Het wad, het strand en orde op zaken.

De dag begon voor mij met een dijkwandeling, tenminste dat was de planning... Op de kaart had ik gezien dat er achter de dijk een fietspad loopt en van daaruit heb je een prachtig zicht over het wad. Bij de dijk aangekomen was daar echter het bordje “verboden voor honden”. De reden was duidelijk: de dijk deed dienst als schapenwei, maar de schapen waren ver weg. Heel eventjes kon ik dan toch wel kijken naar het uitzicht op de dijk… Dat kon, en het was vloed. Het wad zag ik dus ook niet. Wel was een hele kolonie Noordse sterns daar neergestreken. Het rondje was korter dan gepland, maar ook wel goed zo voor Hiekjes knie. Die hield het prima tot nu toe, maar dat moet wel zo blijven, natuurlijk! Veel vroeger dan Irma verwachtte was ik al terug en maakte nu eens voor haar het ontbijt klaar. Daarna deden we een klein bakkie bij onze gastvrouw en vergezelden haar naar de kerk. In een zaaltje bij de manege kwamen daar mensen bij elkaar en iedereen deed om de beurt de dienst. Daardoor is het intiem en heel persoonlijk. Zoals de vrouw die de dienst deed al zei:”Op Terschelling is alles anders”. Er was een warme en gezellige sfeer en na de dienst was er koffie.
Onze gastvrouw vertrok naar de wal en legde nog even uit hoeveel voer de kippen morgen moesten hebben. We benijdden haar niet, om in die wind en regenbuien de overtocht te maken.
Ze gaf ons nog de tip om naar Oosterend te gaan. Vanaf boerderij de Wierschuur, die aan de andere kant van de dijk ligt heb je een prachtig zicht over het wad
We volgden haar richting West en kochten een heerlijk vers harinkje. Eerst gingen we nog even naar het strand van West aan Zee. Met de honden liep ik nog een rondje, terwijl Irma tegen de duinen aan een gezichtsbehandeling kreeg van moeder natuur. Daarna reden we naar Oosterend waar we met zicht over het wad in mooi avondlicht een stukje over het wad liepen en daarna op een bankje de haring verorberden. We stelden vast dat we hier zo’n beetje dagelijks haring aten, maar ze zijn hier ook zo lekker vers!
We zaten ten oosten van Oosterend op het buitendijkse cultuurland de Grië. Delen van de graslandpercelen zijn omringd door elzensingels. Andere graslanden worden echter incidenteel door zeewater overspoeld en hebben een zoutminnende vegetatie. Op de Grië liggen vier eendenkooien, de Takkenkooi, de Jan Willemskooi, de Horrekooi en de Rimkeskooi. De Takkenkooi is aangelegd in de zeventiende eeuw, de overige drie in de negentiende eeuw. De vier kooien zijn apart bedijkt, om schade door zeewater te voorkomen. Oorspronkelijk waren de kooien alleen aan de noordzijde met bos beplant. Het zuiden van de kooi bleef onbeplant om eenden vanaf het wad de lokken. In de kooien werd vroeger vooral Smient, Pijlstaart en Wintertaling gevangen. Tegenwoordig is alleen de Rimkeskooi nog in bedrijf. Op de Grië staat ook de Wierschuur, een schuur waarin vroeger het op de waddenzee gemaaide Groot zeegras werd gedroogd. Dit zeegras werd gebruikt als vulling van kussens en matrassen.
We aten witte bonen in tomatensaus met een kipschnitzel en zagen dat bij de inkopen voor de vakantie onze oven groter waren geweest dan onze maag. Ook vielen de prijzen in de supermarkt reuze mee, dus de volgende keer scheelt dat weer bagage.
Tora had de hele week al een kort lontje. Hiko moest het dan ontgelden en probeert al maanden het af te doen met conflictvermijdend gedrag, de sul (naar Tora dan…) Binnen was ineens de grens bereikt. Tora zat weer te etteren, puberen en klieren tegelijk, en ineens viel Hiko haar aan. “Laat gaan”, zei ik nog tegen Irma, en dat deed ze geweldig. Het resultaat was een hoektandwondje in Tora’s voorpoot, enorm verdiend en wat was ze deemoedig en zielig! Ik liet haar in haar sop gaar koken nadat het wondje was verzorgd. Hiko had niks, maar na twee weken zullen de plukjes haar met korstjes wel van zijn wang afvallen…
We deden een eerste schoonmaakronde en de badkamer was spik en span. Toen ik voor het slapen gaan de honden uit wilde laten was Tora toch flink kreupel. Het grasje aan de overkant van de straat was het hoogst haalbare en o, wat had ze weer ontzag voor Hiko! Gelukkig, zijn berichtje is ontvangen! Ze kreeg wel een pijnstiller, want dit vond ik toch te dol.