Posthuum eerbetoon aan Gunvor

Helaas heb ik zo kort na het overlijden van Bjorn weer slecht nieuws te melden: Op de 4e dag van onze vakantie is Gunn in Martigny ingeslapen, 19 dagen na haar maatje.
We hadden een echte oma-vakantie gepland: korte autoritten, om de 2 uur een korte wandeling op vlak terrein, lekker een snee brood meeeten met ons, door bergbeekjes struinen en lekker water daaruit drinken. 3 Dagen lang is dit zo gebeurd en hebben we heerlijk genoten. Plotseling kon ze niet meer op haar rechter achterpoot staan. We hoorden een tik (zo'n enge bot tegen bot-tik) bij het lopen en ze had duidelijk pijn. We namen eerst contact op met Jan de Vogel en daarna met de plaatselijke dierenarts. 's Middags konden we terecht, en ik heb Gunn flink veel pijnstillers gegeven. Zo is ze de dag nog redelijk doorgekomen.
Bij de dierenarts deed ik het hele relaas van haar voorgeschiedenis in het Frans. Gelukkig heeft de arts haar niet erg onderzocht, maar stelde ze vast dat door niet te stillen pijn het beter was om haar te laten inslapen. Jan dacht dat waarschijnlijk een gewrichtsband van de heup is losgescheurd, zodat de heup steeds uit en in de kom schoot. De prognose was dus heel slecht en ze is waardig gestorven na een rijk en lang leven van 14 1/2 jaar.
Ze was bijna 2 jaar toen ze bij me kwam: broodmager, superactief en heel leergierig. Ze had in een kennel gezeten van 60 cm. breed en 1.20 m. lang. Veel aandacht had ze niet gehad en ze had dus heel wat in te halen. Ze zou zindelijk zijn, maar al snel bleek het misverstand: de vorige eigenaar had niets in de kennel gevonden. Gunn hield haar hok schoon door alles op te eten... Ze had amper bespiering en geen eelt op de voetzolen.
Heel snel had ze haar plekje gevonden bij me thuis en ze maakte heel duidelijk dat ze nooit meer bij me weg wilde. Langzaam heb ik het wandelen met haar opgebouwd om de spieren en voetzolen niet te overbelasten.
Ze speelde het klaar om door een plas water te spetteren en daar zo nat mogelijk uit te komen!
Als ik ziek was liet ze zich met heel veel moeite door iemand anders uitlaten, maar poepte nooit bij een ander! Ook kon ze niet los meelopen met andere mensen, dan vluchtte ze weer naar huis.
Altijd was ze gek op eten en haar woordenschat voor wandelen, bos en eetbare dingen was onvoorstelbaar groot in meerdere talen. Later toen ze doof werd moesten we er aan wennen dat we gewoon weer de boodschappen konden opnoemen zonder dat een lange neus verscheen om te checken waar al dat lekkers was.
Haar onafscheidelijke metgezel was een zwart/wit plastic balletje waar de pie-iep uit gehaald was om gek wordende baasjes te voorkomen. Buiten had de bal een belangrijke functie: als ze van straat wilde eten liet ze de bal los zodat we op tijd (nou ja, meestal dan...) konden ingrijpen.
Toen Harry zijn intrede maakte, maakte ze hem soms pijnlijk duidelijk dat hij "maar aanhang" was en Lisette de baas. Als hij haar losliet smeerde ze hem maandenlang terug naar huis. Dankzij zijn toewijding en doorzetten kon ze uiteindelijk wel los met hem mee. Toch: als hij een commando gaf keek ze altijd Lisette aan, zo van "mottat?".
In het begin ging ik met haar naar de hondenschool. Alle oefeningen aan de zij van Lisette kon ze heel goed, alleen het blijven op afstand was moeilijk. Toch ging het steeds beter en uiteindelijk had ze genoeg lef om op 30 meter te blijven liggen. Maar ja... bij examens spanden ze lintjes langs het veld die bovendien nog wapperden in de wind. Dat was eng... Alle oefeningen die niet tegen mijn benen aan geplakt uitgevoerd konden worden gingen fout. Onze held deed de volgende cursusronde alle oefeningen prima voor aan de groep, en ze zakte weer voor het examen dankzij de lintjes. Toen hebben we nog een tijd bij de "LOM-school" getraind, gewoon voor de leut en zonder lintjes.
Door Gunn heb ik het liften ontdekt. Door geldgebrek er reislust ging ik met mijn 2 honden Tone en Gunn op pad. Binnen 1 tot 2 dagen zaten we midden in de Alpen. Ze heeft in vrachtwagens, een veewagen(!) en vele auto's (op haar eigen plaid op de achterbank) gereden met veel plezier.
Tot het laatst toe genoot ze van het kamperen, het buitenzijn en het samenzijn en wij genoten met haar. Ze droeg het verlies van Bjorn goed, en ook toen ze de laatste dag pijn had onderging ze het bewonderenswaardig.
Ik had eigenlijk niet verwacht dat haar overlijden me zo erg zou aangrijpen, maar ja... haar onvoorwaardelijke liefde en trouw, het feit dat ze al mijn dieren heeft gekend, en de 2e hond in zo'n korte tijd... Een tijdperk is afgesloten en een nieuw tijdperk begint. Het maakt gelukkig veel goed dat er nog een vrolijke chow Kaatje en de 2 katten rondhuppelen thuis.