Naar Pien!

Ik ben modern geworden. Nee, niet schrikken... maar echt! Ik ben modern geworden! Ik heb een echte vriendin via hyves leren kennen! Vandaag ben ik naar haar toe gegaan en hoewel het altijd een beetje spannend is of het in het echgt ook wel zal klikken had ik er van tevoren al een heel goed gevoel over.
Har bracht me naar de trein in Houten en met 3x overstappen kwam ik uiteindelijk bij Pien terecht!
Enthousiast kwamen zij en haar twee prachtige honden op me afstappen en we wandelden naar hun huis. Het was gezellig en ik was gefascineerd hoe haar twee jongens los liepen.
Haar huis is net zo gezellig, praktisch en knus als Pien zelf. De honden kregen een stukje gedroogd lamsvlees van me ( zit corruptie nou in de genen van die Akita's??) en Pien en ik gingen aan de thee met kletsen, babbelen, beppen, leuten... kortom vreselijk gezellig!
Ik genoot van het contact tussen Pien en haar twee herplaats-Japjes. Geweldig!
We aten een pasta al pesto en daarna ging ik terug naar mijn honden. Ik kan er niets aan doen, maar langer dan 6 uur alleen gaat enorm knagen aan mij.
We liepen naar het station terug en keurig op tijd vertrok mijn trein naar Amsterdam.
We zwaaiden nog naar elkaar en we hyven vrolijk verder!
In Amsterdam begon de ellende: wisselstoring bij de Bijlmer. De trein naar Maastricht zou met een omleiding en vertraging rijden, maar wanneer? Niemand wist het. Dus was het wachten en wachten... en wachten... De trein naar Nijmegen kwam, en daar stond niets aangekondigd, dus daar gingen we in. Binnen aangekomen werd omgeroepen dat de trein niet zou rijden. Nadere instructies volgden, en we moed=sten vooral de omroepen in de gaten houden. Iedereen ging de trein uit, en stapte de net aangekomen trein naar Maastricht in. Iets later vertrok de trein naar Nijmegen toch... Holland op zijn smalst weer...
Er werd in ieder geval heel wat gemopperd in de nog steeds stilstaande trein. We zaten er wel even en nog steeds was het niet duidelijk of we en wanneer we zouden gaan rijden. In mijn binnenste begon het steeds harde te knagen, want het kon me niets schelen, ik wilde alleen maar naar mijn hondjes!
Heeee, wat gebeurde er? Er kwam beweging in de trein en via een hele donkere route reden we via Hilversum naar Utrecht. Dit stukje spoor werd nu enorm overbelast en nog langzamer dan een stoptrein gingen we hakke puffff hakke pufff naar Utrecht toe. Vlak voor Utrecht Centraal bleven we nog geruime tijd staan en toen belde Har: "Waar ben je? Waarom ben je zo laat weggegaan?" Nee, ik was niet laat weggegaan, ik zat in de val van de NS en kon geen kant op!
Har belde terug dat hij eerder naar huis ging om de honden uit te laten, maar intussen was ik al bijna in de trein naar Houten. Om 22.15 rolde ik eindelijk uit de trein en kon ik mijn twee vriendjes begroeten. Ik heb nog een uurtje gewandeld met ze en toen was het lichtje echt, echt uit!