Een mooi tolweggetje langs de grens

Ondanks ons gesprek van gisterenavond kwam de zon toch op! We hadden geluk, want precies waar er een dal was tussen twee hoge bergen kwam de zon op, zodat we al snel van de warmte konden genieten na de nachtvorst. De sneeuw was al aardig aan het dooien rond de tent.
Ik liet de honden uit op het pad richting Mittenwald, heb gedoucht en meldde bij de inschrijving dat we nog een dag langer bleven. Toen ik er toch was heb ik maar meteen afgerekend. Dat scheelt morgenochtend weer.
Weer bij de tent was Har al uit bed en vrij vlot waren we onderweg. Het is 2e Paasdag en alle winkels zijn op slot. We reden door mooie dorpjes als Krun en Wallgau. Vooral de Gasthöfe zijn fraai beschilderd met Lüftlmalereien. Ook lopen mensen in hun Beierse Trachten zomaar los op straat. Har schoot in de lach toen ik opmerkte dat je die kleding niet alleen in de etalages zag, maar dat ze ook in het wild rondlopen!
Er is een mooi weggetje aan de Duitse kant van de grens wat we wilden gaan ontdekken. We kwamen bij een tolpoortje aan en daar stond hij: der Bayer! Compleet met hoedje, veertje, vestje. Slechts de Lederhosen ontbrak!
Het was een prachtig weggetje en daar vonden we de mooiste lunchplek van de hele vakantie. Langs de Isar op een weitje installeerden we ons, met uitzicht op de Karwendel en de Wetterstein. Dat was nog eens genieten! Een Goudvink (hier Dompfaff of Gimpel genoemd) zat af te wachten wat we allemaal gingen knoeien. De gang van zaken was hem duidelijk bekend: toeristen komen, eten en laten een hoop achter voor de autochtone dieren hier.
Nog even uitbuiken met een kop koffie voor Har en thee voor mij en verder reden we naar Vorderriss, waar een oude grenspost naar Oostenrijk was. Of all places zag ik hier iemand met een Akita lopen! Har had zijn blik ergens anders. Hij vond een mooie Kawa, die hij vroeger had willen hebben. Omdat ze bekend stonden om een zwak frame heeft hij het nooit gedaan, maar wat een mooie fiets… De weg naar het dorpje Eng ging de Oostenrijkse grens over en het dal was breed en vol gruis en stenen die een zijriviertje van de Isar had meegesleept in tijden van veel water. Langs de weg stonden gebroederlijk twee kevertjes geparkeerd. Beiden knalrood en één er van was een cabrio. Ze waren in perfecte staat. De cabrio had ook nog originele wieldoppen! Bij het dorp Hinterriss bleek de weg verder gesloten te zijn. Het was druk met mensen die hier een plek om te eten in de zon vonden. We draaiden om en reden de weg terug. Bij Vorderriss reden we richting de Sylvenstein Stausee; een stuwmeer, waar je vast wel met de honden kon wandelen. Har zat niet lekker in zijn vel, maar wandelde toch mee. De lucht begon te betrekken. We kwamen droog bij de auto en Har deed zijn trui uit en legde hem achterin. We reden richting camping en snif… snif… : “Ik ruik diesel! Jij ook?”, vroeg ik aan Har die snuffelde en niets verdachts rook. Ik vertrouwde het niet en keek achterom. De achterdeur stond open! Har stopte op een geschikte plek en alles was er gelukkig nog in. Wat maken we er een potje van, met al die open deuren in de auto! Dit was de laatste keer, gelukkig!
Op de camping aangekomen begon het er serieus dreigend uit te zien, en voor het eerst in de vakantie zetten we de luifel op. Hiko kreeg meteen het idee dat de hemel op zijn kop zou vallen en kroop met hangende staart zijn bench in. Daar ging het wel weer. Gekke hond!
Onder de luifel maakten we een pasta di mamma met tonijn en ui en pesto rosso terwijl de regen gezellig op het dak tikte en we af en toe moesten hozen als er een te groot meer zich vormde in de luifel.
Toen alles op was verdween de regen even snel als dat hij op kwam zetten. We deden de afwas en haalden water. Har nam een douche en ik stuurde Lilian een sms’je om te peilen wat het weer zou gaan doen.
Het zou iets wisselvalliger worden, maar niets om dramatisch over te doen. We besloten te verkassen naar een boerencamping bij Hopfen am See, iets boven Füssen.