Korte lontjes

De dag begon stralend. We sliepen uit tot half negen en ik stond op en liet de honden uit. We kwamen een vrouw tegen die op het zelfde smalle paadje haar teckel uitliet en uitgebreid tegen haar hondje zei: ”Ååååå, så fine de er…!” (“Ooooo, wat zijn ze mooi!”) Teckeltjelief had er zo haar eigen opvattingen over en viel flink uit naar de Japjes, met grommen, blaffen en tanden en kiezen laten zien en zo. Ik zette de akita’s met de ruggen naar de teckel toe zodat de kleine blafferd kon passeren. Bij de tent aangekomen bleek dat Har een koppijndag had. Ik gaf hem een bak koffie in zijn hand en verzorgde de honden verder.
Onze Nederlandse buurvrouw van de camping had net verteld dat ze onder de antibiotica zat vanwege een hondenbeet van een labrador (ze kreeg de hap die bedoeld was voor een bal die ze vast had…) toen er wat hommeles ontstond over een buffelhuidkluif. Tora wilde er eentje pakken, Hiko eiste hem op en Tora protesteerde. Ze vlogen elkaar aan terwijl ze allebei aangelijnd waren; een zeer ongelukkige combi. Ik greep in en Tora beet Hiko maar mijn duim zat er tussen. Natuurlijk was het mijn eigen schuld, en ik waarschuw altijd dat je uit moet kijken als je tussenbeide komt in een hondengevecht… Het bloedde behoorlijk, dus snel een drukverbandje aangelegd. Mijn tetanusinjectie was gelukkig nog werkzaam, dus eerst maar aankijken hoe het zal gaan. Huisartsen geven snel antibiotica bij een beet in de hand, maar als het niet nodig is dan liever niet, natuurlijk. Toch was ik behoorlijk van mijn padje hierdoor. Het is stom natuurlijk, maar shit happens…
Uiteindelijk hebben we opgebroken en het plan was om richting Evje in het Setesdal te rijden. We lunchten nog op de veranda van een hut op de camping onder een grijze en dreigende hemel en de overkapping van het dak van de hut. Onderweg bleek dat Har doodmoe was. Niet gek natuurlijk als je nog niet helemaal hersteld bent van een luchtweginfectie en dan 1000 km hebt moeten rijden. Na even stoppen beweerde hij dat het wel ging. Ik keek hem aan en taxeerde dat dat met zo’n koppie niet echt te combineren was. Er viel door koppijn en vermoeidheid niets zinnigs te zeggen, en ik kon het toch niet meer goed doen. Ik loodste hem naar de dichtstbijzijnde camping en we zetten daar de tent op. Ik zag het niet zitten om hem nu nog achter het stuur te hebben. Eerst rust en mens worden, en dan zien we wel verder.
Toen de tent stond knapte Harry zienderogen op, en achteraf zag hij in dat dit het beste was, gelukkig! Nu Har zijn humeur steeds zonniger werd, werd de hemel steeds zwarter. Er kwam een flinke onweersbui onze kant op, en snel zetten we de luifel op van de auto. Ik liet nu het nog droog was de honden gauw uit en hoorde de donder steeds dichterbij komen. We zitten hier rond de langste dag en het zou niet donker worden, en nu dit? Het werd echt best donker en de avond begon nog maar net… Uiteindelijk hebben we een paar spatjes regen gehad. De bui dreef over. Harry las de piloot en vliegtuig en liep nog een stuk mee met de honden.
’s Avonds aten we pasta met ui, tomaat, champignons en tonijn en ontdekten dat we geen knoflook bij ons hadden. Op de boodschappenlijst! Na afwas en rondje met de hondjes werd het maar niet donker. Om kwart over 11 (23.15 uur!) was het nog zo licht dat ik op de kaart een route kon plannen en zien! De zon ging prachtig onder, en nu nog een goede nacht slapen. Morgen is er weer een dag die we uitgerust en met open armen tegemoet gaan!