Irma's sentimental journey
Door: Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
02 Augustus 2008 | België, Brussel
Al zo’n zeven jaar droomt Irma er van om terug te gaan naar de camping in de Ardennen waar ze de eerste twaalf jaar van haar leven in de zomervakantie was met haar familie. Dit was de kans om de droom uit te laten komen!
De dag begon rond 8 uur toen ik opstond om de honden lekker uit te laten. We liepen na de wandeling de camping weer op en toen kwam het: “Amai, oeat unnun schonen ‘onden! Die vreten oe-èl oeat?” De man die het zei had een beste buik, dus ik antwoordde in keurig Vlaams: ”Awel, da’s net als bè ons, hè?” De man stelde vast dat de “‘onden goe gesoigneerd zèn” en ik nam glimmend van trots het compliment in ontvangst. Geweldig… 3 weken de Tour de France gevolgd en nu blijk ik ook ineens een soigneur te zijn, en wel zonder EPO... Yes!
De koffie en thee waren al klaar en Irma zat lekker aan een bakkie toen we weer bij de tent kwamen. De honden kregen eten en wij niet. Irma had deze keer wel aan de boter gedacht, maar als tegenprestatie het brood dat ze speciaal voor de gelegenheid had gebakken vergeten. Gelukkig lag het in de vriezer, dus dat is dan lekker voor als ze weer thuis is! Het plan was dus: eerst een bakkie en dan ergens een brunchplek opzoeken nadat we een bakker bezocht hadden.
Eerst probeerden we het bij een Lidl. Wel lekkere Schwarzwälder Schincken gevonden, maar het was klef Ollands brood dus toch maar een bakker vinden! Hier in Wallonië blijkt het trouwens een moeilijkheid om lait frais te vinden: gepasteuriseerde melk. Alles wat er aan melk is is gesteriliseerd, maar het past goed in het thema sentimental journey, want toen Irma en ik jong waren (ja, ja… opoe vertelt was er ook nergens verse melk te krijgen in deze contreien.
De Vallei van de Lesse is bekend vanwege de overvloed aan smaakpapillen; strelende bieren, kazen, likeuren en andere fijne charcuterieën en vleeswaren. Al even beroemd als de feeërieke stalagmieten en stalactieten van de grotten is het trappistenbier van Rochefort. Het wordt gebrouwen in de abdij Notre-Dame de St-Rémy, die een cv van bijna 800 jaar kan voorleggen. Wat weinig mensen weten is dat de abdij tot in de 15de eeuw bewoond werd door… kloosterzusters. Ze werden afgelost door Trappisten en zij zouden de faam verspreiden van de abdij, die helaas niet kan bezocht worden.
In Rochefort kon Irma geen herkenningspunt vinden. Wel was er een bakker met heerlijk Belgisch brood met lekker knapperige korst. Nu nog een lunchplek, want we begonnen best trek te krijgen.
Tussen Rochefort en Han zag ik een bordje met “Belvédère”, en daar gingen we heen. Bij een uitzichtpunt kun je vast wel eten! En jawel! Alleen het weer werkte niet mee. Het begon steeds even te druppelen en stopte weer. Na twee keer heen en weer gelopen te hebben besloten we buiten te eten en toen bleef het droog.
De honden hebben nog even gelopen, geplast en gedronken en toen reden we verder nar Han-sûr-Lesse. Daar herkende Irma het wel, en ze werd meteen bere-enthousiast! Of dat kwam door het wildpark daar? Dat werd in 1970 geopend en toont inheemse diersoorten van vroeger en nu (o.a. wolven, beren, lynxen, herten), te bezichtigen vanuit een toeristentreintje.
De grotten van Han zijn het werk van de rivier de Lesse. Die drong miljoenen jaren geleden een kalkheuvel binnen. Het water loste een deel van het kalksteen op. Zo ontstond een enorm grottenstelsel. De Lesse verdwijnt in de heuvel via de afgrond van Belvaux (tegenwoordig in het wildpark). Hemelsbreed 1100 m verderop verschijnt de rivier opnieuw aan de oppervlakte. Maar om die korte afstand af te leggen, heeft de Lesse maar liefst 20 uur nodig! Nog niet zo lang geleden zijn speleologen er eindelijk in geslaagd de hele onderaardse loop van de Lesse in kaart te brengen.
Door haar enthousiasme liep Irma verder dan goed voor haar was. Ik bood haar mijn stok aan, maar daarmee zwabberde ze alle kanten op. Toen pakte ik de stok terug en bood haar aan om op mijn hand op de stok te leunen, dan zorgde ik voor de anti-zwabber. Ja, ja, ik hoor jullie al weer denken dat we mutsen, maar het werkte wel en zo bereikten de twee manke Neeltjes de auto weer!
