Je bent een rund als je met haast stunt...

’s Morgens braken we op, wensten de Belgen nog een fijne tijd in Noorwegen en vertrokken naar Lysebotn. De hevigste haarspeldbochtenweg van Scandinavië is zonder meer de Lysebotnvegen: 27 bochten in 8 km om 900 m hoger te komen, aangelegd voor een waterkrachtcentrale. Er wordt afgeraden om deze weg met een caravan te rijden. Har zag het al helemaal voor zich: “Harm uit de Achterhoek en Jan uit Roelofarendsveen komen vanuit tegengestelde rijrichting elkaar tegen op deze weg, allebei al met een poep in de broek. En dat moet elkaar dan passeren. Het zal een lange dag worden…” Ik zag Anders uit Randers (DK) met zijn lange rood-witte caravan met Deense vlag en auto met te lichte motor voor deze caravan er na een half uurtje manoeuvreren er ook nog bijkomen. Het hoeft geen betoog dat we de grootste lol met deze gedachten hadden.
Vanaf de Öygardstöl hadden we prachtig uitzicht over de fjord, die ik al een paar jaar op de planning had staan vanwege twee grote natuurlijke bezienswaardigheden: de Kjeragbolten en de Preekstoel.
Kjerag is met 1084 de hoogste top in de Lysefjorden. Deze berg is het meest beroemd om het ronde rotsblok wat vast hangt in een rotsspleet. De legende gaat dat het rotsblok een trol is die versteende toen er licht op viel. De wandeltocht naar dit punt is een zware tocht over meerdere bergruggen en een hoogteverschil van 570 meter. De afstand heen en terug is ca. 10 km maar je moet er zeker 5 tot 6 uur voor rekenen.
Springen met een parachute gebeurt meestal vanuit een vliegtuig of helikopter. Maar ook zonder vliegtuig kun je springen, dit heet BASE-jumpen. B.A.S.E. is een acroniem dat staat voor Building, Antenna, Span en Earth. Deze afkorting staat voor de objecten waar het meest vanaf wordt gesprongen. Het woord als geheel heeft ook de betekenis "basis", aangezien het springen van een basis, niet vanuit een vliegtuig, centraal staat in deze sport.
De springer heeft geen reserveparachute als de hoofdparachute mocht weigeren. Het kan ook nog gebeuren dat er een "off-heading opening" optreedt, dat wil zeggen dat de parachute zich opent in de richting van het object waarvan afgesprongen wordt. De parachutespringer moet dan uiterst snel reageren om niet tegen het object aan te vliegen. Base jumping valt daarom onder de risicosporten, maar het gevaar is alleen voor de BASE-jumper zelf. In de meeste landen is er geen wetgeving voor BASE-jumpen en is het dan ook niet verboden, uitgezonderd in sommige nationale parken. BASE-jumpers hebben overigens als motto "laat niets achter behalve voetstappen - neem niets mee behalve foto's". Daar kan menig mens nog een hoop van leren! Vanaf de Kjeragrots wordt veel gesprongen en BASE-jumpers zie je regelmatig op de camping landen in Lysebotn.
In Lysebotn was de camping zonder caravans(!) en veel kleine lichte tentjes van de BASEjumpers. Daar zetten we onze tent op, lieten het beddengoed luchten en namen een douche. Bij de douche keek ik vluchtig op een vertrektijdentabel van de boot en om half vier vertrok hij. Hals over kop liepen we tegen half vier naar de boot die een sightseeing tour door de fjord liet zien. Omdat we overhaast vertrokken hadden we niets bij ons behalve wat we aan hadden en ik mijn portemonnee en de honden. We kwamen aanlopen en konden meteen door de boot op. Omdat we honden hadden werden we meteen doorgestuurd naar boven, en mochten niet in de comfortabele binnenruimte zitten. “Mooi”, dachten we, met een perfecte positie voor een mooie fotoreportage in gedachten. De boot zette er flink de sokken in en de wind was best fris. Tora’s oren wapperden alle kanten op, en dat was een grappig gezicht. We zochten beschutting achter de stuurhut en er kwam alsmaar niemand om ons een kaartje te laten kopen. Ach, dat regel ik op de terugweg wel, dacht ik.
De naam Lysefjorden betekent lichtfjord, waarschijnlijk door de lichte granieten stenen langs de fjord. De fjord is ongeveer 42 km lang en op het diepste punt 500 meter diep. De Lysefjord werd gevormd aan het eind van de laatste ijstijd, toen de gletsjers smolten.
