Vroeg op, strand en snelle overtocht

Om 4 uur ging de wekker. We zouden immers wegrijden om 5 uur, en er moest nog wel iets gebeuren voor we zo ver waren. Koffie en thee had ik gisterenavond al gezet met ons campinggasje op de badkamer (daar was geen brandmelder en op de slaapafdeling wel!) en stap 1 was koffie aan Harry geven, zodat hij bij zijn positieven kon komen. Op vakantie gaat dat beter dan wanneer hij naar zijn werk moet, da’s altijd wel opvallend!
Stap 2 waren een heleboel stappen tegelijk, want de honden moesten uit. Het was doodstil op straat, en alles was nog erg nat. Het blijft grappig met Akita’s… Als ze lopen staan de oren op vijf voor één, maar als ze een poot in een plas water zetten is de orenstand meteen kwart voor drie! Het ziet er heel komisch uit!
Alle spullen stilletjes de auto in geladen, honden gevoerd en gelaafd en om 5 uur reden we weg. Keurig volgens planning! Soms kunnen we het best, hoor!
Omdat het zo vroeg was en niemand op de weg schoten we flink op. Om 10 uur stond de auto op het strand van de jammerbocht bij Lökken in noord Denemarken. Van vorig jaar wisten we dat je daar met de auto het strand op mag (sterker nog: het strand heeft een heus wegnummer!) en dat vind Harry ongelooflijk kicken. Het is nog verantwoord ook, want het zand is vlak en hard, dus je hoeft er niet door de plaatselijke boer met een tractor en lier uitgehaald te worden. We hebben een stukje met de honden ook over het strand gelopen en beweging in combinatie zorgde er voor dat we ook voor het baasje een bosje moesten opzoeken. Gelukkig vonden we een bosje zonder hek er omheen (wat een mazzel… In Denemarken heerst net zo’n hekjescultuur als in Nederland, dus valt het niet mee om jezelf uit te laten op een discrete manier!).
We haalden de boot met gemak, en maakten ons klaar voor een brunch op het dek. Harry had zich verheugd op de snelle boot en aan boord bleek dat de picknicktafels van de oude boot niet waren overgeplaatst. Het was dus een beetje schipperen, maar schrijlings op de houten bank ging het wel. Met lekkere gerookte forel en sla van de Lidl en vers brood van de bakker in Hirtshals maakten we het ons gemakkelijk. Om half 4 kwamen we aan in Kristiansand. Bij de douane was een dienstklopper die alle papieren moest zien inclusief het A4tje van de testuitslag van de bloedtest. Ik kon alles aantonen, maar toch werd ik van zo iemand iets nerveus. Hij zal maar iets vinden wat niet klopt… (kan me haast niet voorstellen, maar met dienstkloppers weet je maar nooit!).
In Mandal, een van de witte stadjes aan de Noorse Zuidkust was een schaaldierenfestival. Straten waren afgesloten en het was gezellig druk, voor Noorse begrippen.
We vonden de zuidelijkste camping van Noorwegen bij Lindesnes. Hij leek erg vol, maar op een helling met prachtig uitzicht over zee was precies een plekje waar we onze tent konden opzetten. Mooi, hier kon geen caravan ons uitzicht bederven, want die zou het op de helling toch niet redden! Met de zeelucht in de neus maakten we spinazierijst met courgette uit Irma’s tuin, en een blikje zalm er doorheen. Mmmm!
’s Avonds liepen we de honden uit en raakten aan de praat met een Noor bij een haventje. Tora sjanste met de man en hij vroeg hoe ze heette. Tora is wel een hele echte gewone Noorse meisjesnaam en hij schoot in de lach. Hij vroeg of ik uit Vestfold kwam (“E du fra Vestfold?”, in mooi zangerig zuid Noors). Klopt een beetje… Omdat ik daar een jaar heb gewoond klink ik inderdaad Vestfolds voor Noren. Met rode wangen van het compliment liepen we weer richting tent. Harry grijnsde. Ja… hier zeggen ze dat zijn vrouw met een Nederlander is getrouwd. Zo zie je maar weer hoe het kan lopen!