In Ave was er een afslag naar de camping. Ave maakte vroeger deel uit van het prinsendom van Liège en werd in 1478 afgestaan aan de landsheer van Lavaux-Sainte-Anne terwijl Auffe in het bezit was van de abdij van Stavelot en opgenomen in het landgoed van Han. Ze werden in 1826 verenigd maar hun oorsprong zou tot de Merovingische periode teruggaan.
De Sint-Michel kerk in Ave werd in 1772 gebouwd door de Cistersenziërse monniken van de Abdij van Rochefort. Ze werd in gotische stijl gebouwd met een centraal korfboomvormig schip en een rondbogig raam. Rondom de kerk verspreid vind men ook een groot aantal grafstenen.
Vroeger, bestond er in het dorp een barietgroeve, waar men vanaf het begin van de 19de eeuw en tot in 1981, jaar van de definitieve sluiting, bariet ontgind werd.
Irma herkende de weg naar de camping, en ze reed er rechtsreeks heen. Hier was alles nog net als vroeger! Ze liet de plek zien waar de caravan van haar ouders stond en waar het zwembad en de douches waren. Wel werd duidelijk dat hier met een rolstoel niet te kamperen valt, maar ze had het gezien en dat was leuk!
Ook het dorpje Wellin, waar een saaie bank zat op de plek waar vroeger de bakker zat was het feest der herkenning duidelijk aanwezig. Heel voldaan namen we een mooie route terug richting La Roche. Onderweg zagen we nog blije varkens in een wei, lekker in de bagger wroeten. Geweldig!
’s Avonds aten we een bonenmengsel uit Irma's tuin met stokbrood en lekkere kazen onder de luifel van de auto want het miezerde behoorlijk met tussenpozen die avond. Tora had een nieuwe stunt: ale er een hond aankwam blafte ze en vanaf boven op Hiko’s rug begon ze echt lelijk te doen. Nadat ik haar corrigeerde begon ze naar mij uit te varen. O-o… foutje… Tora lag op haar zij met mij er overheen. Natuurlijk keek heel de camping toe en Irma redde de situatie met een schouderophalend “Ach, puber, hè?” en iedereen lachte en zag er de humor van in. Het monstertje… Maar ze gaf zich keurig over... ;-)
Gelukkig kon ik nog droog de honden uitlaten, en Irma pompte haar luchtbed nog wat bij. Zo stiekum werd het toch weer na twaalven voordat we in ons mandje kropen…
De dag begon rond 8 uur toen ik opstond om de honden lekker uit te laten. We liepen na de wandeling de camping weer op en toen kwam het: “Amai, oeat unnun schonen ‘onden! Die vreten oe-èl oeat?” De man die het zei had een beste buik, dus ik antwoordde in keurig Vlaams: ”Awel, da’s net als bè ons, hè?” De man stelde vast dat de “‘onden goe gesoigneerd zèn” en ik nam glimmend van trots het compliment in ontvangst. Geweldig… 3 weken de Tour de France gevolgd en nu blijk ik ook ineens een soigneur te zijn, en wel zonder EPO... Yes!
De koffie en thee waren al klaar en Irma zat lekker aan een bakkie toen we weer bij de tent kwamen. De honden kregen eten en wij niet. Irma had deze keer wel aan de boter gedacht, maar als tegenprestatie het brood dat ze speciaal voor de gelegenheid had gebakken vergeten. Gelukkig lag het in de vriezer, dus dat is dan lekker voor als ze weer thuis is! Het plan was dus: eerst een bakkie en dan ergens een brunchplek opzoeken nadat we een bakker bezocht hadden.
Eerst probeerden we het bij een Lidl. Wel lekkere Schwarzwälder Schincken gevonden, maar het was klef Ollands brood dus toch maar een bakker vinden! Hier in Wallonië blijkt het trouwens een moeilijkheid om lait frais te vinden: gepasteuriseerde melk. Alles wat er aan melk is is gesteriliseerd, maar het past goed in het thema sentimental journey, want toen Irma en ik jong waren (ja, ja… opoe vertelt was er ook nergens verse melk te krijgen in deze contreien.
De Vallei van de Lesse is bekend vanwege de overvloed aan smaakpapillen; strelende bieren, kazen, likeuren en andere fijne charcuterieën en vleeswaren. Al even beroemd als de feeërieke stalagmieten en stalactieten van de grotten is het trappistenbier van Rochefort. Het wordt gebrouwen in de abdij Notre-Dame de St-Rémy, die een cv van bijna 800 jaar kan voorleggen. Wat weinig mensen weten is dat de abdij tot in de 15de eeuw bewoond werd door… kloosterzusters. Ze werden afgelost door Trappisten en zij zouden de faam verspreiden van de abdij, die helaas niet kan bezocht worden.
