Naar Giessen en Wetzlar

Vanmorgen de honden uitgelaten op een ander pad. Er was namelijk iemand met een grote herder en Kreidel had me al gewaarschuwd dat dat de enige aanvallende hond uit het dorp was. Het lot maar niet tarten met mijn rooie heethoofd die zelf graag begint, en Hiko die zich niet door een andere hond hond laat uitschelden…
Ga ik zonder camera de deur uit en wat denk je? Zien we drie reeën… Drie stuks op een wei in een niet zo steile helling van de heuvel…
Onderweg kreeg ik een sms’je van mijn vader. Hij had een zware nacht gehad na het eten van ‘een ree dat wraak nam’. Bovendien was de stroom uitgevallen, en zaten ze daar nu ook bij de kachel. Hij concludeerde uit mijn antwoord dat hij nu ook op vakantie was (de sneeuwvoorspelling van het Twentse weer plus kachel plus ree…)
Har had weer slecht geslapen. Het regelmatige leven valt niet mee… Na een ontbijt reden we weg. Het was weer de mooie weg door de sneeuw, die we begin van de week ook al hadden genomen. Toch was met het zachtere weer al een hoop gesmolten.

Eerst kwamen we in de stad Giessen. Door de geringe industrie die er in Giessen is, is de nadruk meer komen te liggen op de toenemende dienstensector, de vermaarde Justus-Liebig-Universiteit, en zijn centrale ligging in het hart van Duitsland, de directe nabijheid van het Rijn-Main gebied en goede verkeersverbindingen. De levendige universiteitsstad heeft de hoogste studentendichtheid van Duitsland. Op 73.000 inwoners zijn er rond de 28.000 studenten, want naast de universiteit is er ook nog de bedrijfshogeschool Giessen-Friedberg met ongeveer 8000 studenten.
Alleen… in de 2e wereldoorlog is deze stad niet in oude stijl opgebouwd. Het is echt zo’n dertien in een dozijnstad met veel blokkendozen. Ook de worst op de kerstmarkt zag er bleekjes uit en Har besloot om verder te gaan naar Wetzlar, dat 15 km. westelijk van Giessen ligt.

Wetzlar bestond nog niet in de achtste en eerste helft van de negende eeuw. De oorsprong is waarschijnlijk een versterkte nederzetting van de graven uit de dynastie der Konradijnen. In 897 liet graaf Gebhard de kerk te Wetzlar wijden door zijn broer bisschop Rudolf van Würzburg. Aan de kerk is ook een sticht verbonden, dat na het uitsterven van de Konradijnen in het midden van de tiende eeuw aan het Rijk valt. Voor keizer Frederik I vormt Wetzlar het noordelijke steunpunt van zijn bezittingen in de Wetterau. Tussen 1165 en 1180 wordt Wetzlar een stad, dankzij privileges van deze keizer. De keizer benoemt de heren van Merenberg als erfelijk rijksvoogd. Na het uitsterven van deze heren komt het ambt aan hun erfgenamen, de graven van Nassau-Weilburg. Na een aanvankelijke economisce bloei begint in het midden van de veertiende eeuw het verval. De landgraven van Hessen en de graven van Solms bedreigen de zelfstandigheid van de stad. Na de verwoesting van Spiers door Franse troepen in 1689 wordt het Rijkskamergerecht naar Wetzlar verplaatst, waar het in 1693 zijn werkzaamheden voortzet.
In de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 wordt in paragraaf 25 de inlijving bij het keurvorstendom van de aartskanselier vastgesteld als graafschap Wetzlar. in artikel 4 van de Rijnbondsacte van 12 juli 1806 wordt vastegelegd dat de keurvorst vervangen wordt door die van vorst-primaat. In 1810 wordt de titel opnieuw veranderd, nu in groothertog van Frankfurt. Na de val van Napoleon wordt het groothertogdom Frankfurt opgeheven en wordt Wetzlar door het congres van Wenen in 1815 aan het koninkrijk Pruisen toegekend.

In Wetzlar was er een heel sfeervolle Adventsmarkt. Op een pleintje met vakwerkhuizen hadden ze een soort ommuring nagebouwd en op de grond houtsnippers gestrooid. Er waren houten bankjes rond een vuurtje (niks terrasverwarming) en een heuse Schwenkgrill (een rond rooster boven een houtskoolvuur) waarop de plaatselijke slager lekkere worsten aan het bakken was. Het was de lekkerste worst tot nu toe deze vakantie en de entourage er omheen maakte het nog leuker.
Ondertussen was het al begonnen te schemeren en op de terugweg begon het ook nog eens te sneeuwen. Arme Har, na 2 nachten weinig slaap nu een inspannende rit naar huis. Gelukkig had ik nog een thermos koffie bij de hand en heelhuids kwamen we bij het huisje aan.
Ik maakte een pasta di mamma al tonno met pesto en daar knapte hij weer van op. Ook de twee kookprogramma’s op de TV en daarna het kacheltje lieten ons weer helemaal bijkomen.