Posthuum eerbetoon aan Björn

Tja... als je oude honden hebt Weet je dat er een moment komt dat je afscheid moet nemen.

Vanmorgen is Björn ingeslapen, 13 jaar en 4 maanden oud. Gisteren kwam ik thuis van mijn werk en trof hem aan op de deurmat. Hij lag er wat verkrampt bij en maakte een erg pijnlijke indruk. Opstaan ging niet en toen ik hem op de poten tilde was hij erg kreupel links achter en rechts voor. Ook zijn rechter achterpoot was al niet veel meer, dus hij had eigenlijk geen poot meer om op te staan. Ik heb hem een sterke pijnstiller gegeven om de nacht redelijk door te komen en gelukkig kon Jan, mijn baas, hem thuis laten inslapen zodat hij uit zijn lijden verlost was.

Op vrijdag voor pinksteren in 1994 haalde ik hem uit asiel "De Polderweg" in Amsterdam. Ik zocht een rustige en evenwichtige hond zodat Gunn de herder weer wat zekerder werd bij andere honden buiten. Nou, de 5-jarige chow had daar zijn eigen opvatting over. In het begin beet hij alles wat haren en 4 poten had dat voor zijn bek kwam, en dat zonder waarschuwing. Na anderhalf jaar werd hij sociaal naar pups en teefjes.
Ondanks dit alles deed hij precies waar hij voor aangenomen was: hij was een goede waker, gaf Gunn zekerheid, en ontwikkelde zich tot een goede koorhond, die heftig reageerde als het koor dat ik dirigeerde niet zuiver zong. Hij stond op en ging demonstratief met zijn kont naar de groep zitten!
Hij heeft veel van Europa gezien. Voor kampeerhond was hij helemaal geknipt. Hij zat voor de tent en keek de wereld in. Hoe rustiger de plek, des te groter was het gebied dat door hem werd bewaakt.
Op wandeltochten in het buitenland kon hij ook los lopen tussen de dorpen in. Daar waren niet zo veel honden. Hij bleef keurig in de buurt en bleek zelfs heel gehoorzaam. Op één van die wandelingen werd hij geveld door een nekhernia. Hij kon 1 dag lang niet meer zijn poot optillen om te plassen en toen ik hem op het gras tilde om zijn behoefte te doen bleef hij als een uit hout gezaagd hondje staan. Gelukkig kon ik op aanwijzingen van dokter Jan via de telefoon bij de apotheek medicijnen krijgen. Prednison zonder recept... Ik was stomverbaasd, maar ze dachten dat ik de assistente was van de nieuwe dierenarts in het dorp. Gelukkig knapte hij daarvan snel op.
Met het klimmen der jaren werd hij strammer en stijver. In plaats van lange wandeltochten lag hij nu graag buiten op het gras de omgeving te bekijken. Toen zwarte chow Kaatje haar intrede deed bij ons liet hij het waken ook maar aan haar over. Kaat is erg bang voor onweer en zij schuilde vaak achter Björns brede rug.
Kaat was ook echt zijn meisje. Toen zij gesteriliseerd was heeft Björn een hele nacht lang voor haar mand gewaakt. Bij elke beweging van haar veerde hij op en controleerde of alles wel echt in orde was. Het was heel aandoenlijk om die zorg tussen honden onderling te zien.
Gedreven door de mannelijke hormonen deed hij zijn dagelijkse blokje om. Lang kon hij niet meer lopen, want zijn heupen waren erg versleten en kraakten enorm. Binnen lag hij op de deurmat (daar komen de geuren het huis binnen, nietwaar?) en zag dat het goed was. Tot gisterenavond dus.

Hij heeft nu geen pijn meer. Als er een hemel met gouden lantaarnpalen bestaat weet ik dat hij daar nu hoog zijn poot tegen optilt!
Wij zullen ons maatje missen.