In Rochefort kon Irma geen herkenningspunt vinden. Wel was er een bakker met heerlijk Belgisch brood met lekker knapperige korst. Nu nog een lunchplek, want we begonnen best trek te krijgen.
Tussen Rochefort en Han zag ik een bordje met “Belvédère”, en daar gingen we heen. Bij een uitzichtpunt kun je vast wel eten! En jawel! Alleen het weer werkte niet mee. Het begon steeds even te druppelen en stopte weer. Na twee keer heen en weer gelopen te hebben besloten we buiten te eten en toen bleef het droog.
De honden hebben nog even gelopen, geplast en gedronken en toen reden we verder nar Han-sûr-Lesse. Daar herkende Irma het wel, en ze werd meteen bere-enthousiast! Of dat kwam door het wildpark daar? Dat werd in 1970 geopend en toont inheemse diersoorten van vroeger en nu (o.a. wolven, beren, lynxen, herten), te bezichtigen vanuit een toeristentreintje.
De grotten van Han zijn het werk van de rivier de Lesse. Die drong miljoenen jaren geleden een kalkheuvel binnen. Het water loste een deel van het kalksteen op. Zo ontstond een enorm grottenstelsel. De Lesse verdwijnt in de heuvel via de afgrond van Belvaux (tegenwoordig in het wildpark). Hemelsbreed 1100 m verderop verschijnt de rivier opnieuw aan de oppervlakte. Maar om die korte afstand af te leggen, heeft de Lesse maar liefst 20 uur nodig! Nog niet zo lang geleden zijn speleologen er eindelijk in geslaagd de hele onderaardse loop van de Lesse in kaart te brengen.
Door haar enthousiasme liep Irma verder dan goed voor haar was. Ik bood haar mijn stok aan, maar daarmee zwabberde ze alle kanten op. Toen pakte ik de stok terug en bood haar aan om op mijn hand op de stok te leunen, dan zorgde ik voor de anti-zwabber. Ja, ja, ik hoor jullie al weer denken dat we mutsen, maar het werkte wel en zo bereikten de twee manke Neeltjes de auto weer!
In Ave was er een afslag naar de camping. Ave maakte vroeger deel uit van het prinsendom van Liège en werd in 1478 afgestaan aan de landsheer van Lavaux-Sainte-Anne terwijl Auffe in het bezit was van de abdij van Stavelot en opgenomen in het landgoed van Han. Ze werden in 1826 verenigd maar hun oorsprong zou tot de Merovingische periode teruggaan.
De Sint-Michel kerk in Ave werd in 1772 gebouwd door de Cistersenziërse monniken van de Abdij van Rochefort. Ze werd in gotische stijl gebouwd met een centraal korfboomvormig schip en een rondbogig raam. Rondom de kerk verspreid vind men ook een groot aantal grafstenen.
Vroeger, bestond er in het dorp een barietgroeve, waar men vanaf het begin van de 19de eeuw en tot in 1981, jaar van de definitieve sluiting, bariet ontgind werd.
Irma herkende de weg naar de camping, en ze reed er rechtsreeks heen. Hier was alles nog net als vroeger! Ze liet de plek zien waar de caravan van haar ouders stond en waar het zwembad en de douches waren. Wel werd duidelijk dat hier met een rolstoel niet te kamperen valt, maar ze had het gezien en dat was leuk!
Ook het dorpje Wellin, waar een saaie bank zat op de plek waar vroeger de bakker zat was het feest der herkenning duidelijk aanwezig. Heel voldaan namen we een mooie route terug richting La Roche. Onderweg zagen we nog blije varkens in een wei, lekker in de bagger wroeten. Geweldig!
’s Avonds aten we een bonenmengsel uit Irma's tuin met stokbrood en lekkere kazen onder de luifel van de auto want het miezerde behoorlijk met tussenpozen die avond. Tora had een nieuwe stunt: ale er een hond aankwam blafte ze en vanaf boven op Hiko’s rug begon ze echt lelijk te doen. Nadat ik haar corrigeerde begon ze naar mij uit te varen. O-o… foutje… Tora lag op haar zij met mij er overheen. Natuurlijk keek heel de camping toe en Irma redde de situatie met een schouderophalend “Ach, puber, hè?” en iedereen lachte en zag er de humor van in. Het monstertje… Maar ze gaf zich keurig over... ;-)
Gelukkig kon ik nog droog de honden uitlaten, en Irma pompte haar luchtbed nog wat bij. Zo stiekum werd het toch weer na twaalven voordat we in ons mandje kropen…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