Kenmerkend voor fjorden zijn bergachtige kusten met diepe insnijdingen en steile hellingen, die zich ook onder water voortzetten. De fjorden zijn vaak in U-vormige dalen, ontstaan door de uitschuring van landijs tijdens de ijstijden (trogdalen). Destijds was Scandinavië met een zeer dik pakket landijs en gletsjers bedekt. Geregeld komt het voor dat een fjorden aan de monding minder diep is dan verder landinwaarts. Dit wordt veroorzaakt door de morene die de gletsjer achterliet bij zijn terugtrekking. Deze verhoging, in het Noors een fjordterskel (fjorddrempel of -dorpel) genoemd, zorgt ervoor dat het water in een fjord zich rustiger gedraagt dan de (open) zee erbuiten. Hierdoor zijn veel fjorden natuurlijke havens. Een gevolg van deze fjorddorpel is dat de verversing van water wordt belemmerd, waardoor verontreinigd water lang in een fjord kan blijven; een ander gevolg is dat het water in een fjord in de zomer, als er veel regenwater wordt afgevoerd, aan de oppervlakte meestal zoet is, terwijl het op grotere diepte zout is. In de winter is het water overal vrij uniform zout.
We vaarden langs de Preikestolen of Prekestolen (letterlijk: de Preekstoel). Het is een uitstekend rotsblok, dat 604 meter boven de Lysefjord uitsteekt. De rots meet ongeveer 25 bij 25 meter en is zo goed als egaal. Door het spectaculaire uitzicht over fjorden en bergen is het een zeer bekende bezienswaardigheid in het westen van Noorwegen De bovenkant van de rots bereik je na een stevige wandeltocht van zo’n 2 uur, en dan moet je nog terug. Een deel van de wandeling gaat over een smal paadje vlak langs de afgrond en is niet geschikt voor hoogtevreeslijders. Jaarlijks maken ongeveer 100.000 mensen die wandeling, maar wij dus niet. Vier uur lopen is voor Har niet zo’n lekker vooruitzicht en als hij dan nog twee keer vlak langs een afgrond moet is zijn dag echt verknald.
De Preikestolen is niet omheind door hekken. Als je een hek er omheen zet is het unieke er af. Ook is het ondoenlijk omdat je je in een gebied begeeft waar om elke hoek zich een gevaarlijke situatie kan voordoen. Gelukkig is er voor zo ver bekend nog nooit iemand van afgevallen. Vanaf de boot bekeek Har het rotsblok en zag een barst. “Eens gaat ie er af en ik weet zeker dat er dan mensen meegaan”, zei hij. De tijd zal het leren…
In Forsand gingen veel mensen van boord, en we gingen nog één stop verder naar het keerpunt Lauvvik. Het heeft een naam, maar er is daar niets behalve een boothuis, een schuilplek voor de regen en een weg. Eindpunt!
Eindpunt??? We gaan toch terug? Niets van dat al, we moesten van boord en morgenochtend om half zes waren we de eersten. Dan ging de boot pas terug. Oeps!!!
Daar stonden we in het niets. Er ging nog een pont naar de overkant en daar gingen wqe op om eens te overdenken wat we het beste konden doen. Har kwam met de optie om een auto te huren, maar die viel af na mijn vraag of hij zijn rijbewijs mee had. Nee dus… Dan maar van boord en gaan lopen. Een jongen op de pont had gezegd dat er een camping was, en wie weet konden we daar een hut huren. Na een kilometer lopen kwamen we inderdaad bij de hutten aan. Je kon aanbellen en door een interkom kregen we te horen dat ze vol zaten. Ik vertelde nog dat we moet niets hier stonden en of ze niet een heel klein hokje voor ons hadden, maar helaas… Verslagen keken we elkaar aan. Wat moesten we nu? Har had al visioenen over slapen in een hooiberg, maar met mijn astma moet ik daar niet aan denken…
Blijkbaar drong het iets later door tot de vrouw van de interkom dat we geen doorsnee vragers om onderdak waren. Ze kwam kijken en probeerde ons te helpen door in de buurt te bellen en rond te vragen of er ergens nog een plekje was voor twee mensen en twee honden. Niet te geloven, maar alles zat vol!
Wat nu? Uiteindelijk kwam ze met een voorstel om haar schoonvader in te schakelen. Hij zat nog met zijn boot op de fjord, maar zou zo komen. Hij zou ons thuis kunnen brengen voor de prijs van een hotelovernachting met taxirit er naar toe. Nu zaten we wel in een erg toeristische streek met dito prijzen, maar wat moesten we? Voor die 300 euro waren we wel uit de brand geholpen. We stemden toe en zo geschiedde… We hadden door overhaast te handelen (niet goed genoeg kijken en wel vlug de boot op) ons in de nesten gewerkt, dus vooruit maar…
Zo kregen we een privé-taxi over het water naar de tent terug. Ze had nog koffie mee en zelfgebakken Noorse broodjes met kaneel en kardemom. We kregen precies te horen welk huis leeg stond en wie zijn huis had geverfd. Zo’n anderhalf uur later stonden we weer aan wal. We rekenden af en zwaaiden ze uit. We waren weer bij de tent en rijbewijs en paspoort en trui en bed en… ALLES!
Poeh… dat was goed afgelopen! Het was weer een groot leermoment, zullen we maar zeggen. En… haastige spoed is zelden goed. Zo sloten we met deze oude wijsheden opgelucht de dag af en lieten de honden uit. Ook zij waren moe van alle indrukken (en gestreste baasjes…) Dankbaar lieten we ons in ons bedje glijden. Har was zo vertrokken, maar ik lag nog best even na te woelen…