Haast, elanden en vliegtuigen

Harry had een wens: hij wilde graag de poolcirkel halen. Hij kreeg er een enorme motivatie om op te schieten van. Om half 10 verlieten we de camping met droge tent door de wind. We draaiden de E 18 op richting Oslo en meteen voelde Harry zich helemaal thuis. Het was de ene opbreking na de andere wegwerkzaamheid. Het leek verdorie Utrecht wel. Noren kunnen over het algemeen best lekker doorrijden, maar vandaag leek het alsof alle oudjes van het zuiden een complot tegen Harry’s opschietdrang hadden gesmeed. Hij wond zich op alsof hij in Nederland reed, en uiteindelijk bereikten we een camping bij Jessheim, die we vorig jaar ook al gevonden hadden. Toen was het een plekje in de beschaving nadat we in de wildernis hadden gestaan, nu een plekje om lekker op te schieten richting noorden.
Mijn kick van de dag: toen ik de honden uitliet, zagen de honden en ik een eland in het bos! We stonden allemaal doodstil en staarden elkaar even aan. Toen draaide de eland zich weg en ging er in een slow motiondraf vandoor. Wauw! Zelfs de honden hielden hun adem in…
Harry had een hele andere kick: de camping ligt onder de aanvliegroute van vliegveld Gardermoen boven Oslo. Hij keek de hele tijd naar boven, want het was druk met uitgaande en binnenkomende vliegtuigen.
Ons menu vanavond bestond uit tomatensoep uit een pakje met pesto, geitenkaas, verse tomaat en ui wat opgeleukt met brood er bij.
’s Avonds ging Harry toch even mee met de honden in het bos. Jawel: ze waren nu met zijn tweeën! Prachtig, en leuk voor Har dat hij ze ook kon zien!