde, want op zo’n show is het weinig bewegen, en wachten, wachten, wachten… Irma kwam keurig op tijd voorgereden en de honden waren heel blij. Als Irma komt gaan we meestal naar het bos, dus dolle pret! Zo niet vandaag, maar dat konden de honden van tevoren natuurlijk ook niet weten…
Met koffie, thee en een lunch voor mens en hond reden we weg. De routebeschrijving klopte precies en we reden recht op ons doel af. Irma regelde een parkeerplaats vlak bij de ingang en ik ging eerst met Tora naar binnen. Er zou tot 9.50 uur een veterinaire keuring zijn, maar er was geen dierenarts te bekennen. Toch vreemd… Tora bleef bij de uiteindelijk gevonden fokker achter en ik ging met een wagentje terug om benches, Hiko en Irma te halen. Irma had ondertussen een grote wasbeurt gehad van Hiko die zo blij was dat zij bij hem bleef terwijl ik weg was ;-)
Na een stuk slepen met de kar met benches kwamen we bij het Yukimigatahonk aan, waar Inori al op de trimtafel stond om de finishing touch aan zijn kapsel te krijgen. We kregen hulp bij het opzetten van de benches en zo kregen de honden een eigen plekje. Ze deden het prima, en sloegen niet aan als er honden en/of mensen langskwamen. Dat viel al weer mee!
Ryoku was in Vleuten gebleven. Hij is helemaal hoteldebotel omdat zijn zus Okami op het toppunt van haar loopsheid is, en dan is er in een showring geen land met hem te bezeilen. Red-light-district is calling, zeg maar…
Na wat overleg deelde Ricardo mee dat hij met Tora de ring in ging. Hij nam Tora mee om even te oefenen, wat absoluut nodig was, want van honden showen heb ik geen kaas gegeten! Toen Ricardo met haar ging rennen, ging Tora meteen uit haar dak en in galop. Dat was niet de bedoeling, want ze moet in een mooie gestrekte draf lopen, maar de ervaren Ricardo wist haar precies in het gareel te krijgen.
Inori was het eerst aan de beurt, en stond geduldig op de trimtafel tot zijn kapsel helemaal naar de zin van Bernadet was. Omdat ik vandaag niet naar Ryoku ruik, probeerde hij ook bij mij te slijmen. Ik kreeg pootjes, neuzen en zo probeerde hij me zo ver te krijgen dat hij van tafel mocht. Uiteindelijk nam Bernadet hem mee in de showring. Wat is hij toch een mooie hond! Hij is nu prachtig zijn reuenbouw aan het krijgen en het is leuk de trekjes van zowel mamma Tequila als pappa Kinniku in hem te zien! Hij kreeg een reserve CACIB, dus is hij ook officieel een knappe jongen!
Ondertussen was het in de akitaring een beetje een rommeltje. De keurmeester, mevr. Radike, wilde persé om 15 uur klaar zijn en raffelde de keuringen nogal af. De baby’s en puppyklassen liepen gelijktijdig in de ring en veel vroeger dan verwacht waren de honden aan de beurt. Esther liep met de puberslungel Toshi. Hij is een nestbroer van Tora en zijn poten zijn zo hard gegroeid dat de besturing er van het niet helemaal kon bijbenen. Toen hij naast Esther liep te draven in de ring zwabberden zijn poten dan ook alle kanten op. Was wel een grappig gezicht, die twee “veulens”… ;-) Ricardo had Tora al snel en knap geleerd hoe ze netjes moest staan en draven. Omdat Tora’s motoriek al wat beter ontwikkeld was (als teefje is ze toch fijner gebouwd) werd zij de beste akitapup. Klinkt prachtig, maar haar broer was de enige collega in hun leeftijdsklasse.
Hun moeder Shinju werd door Bernadet geshowd, en oudere zus Okami door Ricardo. Okami heeft er duidelijk veel lol in. Ze was ook toploops en stond er echt te pronken. Net als malamute Inori kreeg ook zij een reserve CACIB, dus een erkende knappe meid.
Hiko houdt niet van handtastelijke keurmeesters, maar kreeg veel bewonderende blikken van voorbijgangers. Toen ik hem uitliet, snapte men niet dat ik hem niet showde. Laat maar… hij vindt er gewoon niets aan… Van mij hoeft hij niet voor te komen en van Bernadet ook niet. Tante Irma beloofde hem plechtig dat we de volgende keer echt naar het bos gaan!
Op het keuringsrapport van Tora stond:
correct proportions and condition, feminine head, good body, medium angulated, correct tail, typical movement. De beoordeling was "veelbelovend 1".
Omdat Tora de beste pup van haar ras was, moest ze op het einde van de dag in de erering, dus nu begon het grote wachten. Bernadet merkte zeer terecht op dat je betaalt voor 5 minuten keuring van je honden en dat deze gang van zaken eigenlijk niet kon…
In de erering werd besloten dat Tora niet tot de allerbeste pup werd gekroond. Kan me niets schelen, ze is mijn kampioen en mijn allerbeste pup!!! (Sorry, Ricardo en Bernadet…) Na de erering nog een paar statieportretjes gemaakt en toen gingen we naar huis. We kregen hulp bij het vervoeren van de benches naar de auto en ook bij het inladen van de benches.
Totaal gesloopt reden we naar huis, waar een nieuwsgierige Harry ons verhaal aanhoorde en hij concludeerde trots dat Tora dus tot beste puppy was gekroond. Een mens hoort wat hij wil horen, toch?