No entrance

Op mijn oude kaart stond een weggetje met mooi uitzichtpunt. Die weg leidde over de berg waar we gisteren doorheen reden via een tunnel. Ik was nieuwsgierig naar het uitzichtpunt, en Harry zag dat er precies bij het inrij-punt op de weg een stuk uit de vangrail was. Het stuk vangrail lag op de grond er naast, dus het was vast niet de bedoeling dat we die weg nog opreden. Je kon duidelijk zien dat er geen onderhoud meer werd gedaan aan de weg, maar een verbodsbord was (nog?) niet geplaatst. Welke gek komt er nu op het idee om hier te gaan rijden? Nou… wij dus! Stenen lagen op de weg, en een stuk weg was zelfs weggeslagen. In een haarspeldbocht was een steenlawine naar beneden gekomen. Har schatte het in en zag dat hij er langs kon. De schapen schrokken van de aanwezigheid van een auto en renden weg. De honden werden er helemaal opgewonden van. Toch... het was het waard: het uitzicht was inderdaad prachtig! Helemaal boven aangekomen was een slagboom. Har moest draaien en dat deed hij prima. Het was geen straf om de zelfde weg terug te nemen en slalom rijdend langs de rotsbrokken die naar beneden waren gevallen reden we terug naar de legale weg. Nu konden we dan echt op weg naar Stavanger.
We waren al een tijdje aan het rommelen met de autoluifel. Op de bestelauto schroeft Har 3 stukken schroefdraad in een rail in het dak en daar past precies een lat op met 3 gaten op de juiste plek. Over de lat heen is de luifel geschoven en lat + doek wordt met een paar vleugelmoeren aan het schroefdraad bevestigd. Nu nog 2 tentstokken en scheerlijnen en… voilá! Daar staat de luifel. Zo niet al sinds 3 dagen. Harry stond toen ’s morgens als een soort vaandelzwaaier met de lat + doek in een poging alle druppels er af te krijgen. De lat kon daar niet goed tegen en brak. Die avond heb ik er een vrouwelijke reparatie op losgelaten: pleisters en een spalkje van tandenstokers en die had het nèt gehouden tot nu toe dankzij het milde weer, maar nu moest er echt een nieuwe lat (op zijn Haags: “Hâhtje”) komen.
Op weg naar Stavanger kwamen we in Ålgård een bouwmarkt tegen en daar gingen we naar binnen. Nu spreek ik een aardig mondje Noors, maar terminologie over gereedschap en zo zat nooit zo in mijn Noorse woordenboek, kwam ik achter. Een man vroeg of hij ons kon helpen en toen liet ik hem de vleugellamme lat zien. Ik verontschuldigde me voor de reparatie die er aan gedaan was, legde uit waar de lat voor diende en hij kwam al snel met een prachtige lat aan. Keurig zaagde hij de lat op maat. Nu restte ons nog 3 kleine problemen met een doorsnee van 6 mm: de gaatjes die de lat om de staafjes schroefdraad konden laten vallen… Ik legde uit dat we geen euh… (ik deed met mijn hand een boor na met geluidseffect er bij) “Drill!”, riep de man uit. Precies! We hadden geen “drill” bij ons en moesten 3 gaatjes hebben. Kon hij ons alsjeblieft helpen? Nou, dat kon. Met een demoboor uit de winkel heeft hij keurig 3 gaten geboord en intens gelukkig verlieten wij met een nieuwe lat mèt gaatjes de winkel. Dat was mooi gelukt! Har dacht al: als ze hier door bergen gaten boren, dan moeten drie gaatjes in een "hâhtje" ook wel lukken.
