Van haast naar rust

Har had de sokken er in. De poolcirkel, daar moest hij heen. De ontspanning (waar een vakantie toch voor is, zou je zeggen...) was ver te zoeken en hij kroop achter het stuur en reed maar door. Nee, ontbijten deden we wel in de auto (...).
We reden over de E6 naar het noorden richting Trondheim via het Gudbrandsdal. Dat is een iets langere maar veel mooiere weg dan door Österdalene. Die laatst genoemde is een weg en dan rijd je de hele tijd door een heel groot bos. Er komt geen einde aan. Nu is dat voor een Nederlander absoluut een aparte ervaring, zo’n bos waar geen eind aan komt, maar het wordt toch saai op den duur. Langs de E6 hadden ze veel camera’s neergezet. Blijbaar wordt hier veel te hard gereden. Het is ook de grote weg van Oslo naar Trondheim, ook al is hij grotendeels tweebaans. Wat een verschil met de weg van Amsterdam naar Den Haag!
Aan het Mjösameer vonden we een mooi plekje waar we misschien ooit gebruik van maken als wild kampeerplekje. We hadden zicht op de Olympische springschansen van Lillehammer. Eerst gingen we echter nog verder naar het noorden. Harry wilde nog steeds de poolcirkel halen en dus werd er niet geneuzeld onderweg! Een eerder wild plekje in de buurt van Oppdal vond Harry te hoog en te koud. Hij reed nog een stukje verder en daar vonden we een camping dicht langs de weg. Daar streken we neer. Harry was moe. We zetten de tent op en toen tikte ik Har eens op de schouder. Ik vroeg hoe het met zijn vakantiegevoel was, en naar eerlijkheid antwoordde hij dat hij moe was. Begrijpelijk, na al dat rijden. Het was tijd voor een `Hallo, waar zijn we nou eigenlijk mee bezig?`-moment. We besloten dat we de poolcirkel lieten voor wat hij was en dat we nu vakantie zouden nemen. Hèhè… eindelijk rust!
Er was nu een klein probleem: Je kon hier geen honden uitlaten, behalve langs de E6. Dat wilde Harry niet (ik ook niet, maar kreeg niet eens de lengte daar aan te denken! :)). Har bracht ons allemaal naar een grintweggetje waar we lekker konden lopen en hij liep zelf ook mee. We nemen het er van, omdat de honden vanavond een `ziekenfondsrondje` zouden krijgen. Het was natuurlijk onzin om voor elk wandelingetje de auto te pakken.
Terug bij de tent maakten we een pasta ai funghi met pesto, ui en tonijn. We hadden zicht op een kabbelend beekje en de wilgenroosjes kleurden mooi paars. Mmmmm… de vakantie was nu echt begonnen!