Laat weg en noodweer

Wat een chaotische ochtend… We moesten nog veel inpakken,en vertrokken veel later dan gepland om 12.10 uur. Ook moesten we de poezen naar Hengelo brengen, waar mijn vader en Ankie zich over hen ontfermen. Het is altijd een heel concert in de auto. Snorri zit dan in haar draagmand bij Hiko in de bench en Nille bij mijn voeten gepropt vanwege haar korte lontje naar de andere dieren toe. “Wrau wrau”, klonk het uit de spelonken van Nilles wezen, en het antwoord van Snorri was: “Miii”. Ik moet dan altijd aan Rossini denken. Hij schreef op latere leeftijd veel stukken voor piano en zang (veel parodieën), die gebundeld werden in twaalf albums met de fraaie titel: Péchés de vieillesse, Ouderdomszonden, een ironische titel die Rossini er zelf aan gaf. Pas in 1950 werden zij voor het eerst gepubliceerd. Het Kattenduet met uitsluitend gemauw (door twee zangeressen en piano) als tekst, is een van deze “zonden van de oude dag”. De originele titel van dat “kattengejank” luidt: “Duetto buffo di due gatti”. Het is geen volkomen getrouwe weergave, maar een gestileerde imitatie als een klassiek muziekstuk, maar uitermate grappig en herkenbaar, vooral in het voorjaar of onderweg in de auto!
Om half drie verlieten we Hengelo en de reis verliep verder vlot. Bij Hamburg zijn we altijd voorbereid op file, maar een andere bui zagen we hangen. Harry zag hem het eerst in zijn spiegel. Een donkergrijze lucht die weinig goeds voorspelde kwam sneller dan wij reden naar het noorden. Dat voorspelde niet veel goeds, aangezien we de tent wilden opzetten. We waren al laat en morgen gaat de boot vroeg in de middag. We moesten dan wel in Noord Denemarken zijn, anders halen we hem nooit! In de auto was het droog en langzaam haalde de onweersbui ons in. Bij Flensburg hadden we al een kwartier in de gutsende regen gereden en we besloten een Gaststätte of pensionnetje te zoeken. Het centrum van Flensburg ligt in een kom en die was behoorlijk aan het vollopen. De Flensburger Förde had er zijn handen aan vol om al dit water af te voeren naar de zee. De weg leek wel een rivier en het leek wel nacht, zo donker was het!
Bij een backpackershotel was een mevrouw zeer bereid om ons te helpen hoewel ze zelf volgeboekt zat. Na een aantal telefoontjes had ze een plekje voor ons geregeld, alleen moesten we een klein stukje terugrijden. Nee, niet Flensburg in, want in de stad staat nu de boel blank!
We vonden onze kamer in het plaatsje Torp, iets onder Flensburg en hebben daar heerlijk gewandeld in de regen, gedoucht en geslapen.