Twee wrakken gaan kamperen

Het moest er een keertje van komen: Irma met rolstoel en fibromyalgie en ik met hypermobiliteit en stevige arthrose en kapotte rug zouden samen kijken of het lukt: kamperen met de honden. Allebei ondanks gammel gestel toch een soort van oertypes en goede motivatie.
Regel 1: we doen alles relaxed
(en we kunnen allebei niet goed stilzitten... ;-) )

Irma kwam me thuis ophalen en we gingen met onze fiat Scudo, die net een poepie groter is dan haar Peugeot Partner. Nu kunnen de honden er lekker in en ook de rolstoel kan mooi mee zonder dat ie ingeklapt moet worden.
We laadden de auto, deden tussendoor een bakkie en tegen tweeën reden we weg richting landgoed Den Treek bij Leusden.

Op de overgang van de Utrechtse Heuvelrug naar de Gelderse vallei ligt Landgoed Den Treek-Henschoten in de gemeenten Leusden, Maarn, Woudenberg en Zeist. Dit uitgestrekte Landgoed van bijna 2000 hectaren is in particulier bezit. In 1807 kocht Willem Hendrik de Beaufort (1775-1829) van Jan Andries du Bois de buitenplaats Den Treek met bossen en landerijen. Hij knapte het landhuis op, legde vijverpartijen aan en begon met de ontginning van heidevelden.
De benaming Den Treek-Henschoten komt voort uit de 'fusie' van twee landgoederen in 1919. Landgoed Den Treek was van de ene tak van de familie De Beaufort en het Landgoed Henschoten van een andere tak van deze familie.
Beide landgoederen zjin sindsdien onder gezamenlijk beheer. Uitbreiding van het Landgoed vond voornamelijk eind 19e eeuw plaats met het vrijkomen van de gemeenschappelijke gronden van de ‘Marke de Leusderberg’. Vanaf dat moment had de bosbouw de overhand. Dit is nog steeds goed zichtbaar in het landschap.
Tegenwoordig ligt de nadruk op de grondgebonden landbouw, het conserveren en ontwikkelen van bijzondere natuurwaarden en op de bosbouw. Samen met een gezond financieel beleid wordt zo het voortbestaan van dit bijzondere Landgoed gewaarborgd.
Na bijna twee eeuwen bestaat de familie De Beaufort inmiddels uit veel nazaten die aandeelhouder zijn van Landgoed Den Treek-Henschoten BV.

Na het passeren van 2 slagbomen reden we het terrein op. Nu begon het pas. Het kampeerterrein is namelijk eigendom van de NTKC, die het huurt van het bovengenoemde landgoed Den Treek-Henschoten BV. De NTKC is een vereniging van kampeerders met een zwak voor natuurkampeerterreinen met basic voorzieningen (geen stroom, geen warme, maar wel een koude douche). Vooral de oudere leden zijn puriteinen en tonen weinig flexibiliteit. Iemand heeft het ooit getypeerd als een "truttenclub", en daar zit wat in. Het was dus spannend of we met onze tent op een caravanplek mochten staan, want we konden hem niet met de hand oppompen. Kampmeester was in een eerste ronde over het terrein niet te vinden. Goed, we waagden de gok. We pompten met de autopomp de tent op en er kwam geen gedonder van, ondanks de herrie die de pomp maakt. Het gewicht van de tent viel mee, en de haringen gleden gemakkelijk de zandgrond in.
Toen de tent stond namen we een pauze en ruimden we de tent in. Het meeste werk was eigenlijk het oppompen van een joeoeoetsch luchtbed voor Irma. Gelukkig bleek de autopomp dit karwei te kunnen klaren, mits we met de hand de pomp en het ventiel tegen elkaar konden klemmen. Dat duurde... en duurde... en toen was het klaar.
Na een pauze lieten we de honden uit, en daarna was het tijd om de inschrijving bij de kampmeester te regelen. Met mijn lidmaatschapskaart en Irma's invalidenparkeerkaart kwam ik bij kampmeester Aryan Honing wiens vrouw enkele jaren terug een herseninfarct had gehad. Hij wist dus maar al te goed wat een functiebeperking kan inhouden en aangezien hij met zijn vrouw de enige caravan bewoonde op het terrein was het geen enkel punt.
We zaten even later lekker te kokkerellen en daar was hij dan: de zeikerd! Elke keer op een NTKC terrein kom je er wel eentje tegen. Of we ons niet realiseerden dat een auto een olievlek kon achterlaten, en wij wilden toch zelf ook niet op een olievlek kamperen (Irma dacht nog:"dat zegt meer over jou auto dan de onze...", maar hield wijselijk haar mond) en dat de auto daar niet mocht staan. Ik verzekerde de man dat we de auto zouden verplaatsen, alleen noemde ik geen tijdstip. Irma wilde de auto meteen verzetten, maar ik hield haar tegen. Zo iemand moet je niet belonen voor zijn muggenziften! Eerst eten, dan afwassen en dan eens kijken of er puf over was om de auto te verplaatsen... Die was er dan, en in het bijna donker hebben we de honden nog uitgelaten. Hiko was helemaal hyper, en even later zagen we waarom: er stonden twee reeën in het bos op zo'n 50 meter van ons vandaan. Kicken!
Nog even zitten schemeren met ons kaarsje in de lantaarn en toen naar bed...
In bed bleek Irma's luchtbed enorm te kraken. Bij elke beweging van haar klonk het rubber op rubber en daar werden we melig van... Uiteindelijk ... Zzzzz