Dagje Buren met Irma

Na een lekker langzaam op gang kom ochtend reden we met de auto naar Oijen, een dorpje aan de Maas boven Oss. Daar wordt door Marijke … naar ons lijkt als pure hobby een Engelse en Italiaanse theetent gerund. Het interieur is schoon en zeer verzorgd en het is duidelijk dat ze dit met veel plezier en liefde doet.

Nou, het is niet te geloven, wat een gastvrij en hartelijk onthaal. Het is hier heerlijk onthaasten onder aan de Oijense Bovendijk, naast een kapel. We hebben de juiste taktiek gebruikt: van alles een stukje proeven en niet te veel eten! Zonde dat er zo veel overbleef, ondanks dat we zo ons best hebben gedaan!

Tijdens het eten zaten we lekker te kletsen over van alles en nog wat en het was knotsgezellig.
De eerste gang was een allegaartje een zoet: muffins, amarettocake, appeltaart, chocoladecake, amarettocake, bosvruchtentaart, carrotcake, soesjes, en brownies. Van alles lagen er 2 op de schaal, maar we hebben van alles eentje gedeeld. De tweede gang was er eentje van sandwiches. We begonnen met de warme preiscones met eisalade, en een roomkaascroissantje. Ze had heerlijke sandwiches gemaakt met gerookte zalm, sla en dilleboter, sandwiches met gerookte kip en sla, en met gerookt spek met sla en ook nog met cottage cheese. Oh… waar moesten we dit alles laten… We besloten om van alles een ienie-mini-stukje te proeven en wetende dat er nog meer kwam, helaas veel te laten staan. Als 3e en gelukkig laatste gang serveerde ze scones met clotted cream, jam en een kopje vla met slagroom gegoten over amarettocake en wat bosvruchtjes er boven op. Jammie!

Op de terugweg reden we met onze goed gevulde lijven langs het mooie oude stadje vestingstadje Buren. Het monumentale en daardoor beschermde stadsgezicht, zijn rijk aan historische gebouwen op loopafstand. Er is eigenlijk van alles: stadsmuren en wallen, grachten, een prachtige kerk met een even mooie toren, een raadhuis, een waag, een poortgebouw en een weeshuis, een synagoge, muurhuizen, musea, geschenkenhuizen en leuke "snuffelwinkeltjes", restaurants, stadspompen, oude kanonnen en de molen "De Prins van Oranje".
Van de oude stadspoorten is er nog één bewaard gebleven, van het oude kasteel bestaan helaas nog alleen de fundamenten. De historie van de stad is nauw verbonden met de historie van ons koningshuis en Buren wordt daarom ook wel "Oranjestad"genoemd.
De historie begint met het huwelijk van Willem van Oranje en Anna van Buren in 1551. Koningin Beatrix is nog steeds gravin van Buren en ook koningin Wilhelmina maakte daar veelvuldig gebruik van als zij incognito reisde. Willem Alexander reed zelfs de elfstedentocht onder de naam W.A. van Buren.
De stad bewaart vooral een herinnering aan Maria van Nassau, de dochter van Willem en Anna. Zij bleef haar hele leven wonen in Buren en deed veel voor de stad. In 1616 liet zij het schitterende weeshuis bouwen wat beschouwd wordt als een van de mooiste voorbeelden van Hollandse renaissance.
Buren is een klein, oud stadje midden in de Betuwe. Op ongeveer 10 kilometer afstand van Tiel. Toch is het historisch gezien eigenlijk wel een interessante plaats. De Oranjes hebben de neiging om zichzelf "Van Buren" te noemen als ze incognito willen blijven. Maar eigenlijk vind ik dat niet zo heel interessant. Wat ik veel interessanter vind is: Hoe komt het nou dat er op die plek zo'n historisch belangrijke plek ligt? En waarom is dit stadje niet uitgegroeid tot een grotere stad?
Buren was een belangrijke heerlijkheid aan het eind van de Middeleeuwen. Dat kon, omdat aan de ene kant Brabant lag en aan de andere kant Holland en Utrecht. Daartussen in de Betuwe lag als het ware een vacuüm. Buren fungeerde dus als buffer. De graven van Buren waren dan ook geschikte kandidaten voor functies als stadhouder en dergelijke. Als bufferstad had Buren natuurlijk een sterke verdediging nodig.
Na de vrede van Münster in 1648, het einde van de Tachtigjarige Oorlog was er geen noodzaak meer voor een sterke bufferstad tussen Holland en Brabant. Buren raakte in de vergetelheid en langzaam maar zeker begon het stadje te verstoffen en te verkrotten. Het lag plaatsje lag nou eenmaal niet gunstig genoeg voor verdere ontwikkeling. Er waren een halve eeuw geleden zelfs plannen om het grootste deel van de krotten in het stadje maar op te ruimen. Dankzij het gemeentebestuur is het niet zover gekomen, en is Buren nu prachtig gerestaureerd. Het is een schitterende plek om te wandelen en te genieten van een stadje dat nu nog steeds de sfeer uitademt van zijn korte maar heftige bloeiperiode.

Met de pont van Beusichem reden we via ’t Goy naar huis, en voldaan hebben we veel moois om op terug te kijken!