In Stavanger vonden we een parkeergarage waar we de auto met honden lekker in de schaduw, compleet met frisse wind die er door heen waaide konden neerzetten. We liepen eerst rond en gingen bootjes kijken in de haven. Ook zagen we een stukje van het oude stadsdeel met de fraaie witte huisjes van de vissers vroeger. Deze pittoreske visserswijk uit de 18de eeuw is een must bij je bezoek aan Stavanger. De 173 witgeschilderde houten huisjes worden vandaag nog altijd bewoond. Met uitzondering van kunstgalerieën en handwerkboetiekjes wordt commercie geweerd in dit deel van de stad. Midden in Gamle Stavanger ligt het Hermetikk- of Visconservenmuseum, het enige in de wereld. Hier kom je alle geheimen van het inblikken van vis – aanschouwelijk - te weten. Ooit telde Stavanger maar liefst 72 conservenfabrieken. De laatste ging dicht in 1982, het jaar dat het museum openging.
De stad dankt zijn bestaan aan de oprichting van een bisdom in het begin van de twaalfde eeuw. Als oorsprong van Stavanger wordt het jaartal 1125 aangehouden. De eerste bisschop begon toen met de bouw van de kathedraal, de oudste stenen kerk in Noorwegen. Overigens wordt aangenomen dat Stavanger ook voor die tijd al als centrum fungeerde voor de regio.
Hoewel Stavanger in 1425 stadsrechten verkreeg bleef het een betrekkelijk bescheiden plaats. Rond 1600 had de stad nog minder dan 1000 inwoners. In de zeventiende eeuw werd Stavanger tot tweemaal toe getroffen door grote branden.
De keuze voor Stavanger als centrum voor de olie-industrie betekende dat dit tegenwoordig de belangrijkste economische sector is. Noorwegen behoort tot de grootste olie-producenten ter wereld. Statoil Hydro, het gedeeltelijk geprivatiseerde Noorse staatsbedrijf, heeft zijn hoofdkantoor in de stad. Ook de meeste buitenlandse oliebedrijven hebben hun Noorse vestiging in Stavanger. De bevoorrading voor de booreilanden op de Noordzee zorgt ook voor flink wat werkgelegenheid.
Het Norsk Oljemuseum laat het moderne gezicht van Stavanger zien. Het begon allemaal met de ontdekking van aardolie in de Noordzee in 1969. Het veld Ekofisk zou nog olie kunnen leveren tot in 2050. De exploitatie van de Noorse olievelden gebeurt vandaag overwegend door Amerikaanse bedrijven. Het museumgebouw vormt ook een bezienswaardigheid op zich. In de architectuur zie je het rotsgebergte, het kustlandschap en de booreilanden weerspiegeld.
Nu werd het tijd voor een boottocht met de honden. Ik kocht een kaartje voor Har en mij, en heb wel twee keer gevraagd of de boot echt wel terugging naar Stavanger. Ik wilde niet nog een keer mijn kop aan de zelfde steen stoten, nietwaar?
Op de boot gingen we weer boven op het dek zitten. Er was een hekje met bordje “no entrance”. Brave Hiko ging er niet door, maar Har had Tora vast en Aagje moest natuurlijk even kijken wat er achter dat hekje was. Har schrok toen hij zag dat ze al een stuk gevorderd was op haar ontdekkingstocht. Zucht... meiden...!
Het was een mooie tocht. De boot had er flink de sokken in tot Harry’s vreugde en de baai bij Stavanger bleek zeer druk bevaren te worden door pontjes. Aan de landkant zag je de bergen en veel begroeiing, aan de zeekant lage rotsen die uit zee oprezen met steeds lagere vegetatie. In Judaberg moesten we overstappen en het ging allemaal vlekkeloos, gelukkig! Het ging inderdaad goed en we kwamen weer op tijd in Stavanger aan. De honden kregen eten en drinken bij de auto, we namen zelf ook een slok en daar gingen we weer richting tent. Nog even getankt op de terugweg en ’s avonds een heerlijke pasta met salami, ui, paprika en champignons gemaakt.
’s Avonds kreeg Har de kriebels. Hij was benieuwd hoe het er in het doodlopende dal uitzag. We klommen dus weer in de auto en reden een mooie weg het dal in. De weg eindigde in een parkeerplaats met een steil wandelpad naar boven naar een waterval. Het was drie kwartier lopen, maar de moeite waard zei de Duitser, die net weer beneden was. Har paste er voor. We lieten de honden lekker rondscharrelen en badderen in de rivier. Toen was het echt bedtijd!