Wild kamperen met vuurtje

We begonnen de dag rustig met een ontbijtje. Het was stralend weer en we namen het er even van. De haast hadden we nu achter ons gelaten en dat was heerlijk. In alle rust pakten we de tent in, namen een douche en reden richting Orkanger. Het was een mooi dal, en we kochten bij een boerderij een zak met hout, want nu werd het hoog tijd voor een wild plekje. De dagelijkse douche hadden we al gehad, we hadden water voor ruim een dag bij ons, en nu ook hout voor een vuurtje. Een bordje wees ons naar Kong Òysteins havn, waar in de vikingtijd een belangrijke haven was geweest, op gezag van koning Òystein hier aangelegd. Nu graasden er 3 paarden en was er een weldadige rust. Slechts een klein muurtje herinnerde aan de vroegere bedrijvigheid op deze plek.
Een pontje bracht ons naar de overkant en na wat zoeken vonden we ons wilde plekje aan het Storvatnet, een zoetwatermeer. We zetten de tent op, voelden aan welke kant ons hoofd moest liggen en maakten de bedden op. Harry maakte de vuurplek klaar terwijl ik de honden uitliet langs de heel rustige weg. Noren zijn erg bedacht op beesten op de weg en zeker op rustige afgelegen weggetjes krijg je als wandelaar enorm veel ruimte. Nadat de honden gevoerd waren zag ik het mooie cirkeltje stenen die Harry had klaargelegd voor ons avondprogramma. Ik ging op een steen zitten en bouwde tussen mijn benen een mooi piramidevormig bouwsel van proppen krant, twijgjes, dunne houtjes en dikkere houtjes. Zo, dat zag er mooi uit. Nog een lucifer er bij en de kachel was aan!. Hmmm… probleempje… hoe kwam ik overeind? Ik zat daar en kon mijn benen niet bij elkaar zetten, want dan zou de piramide instorten, en wijdbeens opstaan zonder dat het een en ander uit de kom zou schieten zou ook niet lukken. Harry bracht redding en hees me overeind na eerst even lachend mij gadegeslagen te hebben.
Onze magen begonnen zich intussen te melden. Ik deed het gasje aan om de rode kool met appel en worst op te warmen maar na enig gepruttel gaf die de geest. De gastank was leeg. Gelukkig hebben we in zo´n geval altijd nog de primus, dus we hadden toch nog een warme maaltijd! In het decor van een ondergaande zon, meer met bootje en heuvels zaten we te genieten van het vuurtje. Tora deed het prima, want als winterkind had ze bij de fokker de kachel al zien branden. Volleerd draaide ze af en toe om een andere kant van haar lichaam op te warmen. Ja, dit is vakantie!